فروغ عباسی، تنها نماینده
زن اسکی ایران در بازی‌های زمستانی المپیک 2014 سوچی روسیه بود. او که
برای نخستین‌بار حضور در این رویداد بزرگ جهانی را تجربه می‌کرد، در بین 48
شرکت‌کننده در این مسابقات عنوان 46 را به دست آورد.
اسکی‌باز جوان 20ساله
کشورمان اگرچه نتیجه خوبی در بازی‌های المپیک به دست نیاورده اما در
مجموع از نتیجه عملکردش در روسیه راضی است. چراکه معتقد است با وجود تمام
سختی‌ها و استرس‌هایی که پیش رویش بوده باز هم کم نیاورده و توانسته خودش
را به خط پایان برساند. عباسی در این مسابقات در رشته مارپیچ کوچک شرکت کرد
و در مانش اول با زمان یک دقیقه و 26ثانیه‌و71صدم‌ثانیه نفر آخر یعنی شصتم
شد.
فروغ در ادامه این رقابت‌ها در مانش دوم با زمان
یک‌دقیقه‌وهشت‌ثانیه‌و98صدم‌ثانیه (17ثانیه‌و87صدم‌ثانیه اختلاف با نفر
اول) در جایگاه چهل‌وششم ایستاد تا در مجموع دو مرحله در رده 48 المپیک
2014 سوچی قرار گیرد. در این مسابقه 39اسکی‌باز به خط پایان نرسیدند. در
ادامه گفت‌وگوی «شرق» را با دومین زن اسکی‌باز المپیکی ایران در رشته
آلپاین می‌خوانید:
از اولین تجربه حضورت در بازی‌های المپیک بگو، از خودت راضی بودی؟
واقعا خیلی سخت بود. همین که قهرمانان دنیا را از نزدیک می‌دیدم، کار را
برایم دشوارتر می‌کرد. اصلا نمی‌توانستم این موضوع را هضم کنم که باید در
کنار اینها مسابقه بدهم. ضمن اینکه با پیست مسابقات و مسیرهای صعب‌العبور
آن آشنا نبودم و این موضوع هم باعث شده بود تا روحیه‌ام را قبل از شروع
بازی‌ها از دست بدهم. ولی به هر حال هرچه بود گذشت و از نتیجه کارم راضی
هستم. چون توانستم از خط پایان بگذرم. همین که تا آخر ادامه دادم و در حین
مسابقه بر ترس غلبه کردم خیلی برایم خوشایند بود.
روز مسابقه وقتی پشت خط استارت قرار گرفتی چه احساسی داشتی؟
قانون مسابقات اسکی قبل از شروع رقابت به همه اسکی‌بازان فرصت می‌دهد تا
از پیست بازدید کنند. من وقتی رفتم پیست را دیدم واقعا خودم را باختم. چون
تا به حال در چنین پیستی با آن همه مسیرسخت اسکی نکرده بودم. هیچ‌وقت در
زندگی‌ام اینقدر استرس نداشتم. اما خب مربیان خیلی به من کمک کردند تا آرام
شوم و بتوانم پشت خط استارت بایستم. مسابقه شروع شد ولی نیمه‌های کار
افتادم و هر کاری می‌کردم نمی‌توانستم بلند شوم.
شب قبل از مسابقه باران
آمده بود و قسمت‌هایی از پیست برف‌ها آب شده بود. من دقیقا در همین قسمت
گیر کرده بودم. همین اتفاق باعث شد تا زمان زیادی را از دست بدهم. با وجود
اینکه تا قبل از افتادنم چندنفر را پشت‌سر گذاشته بودم اما با افتادنم از
آنها عقب ماندم. طوری که مسوولان تیم فکر می‌کردند من اوت شدم. دقیقا از
لحظه‌ای که زمین خوردم تا لحظه‌ای که دوباره راه افتادم، 18ثانیه طول کشید.
حداقل از چهارنفر می‌توانستم جلوتر باشم.
خیلی از اسکی‌بازان در مانش اول مسابقات عقب ماندند و از دور رقابت‌ها کنار کشیدند تو چرا این کار را نکردی؟
من می‌دانستم جزو نفرات آخرم ولی از اول هدفم این بود که تا آخر اسکی کنم و به خط پایان برسم.
اما آنطور که می‌گویند در مانش دوم بهتر اسکی کردی؟
بله، در مانش دوم دیگر هیچ استرسی نداشتم و ترسم ریخته بود و تا حدودی به پیست عادت کرده بودم.
به‌جز شما هم سایر اسکی‌بازان ایرانی و هم خیلی از اسکی‌بازان
خارجی از شرایط پیست سوچی و گرمی هوای محل مسابقات گلایه کرده بودند، فکر
می‌کنی اگر پیست بهتر بود، بهتر نتیجه می‌گرفتی؟
بله؛ خب حداقل می‌توانستم آنی که در ایران هستم باشم. تازه من چون رشته‌ام
سرعتی بود به مراتب کار راحت‌تری داشتم. فرزانه رضاسلطانی که اسکی
صحرانوردی بود و رشته‌اش استقامتی بود خیلی سخت اسکی کرد. گرمی هوا باعث
شده بود تا برف‌های پیست خیلی نرم شود. متاسفانه پیستی که ما پیش از
مسابقات در روسیه در آن تمرین می‌کردیم با پیست اصلی بازی‌ها تفاوت خیلی
زیادی داشت و علاوه بر گرمی هوا این موضوع هم مزید بر علت شده بود که با
شیب‌ها آشنایی نداشتیم کمااینکه ما در ایران چنین شیب‌هایی نداریم.
از امکاناتی که پیش از اعزام به بازی‌های المپیک در ایران داشتید، راضی هستید؟
بله، شرایط برای همه یکسان بود. یک‌ماه در اتریش اردو داشتیم و تا روز آخر
هم تمرین کردیم. از نظر تغذیه هم مشکلی نداشتیم و همیشه در بهترین هتل‌ها
بودیم.
به نظرت اسکی ایران چه‌کار باید کند که از این به بعد در
مسابقات جهانی و المپیک فقط شرکت‌کننده نباشد و بتواند حرف برای گفتن داشته
باشد؟
ببینید، تمرینات ما تنها محدود شده به سه، چهارماهی که در ایران برف وجود
دارد. به‌جز این ایام تمرین دیگری نداریم، اما این در حالی است که
اسکی‌بازان خارجی در فصل تابستان به کشورهایی می‌روند که برف دارند و
می‌توانند تمام مدت تمرین کنند. اگر این شرایط برای ما هم فراهم باشد قطعا
می‌توانیم در مسابقات جهانی و المپیک حرف برای گفتن داشته باشیم.
مشکل مربی ندارید؟
نه، من تجربه‌کار با مربیان خارجی را دارم اما اعتقادم بر این است که
مربیان خودمان بهتر از خارجی‌ها روی عملکردمان تاثیر داشته‌اند.