مطلب زیر را آقای ابراهیم امیری نظری برسری از بخش محروم خورگام و شهر محروم بره سر به پایگاه خبری فرارو ارسال نموده‌اند
بسمه تعالی
در میان رشته کوه‌های البرز غربی مردمانی نجیب و بی‌ادعا و کم توقع ولی صبور و تلاشگر و فداکار روزگار را به سختی و مشقت فراوان سپری می‌کنند و در حالی عمر می‌گذرانند که از کمترین امکانات رفاهی و بهداشتی و ارتباطی بهره‌مند نیستند. اینان همان مردمانی هستندکه در راه انقلاب و دین و سرزمین صد‌ها شهید و مجروح و اسیر تقدیم نمودند و علیرغم فقر و تهیدستی کمک‌های قابل توجهی به جبهه‌های جنگ نمودند.
مسایل و مشکلات این مناطق محروم که شامل بخش‌های رحمت‌اباد و بلوکات، خورگام، دیلمان و عمارلو می‌باشد با مدیریت صحیح و با کمترین هزینه قابل حل می‌باشد ولی افسوس به دلیل ضعف مدیریت نه تنها مشکلی برطرف نمی‌شود بلکه روز به روز شاهد پسرفت منطقه و مهاجرت از منطقه به سوی شهرهای بزرگ و کاهش شدید جمعیت هستیم به طوری که اگر قبلا اصطلاح روستاهای خالی از سکنه را می‌شنیدیم هم اکنون باید بگوییم شهرهای خالی از سکنه (شامل توتکابن – بره سر – دیلمان و جیرنده)
افسوس و صد افسوس که نه استاندار گیلان نه فرمانداران شهرستان‌های رودبار و سیاهکل و نه سایر مسوولین محلی و استانی گیلان و رودبار و سیاهکل کوچک‌ترین همتی برای نجات منطقه ندارند و گویی این قطعهٔ زیبا از ایران زمین به فراموشی کامل سپرده شده است.
آمارهای قابل تاملی در این زمینه وجود دارد از جمله تنها شهری که در گیلان گاز ندارد بره سر است که منطقه‌ای کوهستانی و سردسیر است و مردم با مشقت فراوان با تهیهٔ نفت سفید منازلشان را تا حدودی گرم می‌کنند. به دلیل کهولت سن اکثر اهالی این شهر و روستاهای اطراف سختی این کار مضاعف می‌شود.
تنها شهری که در استان گیلان کتابخانه عمومی ندارد بره سر است.
تنها شهرهایی که از داشتن بیمارستان و پزشک متخصص محروم هستند شهرهای توتکابن – بره سر – دیلمان و جیرنده می‌باشند.
تنها بخشی که پس از افتتاح بخشداری (بیش از ده سال پیش) هیچگونه ادارهٔ دولتی در آن مستقر نشد بخش محروم خورگام است و فقط تابلوی بخشداری در آن نصب شده است.
بخش‌های رحمت اباد و بلوکات – خورگام – دیلمان و عمارلو از نداشتن جادهٔ ارتباطی مناسب حقیقتا در رنجند طوریکه انگیزهٔ سفر به این مناطق وجود ندارد علیرغم اینکه این مناطق جزء زیبا‌ترین و بکر‌ترین مناطق کشور می‌باشد. وعدهٔ بازسازی جاده ده‌ها سال است که داده می‌شود ولی در عمل دست انداز‌ها و چاله‌های جاده امان مردم را بریده است و این امر سبب گرانی حمل و نقل در این منطقه شده است. در صورتیکه با بازسازی این جاده بخش‌های محروم رحمت اباد و بلوکات – خورگام – دیلمان و عمارلو از بن بست خارج شده و رونق نسبی به منطقه باز می‌گردد و می‌توان از مهاجرت جلوگیری و چه بسا مهاجرت معکوس اغاز گردد.
در منطقهٔ محروم ما اگر کسی دچار بیماری جدی شود احتمال زنده ماندنش تقریبا صفر است چون در این منطقه حتی یک پزشک متخصص و داروخانهٔ مجهز وجود ندارد.
آب شرب منطقه وضعیت نابسامانی دارد طوریکه آب شرب بره سر قابل خوردن نیست و مردم به ناچار باید با سطل از آب چشمه استفاده کنند. درداور ان ست که برای پروژهٔ اب‌رسانی بره سر صد‌ها میلیون تومان هزینه شده ولی عملا آبی برای اشامیدن وجود ندارد و در این پروژه شدیدا شاهد حیف و میل سرمایه‌های ملی بودیم. افسوس...
منطقهٔ نجیب ما از داشتن اینترنت پر سرعت محروم است در حالیکه در قرن ۲۱ اکثر کارهای اداری و غیره به صورت اینترنتی انجام می‌شود از جمله ثبت نام کنکور و...
مراکز مذهبی ما و حرم‌های مطهر اکثرا نیمه کاره رها شده و پس از گذشت ده‌ها سال هنوز ساختمان بقعهٔ متبرکه شهر بره سر تکمیل نشده در حالی که وجوه حاصل از ضریح مطهر جوابگوی ساخت ده‌ها ساختمان مشابه می‌باشد ولی به دلیل ضعف مدیریت و نداشتن هیئت امنای دلسوز و وظیفه‌شناس این بنا پس از ۳۰ سال نیمه کاره رها شده است.
با کوچک‌ترین عامل طبیعی از جمله باد و برف و باران برق مناطق محروم ما دچار نوسان و قطعی می‌گردد و از این بابت خسارات فراوانی به تجهیزات برقی مردم محروم و فقیر منطقه وارد می‌شود و در پی آن نیز سیستم‌های ارتباطی دچار اختلال می‌شود.
منطقهٔ محروم ما از داشتن فرستنده‌های مناسب دیجیتال رادیویی و تلویزیونی محروم است و بار‌ها پیگیری حاصلی نداشته است. افسوس...
با کمترین هزینه می‌توان زمین‌های حاصلخیز منطقه را از حالت دیم خارج و زیر کشت آبی برد. با وجود رودخانه‌های فراوان شاهد ریزش آب به دریای خزر می‌باشیم در حالی که این آب‌های روان می‌تواند زندگی مردم را دگرگون کند فقط کمی همت نیاز دارد. اما گویی ادارهٔ جهاد کشاورزی منطقه در خوابی عمیق فرو رفته است که حالا حالا‌ها قصد بیدار شدن ندارد.
در مناطق محروم ما اسفالت‌ها حداکثر ۲ سال دوام دارد و علیرغم صرف هزینه‌های هنگفت بدلیل کیفیت پایین کار فقط سرمایه‌های ملی هدر می‌رود و مردم هم به جای لذت بردن از این امکانات و هزینه‌های انجام شده بیشتر باید حسرت بخورند. مهندسین ناظر هم فقط نظاره گرند. تاکید می‌شود منطقهٔ ما از نداشتن راه ارتباطی مناسب به شدت در رنج است.
در بخش آموزش وپرورش و آموزش عالی فقط باید گریست. حرفی برای گفتن وجود ندارد.
در بخش صنعت و معدن تقریبا نزدیک به صفر هستیم.
یکی از راههای نجات منطقه محروم ما سرمایه گذاری در بخش گردشگری می‌باشد تا شاید گوشه‌ای از مشکلات اشتغال منطقه حل گردد که لازمهٔ آن داشتن راه ارتباطی مناسب و مراکز اقامتی و تفریحی می‌باشد آن هم با کمال تاسف رها شده است.
دردآور‌ترین قسمت این تراژدی آنجاییست که مسوولین استانی ساکن در کلانشهر رشت و مرکز شهرستان رودبار کوهنشینان را مردمانی دهاتی و روستایی و عقب مانده می‌پندارند و حتی زحمت بازدید و سرکشی از مناطق محروم را به خود نمی‌دهند چه رسد به اینکه بخواهند قدم موثری بردارند.
اخیرا بحثی در این مناطق بر سر زبان‌هاست و جزء دغدغه‌های جدی مردم شده و آن بحث سند دار کردن زمین‌ها و منازل مسکونی مردم می‌باشد که سختی‌ها و هزینه‌های گزافی را برمردم فقیر منطقه تحمیل کرده است. ماجرا از این قرار است که تمام این امور در ادارهٔ ثبت اسناد و املاک شهرستان رودبار انجام می‌گیرد که مردم ناچارند با صرف وقت و هزینهٔ زیاد با طی نمودن ده‌ها کیلومتر جادهٔ پردست انداز و مخروبه خود را به رودبار برسانند تا امورات اداری مربوطه را انجام دهند وای به حال کسی که مدارکش ناقص باشد فقط خدا باید به دادش برسد وگرنه کارمندان ثبت اسناد و املاک خیلی راحت و به اصطلاح رلکس هستند. در حالیکه ادارهٔ ثبت می‌توانست با اعزام کارمند مامور به مناطق محروم این مشکل را براحتی برطرف کند. به جای جابجایی ده‌ها هزار نفر از مناطق محروم به مرکز شهرستان رودبار یک یا دو نفر کارمند ادارهٔ ثبت به مناطق محروم اعزام می‌شد.
انتصاب افراد برای سمت‌های اداری و سایر بخش‌ها کاملا سلیقه‌ای و بدون در نظر گرفتن توانمندی‌ها و سوابق افراد می‌باشد و ملاک اصلی انتصاب‌ها همراهی یا عدم همراهی در انتخابات‌های شورا و مجلس شورای اسلامی می‌باشد و نتیجهٔ انهم کاملا روشن است.
با توجه به محرومیت مضاعف منطقه و مهاجرت جوانان به شهر‌ها با معضلی بنام تنهایی پیران و سالخوردگان و پدران و مادرانمان در این خطه هستیم. طوریکه فرزندان این عزیزان دائما دغدغهٔ سلامتی و رتق و فتق امور والدین خود را دارند. لازم است تا یک مرکز حمایتی ایجاد و همهٔ سالخوردگان را که اکثریت جمعیت این منطقه را تشکیل می‌دهند مورد حمایت خود قرار دهد.
حضور پزشکان خیر و انجام ویزیت‌های رایگان از اساسی‌ترین نیازهای مردم منطقه می‌باشد. با توجه به بنیهٔ مالی ضعیف اهالی منطقه بسیاری از آنان از مراجعه به بیمارستان‌ها و مطب‌های شخصی در شهر‌ها خودداری نموده و تا اخر عمر با بیماریشان می‌سازند و می‌سوزند و دم نمی‌زنند.
مناطق محروم ما سرشار از معادن مختلف و غنی می‌باشد ولی افسوس و دریغ از یک سرمایه گذاری ناچیز. معادنی هم که قبلا فعال بود به حالت تعطیل یا نیمه تعطیل در آمده‌اند. درد اور‌ترین آن معدن زغالسنگ البرز غربی می‌باشد که روزگاری نه چندان دور ۴۵۰۰ نفر به صورت مستقیم در ان امرار معاش می‌کردند و اکنون تبدیل به مخروبه‌ای گشته که آه از نهاد انسان برمی خیزد. نتیجهٔ انتصاب‌های فامیلی و بدون ضابطه و رفیق بازی و همراهی در انتخابات‌های محلی و شهرستانی و این امر باعث خاموشی کور سوی چراغ اشتغال در این خطهٔ محروم شده است.
سازمان ... منطقه با عملکرد سلیقه‌ای و طایفه گرایانهٔ خود بسیاری از زمین‌های مردم را که دارای سند مالکیت می‌باشند به تصرف خود دراورده و ظلم مضاعفی را بر مردم تحمیل نموده است و این در حالی‌ست که انتخاب این زمین‌ها و تصرف آن‌ها نیز کاملا رابطه‌ای و غیر قانونی می‌باشد که از همین جا خواهان بازگشت زمین‌های تصرف شده به مالکین اصلی آن که دارای سند و قبالهٔ محلی می‌باشند هستیم.
بیان تمامی مشکلات مناطق محروم ما نیاز به صفحات بی‌شماری دارد ولی انتظار داریم با اولویت بندی آن‌ها حداقل بر بخشی از الام مردم منطقه مرهم نهیم. خواستهٔ اصلی و جدی و برحق ما احداث و مرمت جادهٔ ارتباطی بین شهرهای محروم توتکابن – بره سر – دیلمان – سیاهکل می‌باشد که این امر سبب برون رفت چندین بخش و شهر محروم از بن بست می‌باشد و می‌تواند باعث رونق و شکوفایی نسبی و جلوگیری از مهاجرت و حتی می‌توان شاهد مهاجرت معکوس بود.
با تشکر فراوان