فرارو-مرتضی واعظ؛ در دوران معاصر نام هیچ یک از فرزندان استادان موسیقی ایرانی به اندازه همایون شجریان بر سر زبان ها نبوده است. او در هر دو حیطه موسیقی (پاپ و سنتی) هواخواه دارد. 31 اردیبهشت سالروز تولد اوست. سال های پیش او در چنین روزی آلبوم های اولیه خود را منتشر می کرد.
فعالیت حرفه ای او با تنبک نوازی در آثار پدر آعاز شد و حتی در یک اثر به همراه گروه کمانچه نواخت اما اولین بار در آلبوم «آهنک وفا» در زیر صدای پدر آواز خواند. سپس ترکیب تنبک و آواز را در گروه چهارنفره به همراه پدر، علیزاده و کلهر تجربه کرد و اولین آلبومش(نسیم وصل) را به آهنگسازی محمدجواد ضرابیان در سال ۱۳۸۲ منتشر کرد. قطعه «هوای گریه» از این آلیوم با شعری از سیمین بهبهانی خیلی زود بر سر زبانها افتاد.
همکاری همایون با علی قمصری دوران تازه ای را برای او رقم زد. محمدرضا شجریان در جریان کنسرت گروه حصار از فرزند خود چنین تعریف کرد: «همایون نشان داد که فرزند خلف نغمه و آواز است و ریتم‌ها هر قدر ترکیبی و پیچیده باشند به‌راحتی از عهده بر می‌آید و با استفاده از تکنیک خود تحسین و تشویق همگان را بر می‌انگیزد.»
تمیجید از صدای همایون منحصر به پدر نبود؛ در آلبوم «شوق نامه» محمدرضا درویشی موسیقی پژوه و آهنگساز آثاری از عبدالقادر مراغی را بازسازی کرد و خوانندگی دشوار آن را به همایون سپرد و معتقد بود که از میان جوانان تنها همایون از این عهده بر می آید.
در این فضا او شاهزاده بی رقیب آواز موسیقی ایرانی به شمار می آمد و تنها نام او برای فروش یک اثر کافی بود. اما ترکیب مضاعف نام پسران پورناظری در کنار پسر شجریان موضوعی بود که هر مخاطبی به سختی می توانست از کنار آن بگذرد.
اتفاق با یک کلیپ در فضای مجازی آغاز و سپس در شبکه های ماهواره ای به آن دامن زده شد.
باران کوثری(بازیگر) عکس العمل تعدای از مخاطبین یکی از قطعات (چرا رفتی) را به تصویر کشیده بود. مخالفان و موافقان این کلیپ یکباره افزایش یافت و این خود عامل شهرت دو چندان قطعه شد. هر چند نباید از این موضوع به سادگی عبور کرد که انتخاب شعر، ساز بندی ترکیبی (ایرانی، کلاسیک و پاپ) و همچنین ریتم مهیج در این آلبوم در جذب مخاطب تاثیر زیادی داشت.
پس از فروش رویایی آلبوم، کنسرت در شهرهای مختلف کشور شروع شد. تنها در تهران 30 هزار نفر در پنج شب به دیدن این کنسرت رفتند. این گروه 31 اجرا در شهرهای مختلف کشور داشت. وزیر ارشاد و وزیر امور خارجه به دیدن این کنسرت رفتند. فروش آن رقمی بی سابقه در این زمینه را ثبت کرد.
همزمان انتقادات شدت گرفت. اجرای برنامه در دو سانس پیاپی در یک شب و در مکان هایی نامناسب (زمین بسکتبال) منتقدان را بر آن داشت تا کار همایون و گروهش را به «بیزنس» تعبیر کنند. تلاش برای حضور در فضای مجازی (چالش آب یخ، دیدار از سالمندان و پیام تسلیت برای درگذشت مرتضی پاشایی) به این انتقادات افزود.
اما انتقاد اصلی پس از انتشار قطعه ای از موسیقی فیلم آرایش غلیظ به آهنگسازی سهراب پورناظری بود که صدای حسین علیزاده نوازنده و آهنگساز «نوگرا» را نیز بلند کرد و او در مصاحبه ای کار همایون را در حیطه موسیقی پاپ دسته بندی کرد.
انتقادات بیشتر از آن جهت بود که منتقدان می گفتند اجرای غیر سنتی همایون به دلیل جایگاه خانوادگی و گذشته آثارش مخاطبان عام را در شناخت موسیقی ایرانی از غیر آن دچار اشتباه می کند. همایون سال گذشته نیز آلبومی منتشر کرد اما موفقیت کار قبلی را بدست نیاورد. حالا همایون بیش از آنکه شاهزاده بی رقیب آواز موسیقی ایرانی باشد به چهره ای مشهور در فضای مجازی تبدیل شده است.
فرزند خلف یک انسان شریف هس
گفتید هوای گریه با صدای همایون شجریان عزیز! چقدر در اوضاع کنونی جهان دلمان برای سیمین بهبهانی و سبک اشعار او تنگ شده است. هر چه از دل بر آید بر دل نشیند
احسان خواجه امیری برای این لقب شایسته تره
حالا اینم اضافه شد
به هرحال گل بیخار خداست. گاها انتقادی که به استاد میشده و میشه اینه که اشعار و کلمات رو چندان فصیح ادا نمیکنن و به اصطلاح جویده آواز میخونن! دست مریزاد میگم به همایون خان که در کنار محاسنی که از پدر به ارث برده این ضعف رو هم کاملا جبران کرده.
ایشان در نزد کسی شاگردی کرده که استاد اول موسیقی کشور است و به همین خاطر است که تنها فرزندی است که از پدری هنرمند کسب هنر نموده و اینقدر موفق بوده و همه این به خاطر موفقیت بی چون و چرای پدر بزرگوار ایشان است .
حسادتها هم که همیشه وجود دارد و حسودها هم که همیشه نقش خود را بازی میکنند . اینکه ایشان دنبال بیزینس است کاش همه هنرمندان کشور دنبال بیزینس بودند و مانند ایشان حداقل کار خوب به مردم ارائه مینمودند و در پاسخ آقای علیزاده عزیز نیز باید گفت ایشان چه در موسیقی پاپ باشند و چه در ایرانی اصیل آثاری را از خود به جای گذاشته اند که حوصله هیج شنونده ایی را سر نمیبرد و ضمنا دنبال مسابقه تند نوازی و روی دسته ساز بدو بدو بالا پایین رفتن هم نبوده اند . همایون خان عزیز به همراه گروه استوارشان در این اواخر آثار بس گوش نواز و چشم نواز و دلنواز ارائه دادن که بدور از هر گونه احساس مسابقه در نوازندگی بود . جناب علیزاده عزیز آنجه شما مینوازید به دنبال رغیب گشتن است و نه دلنوازی . آنجه ایشان مینوازندو میخوانند کسب دل مردمان است که بس ثوابی بزرگ است .
خداوندگار در سایه خود این پدر و پسر عزیز را سالم بدارد که عشق و امید عده بسیاری از جوانان و بزرگسالان این مرزو بوم هستند و خواهند بود .
فراروی عزیز از آنجایی که توهینی به هیچ مقامی ننموده اییم خواهشا حرف دل مارا نیز به چاپ برسان
مثل سیاوش قمیشی که صدا نداره ولی تُن صداش به دل میشینه البته همایون صداش بهتر از سیاوش هست
تا تعریف زیبایی از نگاه شما چی باشه!