یادداشت دریافتی- رضا کاظمی تکلیمی؛ در طول تاریخ به تعداد همه انسان ها بینش و ایده وجود داشته و این دنیا زمینه ساز گسترش همه اندیشه ها است. امروزه جوانان کشورمان دغدغه های فراوانی را در ذهن و اندیشه خویش مرور می کنند. پیدا کردن معنای دوباره زندگی، جوان را با بحران های امروزی روبرو کرده است. طبیعی است هر نسلی شبیه نسل قبلی خویش نخواهد بود؛ به همین دلیل جوانان کشور ما با تناقضات فراوانی با نسل پدران و مادران خویش روبرو هستند.
جوان و نوجوان امروزی با طوفان های فراوانی روبرو است و فهم یکسانی از جامعه و محیط پیرامونی خویش، حتی با همسالان ندارد. هر جوانی به دنبال معنا و درک حقیقت و کشف حوادث گذشته و آینده است. جوان ایرانی ما، دارای ظرفیت‌ها و استعدادهای شگرفی است. در کنار این امکانات، پشتوانه تجارب گذشتگان را نیز پیش روی خویش دارد. اما برای دستیابی به آمال و آرزوهای خود با موانع فراوانی روبرو است و بعضاً رگه هایی از ناامیدی جسم و جان او را احاطه می کند.
زیاده طلبی، توقعات بیش از وسع، ناپختگی، انتظارات برآورده نشده، ناکامی‌های احتمالی از بزرگترین شاخصه‌های تهدید کننده جوان است. او دائماً به فکر استقلال رأی و اندیشه خویش تلاش می کند و تلاش دارد تا شغلی پیدا کند، مدارج تحصیلی را طی نماید، او حق دارد عاشق شود و چه بسا در این راه شکست سختی را متحمل شود.
او در اندیشه رقابت با همسالان خویش چه بسا دچار یأس و ناامیدی شود، جوان امروزی در مقایسه با نسل گذشته خویش کم طاقت تر است. او صبوری و قناعت پیشگی نسل قبلی را کمتر دارد و احساس کندی در رسیدن به آمال و آرزوها دارد.
طولانی شدن مقاطع تحصیلی او را کم طاقت کرده، سربازی برای وی سد بزرگی است، دیر رسیدن و یا نرسیدن به شغل، درآمد، تشکیل کانون خانواده و استقلال در اداره زندگی مشترک، وابستگی به دیگران برای حفظ و کیان زندگی، او را سرخورده می کند. جوان امروز در پذیرش الگو و نهادهای اخلاقی و رفتاری دچار تزلزل و بدنبال ایجاد و یا ساخت یک هویت مستقل است. جوان امروز در رابطه با مسائل فرهنگی و باورها، سنت ها و اندیشه های فکری در موج ها و گردابهای بزرگ قرار گرفته است. تناقص ها و تضادها او را مردد می کند، او با نوسانات و ولتاژها ی کم و زیاد فراوانی روبرو است.
خانواده و حکومت در خصوص نسل جوان امروزی به یک باز مهندسی هدفمند و حرفه ای نیاز دارند. شاید با یک بیل بتوان جلوی یک جوی آب را گرفت، اما اگر مدیریت بر این امر نباشد چه بسا جلوی یک سیلاب را با پیل هم نتوان گرفت. حاکمیت امروز با نسلی روبرو است که امنیت و حفاظت کشور در همه ابعاد اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی را باید در یک مرحله گذار بدست آنان سپرد. حفظ این امانت، نیازمند تربیت و اخلاقی کردن نسل امروزی است.
جوان ایرانی افق و امید آینده این آب و خاک است. کنترل توقعات، احساسات سازندگی و هدفمند کردن اندیشه ها و باورهای آنان، مسئولیت حکومت را صد چندان کرده است.
جوان باید احساس مِهتری کند. حس ناتوانی و کِهترین و دشوارسازی محیط اطراف او اعتماد به نفس وی را تحلیل خواهد داد. اساتید، مربیان و معلمین تکلیف دارند، انرژی مثبت درونی او را تقویت و ترغیب نمایند و توانمندی های بالقوه آنان را در انظار عمومی و در چشم او بزرگ جلوه دهند و در کنترل و مهار توقعات بی حاصل و بی شمار او اعمال مدیریت کنند.
والدین باید بپذیرند که نسل امروز کاملاً متفاوت تر از خودشان است.
ذهن خوانی و قضاوت نادرست، تبعات جبران ناپذیر و بعضاً مخاطره آمیزی را می تواند برای نوجوان و جوان رقم زند. واکنش های کلامی و غیر کلامی مثبت می تواند ایمن ساز باشد. مفاهمه و همترازی با لسان جوان و نوجوان و ارتباطات دو سویه همراه با تحمل، صبر و بردباری زمینه ساز درک مشترک و کاهش تقابل طرفین خواهد شد.
پدران و مادران باید از سرمایه های کشور صیانت و حفاظت کنند و دریچه های امید را بر روی آنان بگشایند. جوانان بدانند عمر، سرمایه همیشگی و جاودانی نیست. جوانی، اگر آبیاری و حفاظت نشود در مقابل کوران حوادث و تلاطم طوفان خرد خواهد شد.
سرخوشی و نگاه سرخوشانه افت و بلیه یک جوان است. جوان باید بیاموزد که شخصیتی واقع بین و واقع نگر داشته باشد. خوش بینی نیاز نسل ما است. جوانان خوش بین، پدران واقع بین آینده کشور هستند. اداره آینده کشور و جامعه به جوانان خوش بین و واقع بین محتاج است. کشور به عناصر خردمند و هویت بخش نیازمند است. خاستگاه و منابع این کشور با حضور جوانان سخت کوش، خردجو و واقع بین رقم خواهد خورد. مدیریت بر دختر و پسر امروزی هنر ویژه ای می طلبد.
همه دلسوزان در حوزه های مختلف آموزشی، فرهنگی و کانون های بزرگ خانه و مدرسه، حوزه و دانشگاه باید برای نیل به این هدف والا پوست اندازی جدیدی نمایند.
مجاهدت در این مسیر، صبر و متانت می خواهد. جوان امروزی را باید در این مسیر سخت و زمخت، یاریگر باشیم و جوان امروزی باید سپاسگزار و قدرشناس بزرگان جامعه خویش باشد.