فرارو- تنبک نوازی در موسیقی ایران اکنون جایگاه برجسته ای دارد اما همیشه تاریخ به این منوال نبوده است. تا پیش از حسین تهرانی تنبک نوازان به عنوان «پادو»ی گروه، ساز نوازندگان را جابجا می کردند و جایگاهشان در میان دیگر نوازندگان به هیچ وجه قابل اعتنا نبود. چرا که در آن زمان اساسا تنبک ساز محسوب نمی شد.
با تغییراتی که حسین تهرانی با راهنمایی های ابوالحسن صبا در شیوه تنبک نوازی ایجاد کرد، این ساز در مدت زمان کوتاهی چنان پیشرفتی کرد که اگر همین «پیشرفت» را مبنای تشخیص «ساز» از غیر آن بدانیم، اکنون تنها تنبک است که لایق چنین اسمی خواهد بود.
نسل اول تنبک نوازان شامل حسین تهرانی، امیر ناصر افتتاح و جهانگیر ملک است. با ظهور این نسل تنبک نوازی از حالت صرف نگه داشتن ضرب بیرون آمد و ترکیب های مختلف ریتیمک کم کم جای خود را باز کرد.
از میان نسل بعد، نام محمد اسماعیلی، ناصر فرهنگ فر و بهمن رجبی پیش و بیش از همه به گوش رسیده است با این حال تمامی تنبک نوازان نسل سوم از میان شاگردان فرهنگ فر و رجبی سر بر کرده اند.
در حالی که نوازندگان نسل دوم به واریاسیون‌های ریتیمک و ابداع تکنیک های جدید اشتغال داشتند فضا سازی و خلق سونوریته های تازه شاخصه اصلی نوازندگی در نسل سوم است. جایگاه تنبک در این زمان به جایی رسید که برای اولین بار آلبومی با نام «سه نوازی» منتشر شد در آن تنبک پزمان حدادی رسما یک «ساز» محسوب شد.
البته مولفه فضاسازی بعدها در تنبک حدادی و مجید خلج پر رنگتر شد و در آلبوم «پیدایش» نوید افقه به اوج رسید. این اثر که دومین فعالیت موسیقایی افقه پس ار آوای خیال است، تجربه ای جالب و عجیب جهت معرفی توان مندی های صوتی متنوع ساز تنبک در قالب روايتی اساطیری از پيدايش جهان خلقت و انسان است. نام آلبوم اشاره‌ای به نخستین بخش ازکتاب مقدس با نام سفر پیدایش(Genesis) است و نام‌گذاری تراک‌های آلبوم نیز از این روند دور نیست.
افقه در بروشور اثر، بخش اول (پیدایش) را اینگونه توصیف می کند: «آغاز پیدایش، تجمع ذرات، خلقت زمین و آسمان، زمینی خالی از سکنه و تاریکی مطلق و پیکار میان خدایان با اژدهای شور و ناگوار تیامات (به روایت اساطیر بابل)