به رغم وجود انواع متنوع از مسکن‌های غیرنسخه‌ای دو نوع اصلی آن‌ها استامینوفن و داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی همچون ایبوپروفن هستند.
سایت مدیکال دیلی در ارائه اطلاعاتی در مورد دو داروی استامینوفن و ایبوبروفن آورده است که اگرچه به نظر می‌آید این دو دارو قابل جایگزینی با یکدیگر هستند اما بیش از آنچه اغلب تصور می‌کنیم با هم تفاوت دارند.
از میان چهار مسکن اصلی، استامینوفن پس از آسپرین دومین داروی قدیمی به جا مانده در بسته‌های دارویی جدید است. اولین بار استامینوفن در اواخر قرن 19 میلادی کشف شد اما تا دهه 1950 استفاده از آن برای کاهش درد و تب با استقبال گسترده‌ای مواجه نبود. در حال حاضر استامینوفن از جمله مسکن‌هایی در جهان است که بدون نسخه یا با تجویز پزشک، بیشترین نرخ مصرف را در بین انسان‌ها دارد.
از طرف دیگر ایبوپروفن دومین داروی جدید در میان سه داروی ضدالتهابی غیراستروئیدی و غیرنسخه‌ای به حاسب می‌آید که در دهه 1960 تولید آن آغاز شد و در دهه 1970 مصرف آن از طریق تجویز پزشک در آمریکا گسترش یافت.
ایبوپروفن که داروی ضدالتهابی غیر استروئیدی است می‌تواند میزان التهاب بدن را کاهش دهد در حالی که داروی استامینوفن هیچ خاصیت ضدالتهابی ندارد و به همین دلیل مصرف آن برای تسکین درد ناشی از ورم زانو توصیه نمی‌شود.
نتایج بررسی‌ها حاکی از آن است که استامینوفن در درمان درد کمر تاثیر ندارد و اثرات آن برای بهبودی علائم آرتروز کوتاه مدت است در حالی که ایبوپروفن تا حدودی می‌تواند در تسکین هر دو عارضه نقش داشته باشد.
همچنین بررسی‌ها در مورد تاثیر این دو دارو بر کاهش تب نشان می‌دهد که ایبوپروفن نسبت به استامینوفن بیشتر در کاهش میزان تب کودک موثر است.
به گفته پزشکان یکی مهمترین نکات مثبت استامینوفن نسبت به ایبوپروفن این است که می‌توان از استامینوفن برای نوزدان تجویز کرد هرچند مصرف ایبوپروفن برای نوزادان شش ماه و کمتر توصیه نمی‌شود.
همچنین در حالی که ممکن است ایبوپروفن از ویژگی چندمنظوره بودن برخوردار باشد اما عموما اعتقاد بر این است که استامینوفن گزینه بهتری است هرچند نتایج مطالعات حاکی از آن است که مضرات استامینوفن که مربوط به میزان مصرف آن است از داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی بهتر نیست.