فرارو- مطر محمد به سال ۱۹۳۹ در جلگه ی بقاع (Bekaa) در لبنان متولد شد. او زاییده ی خانواده ای از کولی هاست. موسیقی دان هایی دوره گرد و منتقل کننده ی موسیقی از پدر به پسر. پدر و برادر بزرگ ترِ مطر نواختن ساز بوزوک را از هفت سالگی به او آموزش دادند. در اوایل دهه ی شصت میلادی او نخستین قدم های حرفه ای خود را در قالب برخی برنامه های عربی بی بی سی (BBC) برداشت اما این در فستیوال بعلبک شناخته شد. از آن پس شهرت او در تمام جهان عرب و حتی در خارج از آن گسترش یافت.
استعدادهای ذاتی مطر که وارث یک سنت شفاهی بود به او اجازه داد تا به شیوه ای تجربی به عملِ یک هنر حقیقتاً عالمانه بپردازد. او در خط سیر هنری اش یک تک نواز درخشان و یک بداهه نواز پُرابتکار بود که در عین حال به روح و بنیان های نظری موسیقی عرب وفادار باقی ماند.
ضبط های کنسرت های او در تئاتر بیروت در سال ۱۹۷۲ ــ که در سی دی حاضر گزیده ای از آن هاست ــ از آخرین شواهد هنر بی همتای اوست. مطرمحمد، از کارافتاده به مدت چندین سال به خاطر یک سکته ی ناقص که مانع ادامه ی نوازندگی اش شد. ما را نابه هنگام در هفتم دسامبر ۱۹۹۵ ترک کرد. هر چند، وفادار به ضمیر نیاکانش، همیشه مشتاق بود تا این سنت موسیقایی را به پسر جوانش انتقال دهد. سی دی حاضر چهار تقسیمِ نواخته شده با ساز بوزوک در مقام های کلاسیک عرب را ارائه می کند.
بوزوک امروزی لوتی با دسته ی بلندِ هشتاد سانتی متری و کاسه ی طنینی گلابی شکلِ پشت خمیده یا پشت صاف به طول 40 سانتی متر است. روی دسته اش 24 تا 27 پرده ی ثابت بسته می شود و دارای گوشی هایی مدرن است. روی ساز معمولاً با چوب، گوش ماهی، صدف و یا فلز تزیین شده است اما بوزوک سنتی موقّرتر و ساده تر است. سیم های آن فلزی هستند و جفت جفت بسته می شوند.
بوزوک سنتی سه جفت سیم دارد که معمولاً می ـ سی ـ می کوک می شوند. ملودی روی جفت سیم اول نواخته می شود و دو جفت سیم بم تر غالباً به صورت واخوان به کار می روند. از حدود نیمه های قرن بیستم، تحت تأثیر موسیقی غربی و همراه با ترویج موسیقی لایکا، استفاده از بوزوک چهار جفت سیمه با کوک رایج ترِ ر ـ سُل ـ سی ـ می به شدت گسترش یافت.
سیم ها در ساز بوزوک با مضرابی از شاخ یا پَر نواخته می شوند. بوزوک سازی رایج در یونان است و از حدود نیمه های قرن بیستم اغلب به عنوان ساز ملی این کشور تلقی می شود. بوزوک از خانواده ی تنبور است و شباهت زیادی به تنبور بلغاری یا ضربی، تنبوریتزا و ساز، دارد اما وجه تمایزش پرده های غیرقابل حرکت (از اواخر قرن بیستم) و صدای فلزی ترِ آن است.