فرارو- قرابت های موسیقی آذربایجان با موسیقی ملی ایران از تشابه میان سازها فراتر رفته و بیشتر مقامهای موسیقایی این دو ملت شباهت ریشه داری با هم دارند. از شباهت ساز تار آذری با همتای ایرانی اش که چندی پیش مسائلی را برای ثبت جهانی اش به وجود آورده بود که بگذریم، کمانچه آذری نیز برای اهالی موسیقی ایران، سازی کاملا آشناست.
از میان نوازندگان آذری می توان به نامهایی نظیر هابیل علی اف، مونس شریف اف و امامیار حسن اف اشاره کرد که ویژگی های نوازندگی علی اف و شریف اف هر دو در حسن اف جمع شده است.
اردشیر کامکار در مصاحبه ای در مورد امامیار حسن اف چنین گفته است: «من نوازنده های زیادی از آذربایجان دیده ام که در میان آنها به نظر من امامیار حسن اف تکنیک بالایی دارد. او در نوازندگی اش حرکات مشکلی را به نرمی وبا آرامش (با یک آرشه) می نوازد و موزیکالیته ی خوبی نیز دارد. اتفاقاً در منزلِ ما نشستی با هم داشتیم، ساز هم زدیم و با تکنیک های هم بیشتر آشنا شدیم. من هر چیزی را که مثل سه گاه یا دشتی می زدم، او هم با فواصل و ربع پرده های ما به خوبی می زد.»
ساز او (تارهو) با کمانچه آذری تفاوت هایی دارد. این ساز توسط پیتر بیفین، یکی از استادان به نام و صاحب سبک در فن ساز سازی در استرالیا ساخته شده است. در کنار ظرافت و تکنیک های خاص ساختاری این ساز نکته قابل توجه سوار شدن خرک بر چوب به جای پوست است. این ساز نخستین بار توسط استاد بزرگ «هابیل علی اف» مورد تایید قرار گرفته و نواخته شده است.
حضور او در پروژه راه ابریشم به سرپرستی یویوما موجب آشنایی او با نوازنده های ایرانی شده است. از آثار مشترک او با نوازندگان ایرانی که به انتشار رسیده است می توان به «پنجره ای رو به آفتاب» حاصل سه نوازیش با حمید متبسم و پژمان حدادی و «آن من که سراید» حاصل همکاری اش با پژمان حدادی اشاره کرد.
قطعه ای که در ادامه می بینید «آی ایشیقی» نام دارد: