فرارو- یکی از جلوه های دلخراش و عبرت آموز واقعه عاشورا، قتل نوزاد شش ماهه ی امام حسین علیه السلام است. این نوزاد، به علت تشنگی چند روزه مادر و خشکیدن شیر در سینه های او، هم تشنه بود و هم گرسنه. در هنگامه جنگ نا برابر لشکر یزید با حسین و اصحابش، امام این نوزاد را بر دست گرفت و نزد سپاه عمر سعد آورد و به آن ها فرمود شما با من جنگ دارید، گناه این نوزاد چیست؟! اگر آب را از من و یاران و زنان دریغ می کنید تا از پای در آییم و تسلیم شویم، این کودک چرا؟!...آبی دهید تا او را سیراب گردانم.
یزیدیان پاسخشان منفی بود. امام فرمود اگر نگرانید که آب را هم به او دهم و هم به یاران، نوزاد را بگیرید، سیرابش کنید و به من بازگردانید. باز هم نپذیرفتند. کاش کارشان با این نوزاد تشنه که از شدت عطش بی تابی می کرد،در همین جا تمام می شد؛ آنان برای آن که داغی دیگر بر دل حسین بنشانند و از پایش در آورند، نوزاد را با تیر سه تیغ، در آغوش پدر هدف گرفتند و به قتل رساندند.
سیراب شدن و زنده ماندن این نوزاد، هیچ تاثیری در سرنوشت جنگ نداشت اما امام می خواست این نوزاد مظلوم و معصوم بهانه ای باشد برای تنبه و به خود آمدن و هدایت یافتن کسانی در لشکر یزید.
این جلوه ی عاشورایی نیز باید به جهانیان در همه اعصار می آموخت که فراموش کردن قیامت و زندگی جاودانی و دل بستن به سراب دنیا می تواند سبب ساز دفن انسانیت و شرافت و آزادگی و جوانمردی هم باشد.
عمر سعد، فرمانده لشکر یزید، که از یاران امیر مومنان علی علیه السلام بود، برای آن که بتواند حکم حکومت ری را از یزید دریافت کند، در عاشورا به موجودی کاملا شیطانی تبدیل شده بود. طمع دنیا و ثروت و مقامش، او را به کشتن امام معصوم و فرزندان و یارانش وادار ساخت و سر انجام، حسرت ملک ری را نیز بر دلش نهاد!
نستعیذ بالله من الشیطان الرجیم!