مسعود کیمیایی که سابقه همکاری با پروین سلیمانی را دارد، پس از مرگ درباره او چنین گفت: پروین سلیمانی با وجود تجربه فراوان و در اوج بیماری شریف‌تر از آن بود که به دنبال نقش به کسی رو بیندازد.
پروین سلیمانی در میان بازیگران زن سینمای ایران که در فیلم‌های من بازی کردند، یک بازیگر شاخص محسوب می‌شود. او بهترین بازی‌هایش را در دو فیلم «خاک» و «گوزن‌ها» به نمایش گذاشت. آن جا که قرار بود در نقش شخصیت زن دردمند بازی کند، چنان مسلط در قالب این نقش رفت، که کمتر کسی می‌توانست این ذوق و قدرت او را در باورپذیری نقش انکار کند.
در تمامی کارهایم تلاش می‌کردم حتماً پروین سلیمانی را در کنار خود داشته باشم و حالا چقدر غمگینم از نداشتن بازیگری که با عمق درک و دانش غریزی خودش تماشاگر را همراه می‌کرد.
با وجود تجربه فراوان و در اوج بیماری شریف‌تر از آن بود که به دنبال نقش به کسی رو بیندازد اما همیشه دلم می‌خواست در هر کاری که انجام می‌دهم تا آن جا که کار اجازه می‌داد از حضور او استفاده کنم. می‌خواستم نزدیک او باشم، کنارش قرار بگیرم، فیلمی با او کار کنم که با یکدیگر همکار باشیم. پروین سلیمانی تربیت سینمای قدیم را داشت. به موقع سرصحنه حاضر می‌شد. با وجود بیماری در تکرار پلان‌ها خم به ابرو نمی‌آورد و تمام اصول حرفه‌ای کار را رعایت می‌کرد.
او حرفه‌ای بود. خانمی از قدیم. این جمله‌ای است که می‌تواند به تمامی اخلاق او را در همکاری‌هایش توصیف کند. بازیگری که با وجود6 دهه حضور متداوم و پر فراز و نشیب در سینمای ایران و ترکتازی ستارگان دوام آورد، نامدار ماند و هیچ گاه تمام نشد.
اگر کسی بخواهد داستان زن به حاشیه رانده و زجرکشیده ایرانی را بنویسد، تصویر پروین سلیمانی برای او کافی است. بی‌دلیل همیشه دوستش داشتیم.