یادداشت دریافتی- کریم شیران، تصادفی تو اینترنت دیدم که یه ثروتمندی، بنام ولید بن طلال، از شاهزادگان سعودی، می خواد تموم 32 میلیارد ثروت خودشو خرج کارای خیر بکنه! حتی، با وجود داشتن فرزند، وصیت کرده بعد مرگش هم این ثروت در همون مسیر خرج بشه.
برام جالب بود بدونم چه چیز باعث شده که این تصمیم عجیبو بگیره؟ آخه ثروت هر چی بیشتر بشه، چسبش محکمتره. دل کندن از این ثروت برای هر آدمی تقریباً غیر ممکنه. از اینرو کمی جستجو کردم و اطلاعاتی به دست آوردم که برام جالب بود.
اول، فهمیدم با وجود این همه ثروت، هنوز مثل بر و بچه های کوچه پس کوچه های آبادان، دوست داره با عینک آفتابی فیگور بگیره. به شدت اهل تجمل و تفاخره؛ و دوست داره در دنیا اول باشه. خودرویی از جنس طلا و الماس و جت شخصی پانصد میلیون دلاری، همچو یه قصر پرنده، اینو ثابت می کنه.
بدجوری اهل حال و حوله؛ دائماً حوریای زمینی دور و برش می چرخند. خب، طبیعیه؛ دارندگی و برازندگی. خیلی خیلی کمند کسانی که فریب دنیا رو نخورند. نمی دونم. شاید ما هم با یک هزارم این ثروت، رفتاری از این بدتر داشته باشیم. در سرزنش کردن باید احتیاط کرد.
دوم، از ایران خوشش نمیاد؛ هم به خاطر مسائل روز و هم به خاطر مشکلات تاریخی که ایران با اعراب داشته. طوریکه که ایران رو برای اعراب، خطرناک تر از اسرائیل می دونه. حتی به اوباما توصیه کرده که با ایران ملایم نباش و از نرمش او در مذاکرات هسته ای انتقاد کرده.
سوم، ولید، چند روز پس از اعلان آن بخشش بشردوستانه، قصد سفر به اسرائیلو کرد.
این سه داده رو که کنار هم گذاشتم؛ و با توجه به شناخت اندکی که از انسان دارم؛ دیدم نمی شه. شنونده باید عاقل باشه. ازین آدم چنین بخششی محاله.
اولاً، تو اون اعلامیه به روشنی و دقیق گفته نشده که این پول برای چه کار و چطوری و کجا باید خرج بشه. نکنه کار خیر از نظر ولید مبارزه با ایران باشه؟!
ثانیاً، از اونجایی که ولید خان اهل داد و ستده، شاید از ما بهترون بهش گفتن که تو بیا این پولو اینجا خرج کن تا ما ایران رو زمین بزنیم؛ خودت هم که بدت نمیاد. سابقه ی کمک به القاعده رو هم که داری. بعداً ما کمک می کنیم تا پادشاه عربستان بشی.
راستش، زندگی ای که ولید برای خودش درست کرده؛ کم از پادشاهی نداره، بلکه سرترم هست. فقط از نظر حقوقی، در کشور خودش و در سطح بین المللی در حد پادشاه نیست.
من باشم در برابر این ثروت، به کمتر از پادشاهی رضایت نمیدم. بهرحال، یک شاهزاده ی با سیاست و اقتصاددان و چشم و دل سیری که همه ی اموال خودشو صرف امور خیریه کرده، لیاقت پادشاهی رو داره. پولم، پول کمی نیست.
برای درک بهتر حجم این پول، بهتره چند روز پیش رو بخاطر بیاریم که وزیر خارجه، وزیر انرژی و وزیر خزانه داری آمریکا به مجلس نمایندگان رفته بودند تا به سؤالات اونا در مورد توافق هسته ای با ایران جواب بدن، نمایندگان از رفع توقیف 50 میلیارد دلار ایران بشدت نگران بودند. اونا می گفتن که این پول، به رونق اقتصادی ایران کمک می کنه و اونو از زیر فشار خارج می کنه؛ و ما اینو نمی خوایم. از اون بدتر اینه که ایران این پولو خرج تقویت تروریسم در خاورمیانه بکنه.
یه مثالم میزنم که ارزش پول ولید واقعاً لمس بشه. فرض کنیم، بخوایم تروریست اجیر کنیم که بیاد خاورمیانه آدم‌کشی. برای هر نفر هم سالیانه، چهل هزار دلار حقوق تعیین کنیم( به پول ما ماهی ده میلیون تومن). به دست هر کدوم از اونا هم یه تیربار درست و درمون ده هزار دلاری بدهیم. با ده میلیارد دلار میشه یه ارتش دویست هزار نفری مجهز رو دست و پا کرد.
میلیونها نفر هستند که در کشورهای آسیای میانه و صغیر و دور و آفریقا و آمریکای جنوبی و خود خاور میانه، سالی هزار دلارم درامد ندارن. میان. تازه می گیم به هنگام تصرف شهرا و روستاها، هر چی پولو طلا و زیور آلات پیدا کردین مال خودتون. زنها هم مال خودتون. خوش بگذرونید. برای کسانی که خدا و انسانیت رو فراموش کردن؛ معامله ی خوبیه. میان.
پس چند ده میلیارد دلار، پول مؤثریه. پول هر کی، در هر کجای جهان که باشه، همه کسانی که خواب نیستن، روی نحوه ی خرج کردنش متمرکز میشن. فعلاً که ولید رو اسرائیل کشیده به سمت خودش. خب، همیشه اهداف مشترک، باعث قرابت میشه. از اولم بیشتر سمت اونا بود.
این وسط ما باید چیکار کنیم؟
اول از همه، وزارت اطلاعات باید از حقیقت این بذل و بخشش آگاه بشه. شاید انشاءالله این پول واقعاً میخواد در راه خیر خرج بشه. در این صورت باید پای این شخص رو ببوسیم. حتی اگه بخواد برای مردم اون سر دنیا خرج کنه. فرقی نمی کنه؛ مردم، همه بنده ی خدا هستند. با هر دین و از هر کشوری که باشن.
اما اگه خدای نکرده، فرضیه ی ما درست بود؛ باید کاری کرد. فقط یادمون باشه که حتی اگه ولیدم بمیره؛ ثروتش در همون راهی که گفته خرج میشه. وصیتشه. اینم از زرنگیشون بوده. هم جونش حفظ میشه. هم اون پول، در یه مسیر بی بازگشت دلخواه خودشون خرج میشه. اگه خدای نکرده فرضیه ی ما درست باشه؛ پیشاپیش به صهیونیستها باید تبریک بگیم که تو این شط رنج خاورمیانه، عجب اسبی رو زدن!
ای کاش همه ی سیاستمدارا و ثروتمندا به معاد یقین داشتند.