مطلب زیر را آقای جمال ملّا به سایت فرارو ارسال نموده‌اند
در جهانی که ما زندگی می کنیم علم و عقل و منطق به اوج نهایی خود رسیده است و هر اتفاق و پیشآمدی را که رخ خواهد داد باید در چهارچوب و قالب‌های علمی، عقل گرایی و منطق گرایی مورد سنجش و ارزیابی دقیق قرارداد نه اینکه خدای ناکرده با قضایای موجود احساسی و خودسر عمل نمود که این نوع تعاملات ناشایست نشان از بی تدبیری و بی درایتی انسان‌ها خواهد بود.
در کشوری مانند ایران با پیروزی حسن روحانی که تدبیر و امید دولت ایشان شاهرگ‌های حیاتی جامعه ایران را در تمامی ابعاد نشانه رفته است، متأسفانه شاهد افرادی خودسر هستیم که اسماً خودسر نامگذاری شده‌اند ولی یقینا این دسته از افراد با پشتگرمی به نهادهای و شخصیت‌هایی خاص در پی دستیابی به مقاصد خود می‌باشند و به شیوه‌ای سیستماتیک و سازمان یافته درصدد سنگ اندازی پیش پای دولت یازدهم بر آمده اند و واقع بینانه بگوییم که شمشیر را از رو بسته اند.
برای مثال از دخالت و اظهار نظرات نسنجیده در مسائل و مذاکرات هسته ای گرفته (هرچند که سیاست‌های هسته‌ای زیر نظر و درایت رهبری اعمال می شود) تا برپایی تجمعات عفاف و حجاب که این خود نشانه بارزی از اهداف سازمان یافته آنها می‌باشد که به نظر می‌رسد وجود این طیف برای برخی از افراد و جریان‌هایی خاص از نان شب نیز واجب تر شده است.
در حال حاضر با توجه به سیاست‌های معتدل گرایانه دولت یازدهم برخوردهای تند و صریح با نیروهای خودسر به صلاح مملکت نیست و باید مسایل را از طرق و راه‌های مسالمت آمیز دنبال نمود و از طرفی نیز لازم است که به افراطیون میدان عمل مستقیم داده نشود و نباید طوری عمل نمود که گویا مملکت تسلیم خواسته‌های آنها شده است و تحت هیچ شرایتی نباید به آنها باج داده شود که در این صورت این نوع گروه‌ها دچار خودبزرگ‌بینی و زیاده خواهی شده و برای رسیدن به مقاصد خود متوسل به هزینه کردن از نظام خواهند شد.
نفس اینکه به هر چیزی یا موردی خاص انتقاد داشت از نظر عقلی و منطقی بلا اشکال است ولی انتقاداتی که به منظور اصلاح امور، یاری رساندن و ایجاد فضایی سازنده باشد نه اینکه اهدافی غیر از این موارد مشخص و قابل قبول را دنبال نماید که این امر به خودی خود دولت و نظام را به چالشی خطرناک خواهد کشاند و افق گشایش شده را تیره و تار خواهد نمود که لازم است مسئولان ذیربط برای این امورات خاص تدابیری خاص و قابل قبول را بیاندیشند در غیر اینصورت مملکت دچار بحرانی خواهد شد که نجات آن هزینه سنگینی را برای نظام به دنبال خواهد داشت.
در حال حاضر کشور ایران سرگرم اعمال و پیاده کردن سیاست‌های معتدل گرایانه خود در بعد جهانی و داخلی می‌باشد و تعامل با جهان و مخالفان داخلی و خارجی را سرلوحه برنامه‌های اصلی خود قرار داده است که این نوع راهکار وجهۀ ایران را تا حدود زیادی در سطح جهانی قابل قبول نموده است که اگر این روند ادامه یابد کمپین تعاملات سازنده با ایران در سطح جهانی به راه خواهد افتاد و انتظار می رود که نیروهای مخالف و منتقد داخلی نیز با حفظ انتقادات سازندۀ شان سیاست و برنامه‌های اعتدال گرایانه دولت یازدهم را یاری رسانند تا اینکه سردمداران مملکت بدون دغدغه و فشارهای داخلی در پی خدمت رسانی به جامعه باز و شایسته ایران بر آیند.
مطلب زیر را آقای فرهاد سیمین به سایت فرارو ارسال نموده‌اند
پرسید: آیا شما یک چماقدار هستید؟ گفت: نه من از ابتدا هم مخالف برخورد با معلول بودم و این از نشریاتی که منتشر می کردم پیداست...
این جملاتی بود که بین آقایان جیرانی و ده نمکی در پخش زنده تلویزیونی رد و
بدل شد. و حاوی یک نکته مثبت در آقای ده نمکی که مقابله با فرهنگ مهاجم
دشمن با کار فرهنگی ممکن است و بس و نه با چماق داری!
آقای ده نمکی هرچند هنر مند خوبی نیست، اما فهم او از مبارزه فرهنگی بسیار ستودنی است.
برخورد با مقول فرهنگ مانند مقوله اقتصاد نیست. جنگ فرهنگی نیاز به سربازان فرهنگی دارد نه به تقابل خیابانی!
یک وقت است که می‌گوییم امر به معروف و نهی از منکر در خیابان‌ها، ضامن
بقای معروف‌ها و زائل منکرهاست که هست و اینگونه هم عمل می‌شود چنانچه بستر
آن در همین نمایشگاه کتاب امسال مهیا بود و عده ای که مخ مطلب را فهمیده
بودند به آنجا رفتند برای بقای معروف‌ها و ...
اما عده ای دیگر دچار کج فهمی مفرط شده و با بی قانونی در پی قانون رفتند؛
"تجمع برای حجاب، بدون ستر قانونی!" صحبت امروز و دیروز نیست. صحبت سال‌ها
غوغا سالاری عده ای است که مملکتی را ملک طلق خود می‌دانند و می‌خواهند با
روش‌های خود با آن مقابله کنند. گروهی که با نبود سر گروه خود
که به بهانه تحصیل به خارج از کشور راهنمایی شده بود، سال‌ها بی تحرک بود تا
اینکه سرگروه دکترای خود را گرفت و برگشت.
عده ای که سخنان رهبری معظم ما که فرمود "مردم باید همواره در صحنه جامعه
حاضر باشند" را کج فهمیده‌اند یا بهتر بگوییم نفهمیده اند. منظور از حاضر
بودن در صحنه‌ی جامعه به معنی حضور در خیابان‌ها نیست که عده‌ای خیال می
کنند باید بیست و چهار ساعته در خیابان چادر زد تا صدق حضورشان بشود.
عده ای که هزینه‌های اقدامات میدانی ایشان را ملت از جیب بی‌پیرایه خود می دهد. ای کاش هزینه و تبعات اقدامات آنها به همین جا ختم می
شد و به امنیت و کیان کشور آسیبی نمی‌رساند!