«حسین علیزاده» انصراف خود را از دریافت نشان «شوالیه» اعلام کرد.
به گزارش ایسنا، این نوازنده موسیقی ایران با انتشار نامه‌ای، خود را از دریافت هر نشانی بی نیاز اعلام کرد و گفت که به «حسین علیزاده» بودن قناعت می کند.
در متن نامه سرگشاده حسین علیزاده درباره اهدای نشان شوالیه از سوی دولت فرانسه، آمده است: «به نام آن‌که هنر را آفرید. شاید نوشتن این نامه، دشوارترین و زیباترین لحظه عمرم را رقم می‌زند. از روزهایی دور، از کوچه پس کوچه‌های خیابان خیام تا دبستان حافظ. از خیابان خواجه نظام‌الملک تا هنرستان موسیقی. از خیابان درختی تا مسیر دانشگاه تهران، از مسیری تا مسیری سیر شد... از صدها کوچه و شهر و دیار گذشتم اما به شوق هفت شهر عشق در خم کوچه‌ای به انتظار ماندم و می‌مانم. چه با شکوه است یاد مادرم و یاد پدرم که برایم خودآموز عشق‌اند، و چه باشکوه است ستایش آموزگارانی که واژه مقدس هنر را در من دمیدند. سال‌هاست به پاس حق‌شناسی‌شان دل می نوازم و چه بزرگ مردمی که دل میدهند، می‌سازند و می‌پرورانند هنرمندشان را. هنر فراتر از هر مرزی حکایتی است آشنا برای هر انسان. پیام‌آور عشق ، صلح، دوستی، برادری و برابری. نقشی است تا ابد برای هر دلی که می‌تپد در دیار من و دیاری دگر. هنرمند در دیار خود ساخته می‌شود تا بپروراند جهانی را».
این نامه می افزاید: «موسیقی کهن ایران، طنین تاریخ مردمی است باشکوه. عشق، شجاعت و ایثار از تک تک نغمه‌هایش جاری است. و افتخار واژه‌ای‌ست که مردم به هنرمند هدیه میدهند؛ همانطور که ما به هنرمندان بزرگ خود و جهان افتخار میکنیم، مردم هنردوست جهان نیز به بزرگان ما افتخار می‌کنند. مرا مردم هنردوست و هموطنان عزیز و بزرگم بارها به اوج افتخار رسانده‌اند. افتخاری که در بلندای وجود و در دستان گرمشان بود و حالا...
نغمه عشق و محبت و سپاس از دیاری دگر با عنوان و معنی خاص. نه در ستایش من، بلکه در ستایش هنر و هنرمند و چه زیباست نام ایران بر بال هنر، در پرواز از دیاری به دیاری و از مردمی به مردمی. اگر سیاهی جنگ و کینه و نابرابری در دنیای قدرت حاکم است، نغمه‌های عشق در دل مردم جهان فراتر و با قدرتی جاودانه نیز حاکم است. اگر سفیر سیاسی و فرهنگی کشور فرانسه، هدیه ملت با فرهنگ فرانسه را به سینه هنرمندان بزرگ ما نصب می‌کند، آنرا ارج می نهیم و ما نیز ستایش میکنیم ستارگان پر افتخار تاریخ خود را».
علیزاده اما در پایان نامه خود تاکید کرده است: «شاید اگر در دیار ما توجه و درک از هنر والای موسیقی همانطور که نزد مردم است، نزد مسئولان - که باید خدمتگ‌زاران تاریخ و فرهنگ و هنر باشند- می‌بود، یک هدیه و عنوان غیر خودی این همه انعکاس نداشت. وقتی در فضای هنری نور کافی نباشد، چراغی کوچک خورشید می شود. اما من ضمن قدردانی از مسئولین کشور و سفارت فرانسه، به احترام مردم هنرپرور و هنردوست ایران، به نام حسین علیزاده قناعت کرده، تا آخر عمر به آن پیشوند یا پسوندی نخواهم افزود. در آخر ضمن تبریک به تمام بزرگان ایران و جهان که نشان با ارزش شوالیه را دریافت کرده‌اند، خود را بی‌نیاز از دریافت هر نشانی دانسته، همچنان اندر خم کوی دوست و به شوق عشق تا آخر عمر خواهم ایستاد. با سپاس از تمام مردم هنردوست ایران و جهان.»
چندی پیش علی رهبری - آهنگساز و رهبر ارکستر - با انتشار نامه‌ای که در اختیار بخش موسیقی ایسنا قرار داد، از حسین علیزاده خواست تا درباره‌ی دریافت نشان شوالیه تأمل بیشتری کند.
نشان هنر و ادب شوالیه که از سوی وزارت فرهنگ فرانسه به هنرمندان و نویسندگان اعطا می‌شود، بیش از 50 سال سابقه دارد و تاکنون تعدادی از هنرمندان و نویسندگان ایرانی این جایزه را از آن خود کرده‌اند.این نشان در هفته‌های اخیر، در مراسم جداگانه و غیرعمومی در منزل سفیر فرانسه در تهران، به کامبیز درم‌بخش، داریوش مهرجویی، محمود دولت‌آبادی و لی‌لی گلستان اهدا شد.
پیش تر نیز هنرمندان و ادباتی‌هایی چون شهرام ناظری، محمدرضا شجریان، رضا سیدحسینی، محمدعلی سپانلو، لیلا حاتمی، پری صابری، جلال ستاری
و عباس کیارستمی، نشان شوالیه یا مشابه آن را از دولت فرانسه دریافت کرده‌اند.
عمر زاهد همه طی شد به تمنای بهشت
او ندانست که در ترک تمناست بهشت
هرکی که فهمید چرا نگرفته خوش به حالش
نام زیبا و فامیل زیبایت بر تو مبارکباد
در سال 1307 میلادی پس از بروز یک سری اختلافات میان این شوالیه‌ها و پادشاه فرانسه آنان به اسکاتلند گریختندآن ها در اسکاتلند عقاید و مراسم دینی مصر باستان را با آیین کاهنان اقوام سلتی ادغام نموده، به عنوان فراماسون ها ظاهر شدند ماسون‌های اسکاتلندی که وارث میراث اسکاتلند بودند، سالها بعد آن را به فرانسه بازگرداندند و پایه‌های لژ اسکاتلند را بنا کردند. القابی که به افراد عالی رتبه این لژ داده می شد، قرن‌ها پیش به شوالیه‌های معبد داده میشد.البته باید گفت نشان شوالیه دردرجه پنجم قراردارد.در پایان به آقای علیزاده مرحبا باید گفت که همان حسین علیزاده ی ایرانی را بر شوالیه ی فرانسوی ترجیح داده است.
ایرانی بودن ارزش بالاتری از یک مدال کشور خارجی است .
به نظر من نباید آنرا تحلیل کنیم و در مورد درست و یا نادرست بودن آن نظر بدهیم.
قسمت زیبای نامه ایشان احترام به کشور فرانسه و تمام هنرمندان دیگری بوده که این نشان را دریافت کرده اند.
وقتی کسی قدرتون رو میدونه به هر نحو قدردانیش رو پاس بدارین
میتونستن نشان رو قبول کرده باشن و همین نامه رو به نحوی دیگه منتشر کنن
در نزد مردم ایران شوالیه شدی
چند ساعت بعد فراموش میشی
چند روز بعد هم اگه حرفی بزنی که یه ذره به مزاق این مردم خوش نیاد بهت بد و بیراه میگن !
خودشون تصریح کردن که امتناع از دریافت مدال رو باید نشانه ی اعتراض ایشون به کم توجهی مسئولین تفسیر کنیم و بس.
اما اینکه ایشان گفته اند به "حسین علیزاده بودن قناعت می کنند" را حاکی آزادمردی ایشان می دانم.
اي ول مرد بزرگ
اما بهرحال مثل این است که دست کسی که برای احترام و دوستی به طرف شما دراز شده است را با احترام رد کنی.
نمی دانم، اما بهرحال خوب است که ایشان با احترام این پیشنهاد را رد کرده است.
نشان شوالیه دارای ریشه ای صهیون مسیحی است و زیبنده یک مسلمان نیست
همینطور که هر مخاطبی که این اقدام را پسندیده است با شور و هیجان از اقای علیزاده تمجیده کرده است.
اما هر چه از زمان اقدام این کار بگذرد و شورها و هیجانات فروکش کنند تعبیر این کار به بی احترامی نزدیک و نزدیکتر می شود.
شاید اگر در دیار ما توجه و درک از هنر والای موسیقی همانطور که نزد مردم است، نزد مسئولان - که باید خدمتگ‌زاران تاریخ و فرهنگ و هنر باشند- می‌بود، یک هدیه و عنوان غیر خودی این همه انعکاس نداشت.
غربی ها برای رضای خدا موش هم نمی گیرند
سیاست در غرب ورزش و هنر را هم فریب می دهد
باید که خاک در گه اهل هنر شوی
آفرین بر استاد علیزاده که البته چون خودشون گفتن پیشوند و پسوند نمیخوان ما هم میگیم آفرین به حسین علیزاده. بسیار مودبانه امتناع کرده و هم به سفارت فرانسه و هم به بزرگانی که قبلا این جایزه رو گرفتن بی احترامی نکرده. صداقتش قابل ستایشه