در چند روز اخیر، دولت چندین فرماندار زن را در چهارگوشه کشور منصوب کرده و برخی اخبار حکایت از آن دارد که به احتمال قوی، این گونه انتصابات ادامه خواهد یافت؛ اما نکته مهم این است؛ دولت و منتقدین چه سرنوشتی برای این زنان فرماندار رقم خواهند زد؟
به گزارش تابناک، حسن روحانی، رئیس دولت یازدهم در زمان تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری، یکی از محورهای اصلی برنامه خود را نگاه ویژه به زنان در همه حوزه‌ها بیان کرد و برای اینکه گامی مهم در این راستا برداشته باشد، برنامه‌هایی برای حوزه زنان تعیین کرده بود؛ از تأمین امنیت زنان در جامعه گرفته تا بررسی تشکیل وزارت زنان؛ اما شاید وعده‌ای که عینی و مشهود در حال اجراست، وعده «تسهیل حضور زنان در عرصه‌های مدیریتی» است که شاهد آن انتصاب چندین فرماندار زن در سراسر کشور بود.
دولت یازهم انتصاب فرمانداران زن را از استان بسیار مهم سیستان و بلوچستان آغاز کرد؛ چنانچه حمیرا ریگی را برای شهرستان قصرقند که در جنوب استان واقع شده، معرفی نمود.
حمیرا ریگی خانمی ۳۹ ساله و از اهل سنت این استان است، که در خانواده‌ای ده نفره در چابهار بزرگ شده، درباره خود می‌گوید: من در خانواده‌ای ده نفره بزرگ سرنوشت «زنان فرماندار» چه خواهد شد؟شده‌ام؛ با شش خواهر و چهار برادر. فرزند دوم خانواده بودم، در آن زمان که دیدگاه مردسالارانه به شدت حاکم بود و حتی مردان تنها پسر را فرزند خود می‌دانستند، من با پنج پسر از اعضای خانواده یعنی برادر و دایی‌ها به مدرسه می‌رفتم. در چابهار تنها یک مدرسه پسرانه بود و من تنها دختر آن مدرسه، همیشه رتبه اول کلاس بودم. هنوز یادم است که به همین‌خاطر معلمم خواست تا به بچه‌های کلاس پنجم ریاضی درس بدهم، چون قدم نمی‌رسید روی تخته‌سیاه بنویسم، یک چهارپایه گذاشتم زیر پام. اصلا همین کار باعث شد، پسرها زنگ تفریح مرا اذیت کنند. کیفم را می‌گرفتند، پرت می‌کردند و می‌گفتند تو بلبل‌زبانی می‌کنی و همه درس‌هایت را می‌خوانی و باعث دردسر می‌شوی. اینقدر این مسأله دردسرساز شده بود که دایی و برادرها به پدرم اعتراض کردند که اگر حمیرا مدرسه بیاید، ما دیگر نمی‌رویم. پدرم اما تمام‌قد از من دفاع کرد و گفت: حمیرا باید با شما به مدرسه بیاید و همه با هم می‌روید.
حمیرا ریگی که اعتقادی به پنهان کردن احساس مادرانه یک مدیر زن ندارد می‌گوید: من دو تجربه شیرین را همزمان داشتم شروع به کار در بخشداری و بچه‌دار شدن. دو فرزندم در زمان مدیریت در بخشداری به دنیا آمدند. هم کار سیاسی می‌کردم و هم مادر بودم و خوشبختانه هیچ خللی در کار و زندگی‌ام ایجاد نشد.
در ادامه این انتصابات معصومه پرندوار به عنوان فرماندار شهرستان هامون معرفی شد. وی که متولد ۱۳۵۷ با چهارده سال سابقه خدمت در استانداری‌های سیستان و بلوچستان و خراسان شمالی است، دانش آموخته رشته جغرافیا در مقطع کار‌شناسی ارشد، متاهل و دارای یک فرزند است. سرنوشت «زنان فرماندار» چه خواهد شد؟
اما این انتصابات در استان با واکنش‌های گوناگونی همراه بود؛ چنانچه برخی این انتصابات را دریچه‌ای تازه برای ورود دیگر مدیران بومی منطقه به عرصه مدیریتی دانستند و برخی دیگر انتصاب مدیر بومی و مخصوصا مدیر زن را برای استانی که با مسائل خاص امنیتی رو‌به‌روست پر از اشکال دانستند. برخی از مسئولین و مقامات هم اعتراض خود به این انتصابات را با حضور نیافتن در مراسم معارفه این فرمانداران نشان دادند.
سومین حکم انتصاب به نام مرجان نازقلیچی صادر شد. او هم که مانند دیگر فرمانداران زن از سابقه مدیریتی و تجربه حضور در استانداری بهره برده بود، در حکمی از سوی حسن صادقلو استاندار گلستان، نخستین فرماندار زن در شمال کشور در شهرستان ترکمن منصوب شد. سرنوشت «زنان فرماندار» چه خواهد شد؟
فرماندار جدید ترکمن متولد ۱۳۵۳ دارای مدرک تحصیلی لیسانس در رشته‌های علوم تربیتی و حقوق قضایی است. وی در سال ۱۳۸۱ به عنوان کار‌شناس امور بانوان فرمانداری شهرستان ترکمن وارد وزارت کشور شد و از سال ۸۳ تا ۸۵ بخشدار مرکزی این شهرستان بوده است. انتصاب مرجان نازقلیچی هم بدون واکنش منتقدین نبود؛ چنانچه برخی از انتقاد نمایندگان و ائمه جمعه به استاندار گلستان درباره این انتصاب خبر دادند.
در آخرین مورد هم طی حکمی از سوی استاندار ایلام، «مریم شادیوند» در حکم نخستین زن در استان ایلام سرپرست فرمانداری دره شهر شد. وی پیش از این مشاور امور بانوان فرمانداری شهرستان دره شهر مشغول به خدمت بوده است.
اما از روز پس از این انتصابات، سخنان گوناگونی در برخی محافل محلی شنیده شد، مبنی بر اینکه انتقاد از عملکرد این فرمانداران باید در سطح ملی بیان شود تا افکار عمومی در جریان برخی نامدیریتی‌های این زنان قرار بگیرند. آنچه دیده می‌شود، عملکرد این فرمانداران زن تنها زیر ذره بین منتقدین محلی قرار نخواهد گرفت و کارنامه آنان می‌تواند تأثیر مهمی بر نگاه و اعتماد افکار عمومی به توانایی مدیران زن و بومی داشته باشد و همچنین تأثیر مهمی بر سرنوشت مدیریتی دیگر زنان ایرانی هم خواهد داشت.
شاید روزی که رئیس دولت یازدهم خطاب به زنان اظهار داشت که اگر به نیمی از جمعیت کشور توجه نکنیم، شاهد رشد و توسعه واقعی در آن کشور نخواهیم بود، چاره‌ای هم برای برخی حرکات خاص منتقدین اندیشیده باشد!