فرارو- دکتر پویا سرایی نوازنده سنتور، آهنگساز، منتقد و پژوهشگر موسیق ایرانی متولد فروردین 1362 در تهران است. وسعت فعالیت های او دامنه ی وسیعی از تدریس و اجرا تا پژوهش و معرفی موسیقی ایرانی در خارج از کشو را در بر می گیرد.
سرایی سنتور را با جواد بطحایی آغاز کرد و پس تکمیل دوره ها به پیشنهاد حسین علیزاده در محضر استاد فرامرز پایور حاضر شد. در دوره کارشناسی شاگرد پشنگ کامکار، حسن ریاحی،داریوش پیرنیاکان، مصطفی کمال پورتراب و ... بوده است.
در دوره کارشناسی ارشد در کلاسهای داریوش طلایی، محمد علی کیانی نژاد، محمدرضا لطفی،نصرالله ناصح پور، شریف لطفی و ... شرکت کرده است و موضوع رساله دکترای وی، تحلیل بنیان‌های زیبایی شناختی موسیقی کلاسیک ایرانی بوده است.
از سال ۷۴ تا پایان سال ۸۱، در همه گروههای سنی ساز سنتور در جشنواره بین المللی موسیقی فجر، نفر برگزیده شد.
عضو میهمان گروه دستان در کنسرت بهار سال 1390، تکنوازی سنتور در پروژه سیمرغ (اثر حمید متبسم به خوانندگی همایون شجریان)، همکاری با گروههای سایه، نهفت، ماه و همنوازی با خوانندگانی چون محمد معتمدی ، وحید تاج، علیرضا قربانی و سالار عقیلی بخش دیگری از فعالیت های اوست.
او در بیش از ۲۰۰ آلبوم ، مجموعه موسیقایی و یا موسیقی متن ، به عنوان نوازنده سنتور (هم نوازی، تکنوازی و جواب آواز) و یا ناظر ضبط حضور داشته است. اما دو اثر مستقل او یکی آلبومی با نام «گاهی سه گاهی» با صدای محمد معتمدی است و دیگر «این سر سودایی» دو نوازی با پژمان حدادی.
در سال 93 همکاری او در اثری به نام «بزرگداشت حافظ» نشان درجه یک خیام دانشنامه فردریک لونورمان فرانسه را برای صادق شیخ زاده خواننده این اثر به ارمغان آورد. این اثر که درکشور فرانسه به انتشار رسیده شامل سه تصنیف در فضاهای شور ، بیات ترک، کرد بیات ، دو تکنوازی سنتور در شور و بیات ترک و یک آواز بدون مشارکت ساز در دستگاه نوا (برگزیده جایزه مستر وکال فنلاند) است.
حدودا یک سال پیش پویا سرایی قطعه «خوانشی نو از چندمضراب حجاز» را با ساز ابداعی مصباح قمصری به نام «بم کمان» در فضای مجازی منتشر کرد که بخشی از یک کار مشترک برای تهیه آلبوم دو نوازی سنتور و بم کمان است.
قطعه «چندمضراب حجاز» که یکی از مشهورترین و زیباترین آثار استاد پرویز مشکاتیان در آلبوم «صبح مشتاقان» است. سرایی درباره این قطعه می گوید: «این قطعه از کودکی با من بوده است، همواره آنرا زمزمه کرده ام و احساسم همیشه این بود که این قطعه نمودِ صوتیِ شخصیت استاد است.»