یک روان‌شناس گفت: اگر همسرمان برای زندگی مشترک کاری انجام نمی‌دهد و بی‌مسئولیت است، ما نباید دست به کار شویم و همه وظایف او را بر دوش بکشیم.
لیلا بابامرادی در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: در هر صورت و تحت هر شرایطی باید به همسرمان اجازه دهیم که احساس نیاز و احتیاج کرده و برای استحکام زندگی مشترک قدم بردارد؛ چراکه اگر جز این باشد، ممکن است با کمک‌ها و دلسوزی‌های بی‌جا، انگیزه‌های او را از بین ببریم. در واقع، ما حق نداریم همه لحظه‌های روزمره را صرف تربیت همسرمان کنیم و به عبارتی اگر مردی مسئولیت‌پذیر نباشد، زن نباید سلامت و بهداشت روانی، همچنین فضای آرام خانواده را منوط به این کند که مرد مسئولیت‌پذیر شود.
این روان‌شناس ادامه داد: وقتی زنی در زندگی زناشویی با همسری مواجه می‌شود که مسئولیت‌های خود را به درستی ایفا نمی‌کند، باید قبل از هر چیز رفتارهای خود را تغییر دهد، چرا که تنها در این صورت می‌تواند انعکاس رفتار خود را ببیند. مثلا اگر زنی شاغل باشد و در مواجهه با همسری بی‌مسئولیت، همه درآمدش را صرف اجاره خانه، خرید مایحتاج منزل و امور مربوط به کودکان کند، با زبان بی‌زبانی به همسرش ثابت می‌کند که با خیال راحت به بی‌مسئولیتی‌اش ادامه دهد و نگران هیچ مسئله‌ای نباشد.
وی افزود: اگر زنی طالب همسری مسئولیت‌پذیر است باید حد و حدود خود را در مشارکت برای زندگی مشترک حفظ کند. در واقع، هر یک از زوجین باید در ابتدای ارتباط، وظایف‌شان را برای یکدیگر تبیین کرده و مرزها را مشخص کنند. در واقع، ازدواج اولین مرحله خروج فرد از خودبینی و سوق به سمت اشتراک است. از این‌رو، اگر زنی بیش از حد متعارف خود را به دردسر بیندازد و همه مسولیت‌های ریز و درشت را برعهده بگیرد، ناخودآگاه زمینه را برای تنبلی روحی و جسمی شوهرش فراهم می‌کند.
بابامرادی خاطرنشان کرد: مسئولیت‌پذیری زن و مرد در کاهش مشکلات زناشویی نقش چشم‌گیری دارد و منجر به رشد روزافزون عواطف مثبت و شادکامی می‌شود، اما اگر زندگی مشترک، ناسالم بوده و بیشتر مسئولیت‌ها بر دوش زن بیفتد، مرد باید بعد از گذشت چند سال منتظر بروز افسردگی، سرخوردگی، تلخ‌کامی و نارضایتی‌های مکرر همسرش باشد. در واقع، زنانی با این شرایط، هیچ‌گاه نمی‌توانند تا ابد نقش یک زن شاد و موفق را ایفا کنند.