فرارو- 24 اردیبهشت سالروز تولد سرو آزاد موسیقی ایرانی، پرویز مشکتیان است. او در دوران زندگی هنری خود آثاری از خود بر جای گذاشت که بدو شک در حافظه شنیداری فرهنگ ایرانی باقی خواهد ماند.
جدای از پیش درآمدها و چهارمضراب های بسیار زیبای به جا مانده از او ساخت تصانیف ماندگار برجسته ترین ویژگی او محسوب می شود. تلفیق شعر و موسیقی در آثار او جایگاهی ویژه دارد و این موضوع را می توان در آثاری که بر روی اشعار نو تصنیف شده است به وضوح دید.
شاید برجسته ترین نمونه در این باره تصنیف قاصدک بر روی شعری از مهدی اخوان ثالث با صدای محمدرضا شجریان باشد که متاسفانه هیچگاه امکان انتشار رسمی نیافت. در همان اثر پرویز مشکاتیان شعری از نیما یوشیج را نیز دستمایه تصنیف دیگری قرار داده است که با مطلع «هست شب/ یک شب دم کرده و خاک/ رنگ رخ باخته است» که آغازی بسیار جذاب دارد.
این اجرا مربوط به سال 1373 می شود و مشکاتیان از سال 76 تا 84 هیچ کنسرتی برگزار نکرد. سال 1384 مصادف بود با یک حرکت در فضای رسانه مبنی بر دعوت از او برای در خصوص تداوم اجرای صحنه ای موسیقی اش. سال 1385 پرویز مشکاتیان در بزرگداشت مرحوم ایرج بسطامی به درخواست خبرنگاران، وعده یک اجرا داد.
یک سال اندی بعد در اذر ماه 1386 او با شانزده تن از اعضای جدید گروه عارف و خوانندگی حمید رضا نوربخش در وزارت کشور به اجرای برنامه پرداخت. اجرای دکور صحنه، پوستر و بروشور ها را عباس کیارستمی سینماگر مشهور ایرانی برعهده گرفت. نمای شانزده سرو در پشت هر یک از اعضا و برگهای خزان دیده در زیر پای آنها نشان از ایستادگی و مقاومت داشت.
کنسرت نیز متاثر از تصنیف آخر این برنامه «ققنوس» نام گرفت که پرنده ای افسانه ای است که منقاری بلند و مشبکی دارد که از هر سوراخ منقار او آوازی شنیده می شود. این پرنده در هنگام مرگ در آشیانه خود شروع به بال زدن می کند و از گرمای حاصل آن آتشی به وجود می آید و مرغ در آن آتش می سوزد. اما از خاکستر او تخم ققنوس جدید ساخته می شود.
آنچه در ادامه می شنوید تصنیف ققنوس بر روی شعری از خود مشکاتیان است. مرحوم مشکاتیان با نام مستعار برزین آذرمهر شعر می سرود. شعر تصنیف میهنی «همراه شو عزیر» نیز از مشکاتیان بود.
پرنده ی، سپید بال سرخ چشم تیز پر
ققنوس آتش و خون، آزادی
نو رسیده ی بلند اشیانه ی پر هراس
لحظه ای درنگ زبام ما مپر
ببین لولیان شهر برایت ترانه می سازند
ببین کودکان شهر از تک بوته های ازادی، برایت آشیانه می سازند
لحظه ای درنگ
ز بام ما مپر