نوآم چامسکی: با به اوج رسیدن رقابت های انتخاباتی ریاست جمهوری در آمریکا، مفیدترین پرسشی که باید مطرح شود این است: کاندیداها چگونه با اصلی ترین بحران هایی که ما در حال دست و پنجه نرم کردن با آنها هستیم، برخورد می کنند؟ اما پاسخ ساده به این پرسش: موضع گیری های دو کاندید بسیار بد یا کلا ناچیز است.
با در نظر گرفتن پرسش و پاسخ بالا این سوال مطرح می شود که چرا و چگونه باید با این بی توجهی برخورد کرد؟ دو مساله اساسی وجود دارد که حیات بشریت به پاسخ به آنها بستگی دارد: محیط زیست و جنگ هسته ای. نخستین مساله را به شکل مرتب در جراید می بینیم و در مورد آن می شنویم.
به عنوان نمونه در نوزدهمین روز از ماه سپتامبر، گزارشی در نیویورک تایمز به چاپ رسید که در آن پیش بینی شده بود که آب شدن یخ های قطب شمال تا پایان امسال کامل می شود. این در حالی است که هیچ گونه هشداری پیش از این در این خصوص داده نشده بود. روند آب شدن این یخ ها بسیار سریع تر از آن چیزی است که در مدل های کامپیوتری پیش بینی می شود. بر اساس تاز ترین تحقیقات در این زمینه، یخ های تابستانی تا سال 2020 ناپدید خواهند شد و این مساله تبعات جدی برای محیط زیست خواهد داشت.
پیش از این پیش بینی شده بود که یخ های تابستانی تا سال 2050 ناپدید خواهند شد. در این گزارش نیویورک تایمز آورده شده بود: دولت ها به این روند سریع تغییرات اندک توجهی نشان نداده و حتی به فکر محدود کردن صدور گازهای گلخانه ای هم نیفتادند. برعکس دولت ها به راه هایی برای استخراج بیشتر نفت به عنوان نمونه از دریای قطب شمال فکر می کنند.
این عکس العمل دولت ها حاکی از میل بسیار زیاد برای قربانی کردن آینده فرزندان ما است. شاید هم میلی جدی برای بستن چشم هایمان و ندیدن خطری که درست بیخ گوش است. یکی از تازه ترین تحقیق ها نشان می دهد که تغییرات جوی که نتیجه گرم شدن زمین است منجر به کاهش یک و شش دهم درصدی خروجی اقتصادی جهان به طور سالانه شده و در دو دهه گذشته به دو برابر شدن هزینه ها می انجامد.
این اخبار در سرتاسر جهان منتشر می شود اما امریکایی ها ترجیح می دهند اخبار بد را ناشنیده بگیرند. برنامه های رسمی جمهوری خواهان و دموکرات ها در خصوص تغییرات جوی در مجله ساینس در تاریخ 14 سپتامبر منتشر شد . هر دو حزب هم تاکید کرده بودند که شرایط بدتر از گذشته شده است.
در سال 2008 میلادی ، هر دو حزب بیش از امروز به مباحث تغییرات جوی پرداختند. این مساله اما از دغدغه های حزب جمهوری خواه در این انتخابات کاملا حذف شده است. در حال حاضر جمهوری خواهان از کنگره می خواهند که جلوی فعالیت آژانس حمایت از محیط زیست را که مبتکر آن ریچارد نیکسون بود، بگیرند.
این آژانس اخیرا طرح برای قاعده مند کردن گازهای گلخانه ای داده است. در مانیفست جمهوری خواهان برای مبارزه با تغییرات ناخوشایند جوی همچنین تاکید شده است که در این مقوله باید بحث های علمی در راس تحقیقات قرار گرفته و از سیاسی کاری پرهیز شود. میت رامنی کاندید امروز جمهوری خواهان با بیان اینکه یک دیدگاه جمعی در خصوص این بحران وجود ندارد بر لزوم حمایت از تحقیقات بیشتر علمی در این زمینه تاکید کرد.
دموکرات ها اما در مانیفست خود به وجود مشکل اشاره کرده و تاکید می کنند که امریکا باید در کنار دیگر قدرت ها، فکری برای اعمال محدودیت بر تولید گازهای گلخانه ای کند. باراک اوباما رئیس جمهوری امریکا بارها تاکید کرده است که امریکا باید در حوزه تامین انرژی صد در صد به استقلال برسد.
البته وی راهکارهایی را ارائه داده اما از بیان اینکه جهان پس از این تمرین ها به چه دستاوردهایی می رسد، حذر می کند. بنابراین تنها تفاوت میان این دو کاندید بر سر میزان اشتیاق این موش قطب شمال برای کوبیده شده به صخره است.
مساله دوم جنگ هسته ای است که این مقوله نیز هر روز در صفحات نخست بسیاری از جراید مورد بحث و بررسی قرار می گیرد. تهدید فعلی باز هم در خاورمیانه است و به قول غربی ها اصلی ترین خطر هسته ای این منطقه هم ایران است!
البته در خاورمیانه این اسرائیل و امریکا هستند که خطرهای جدی تری به حساب می آیند. برخلاف ایران، اسرائیل حاضر به امضای معاهده منع تکثیر تسلیحات هسته ای نیست. اسرائیلی ها صدها مورد تسلیحات هسته ای و سیستم های پیشرفته بارگذاری در اختیار دارند و البته دفترچه تاریخی آنها نیز مملو از توسل به خشونت، بی قانونی و تجاوز در سایه حمایت های امریکا است. هیچ کس هم در سرویس های اطلاعاتی امریکا نمی تواند به قطعیت بگوید که ایران در حال تلاش برای دستیابی به قدرت هسته ای است.
آژانس بین المللی انرژی هسته ای در آخرین گزارش خود تاکید کرده که نمی تواند به شکل قانع کننده غیبت مواد هسته ای گزارش نشده یا فعالیت های از دید دورمانده در ایران را به تصویر بکشد. این گزارش در حقیقت راهی برای متهم نشان دادن ایران به دستور امریکا و البته اعتراف به این موضوع بود که آژانس هم چیز بیشتری برای گفتن در خصوص برنامه هسته ای ایران در چنته ندارد. بنابراین ایران برخلاف مفاد موجود در معاهده منع تکثیر تسلیحات هسته ای، حق غنی سازی اورانیوم را ندارد. این در حالی است که بسیاری از کشورها حتی آنها که در قالب اعضای عدم تعهد به ایران رفتند،به غنی سازی اورنیوم ادامه می دهند.
احتمال تلاش ایران برای دستیابی به تسلیحات هسته ای در کمپین های انتخاباتی اوباما و رامنی بسیار شدت یافته است. دو رویکرد متفاوت در این فضا جنجالی شده است: آیا امریکا باید به صراحت اعلام کند که در صورت دستیابی ایران به توانایی که صدها کشور دیگر دارند، به تهران حمله خواهد کرد؟ و یا واشنگتن باید همچنان از ارائه خط قرمز در این خصوص سرباز بزند. سوال اول موضع اسرائیل است و دومین پرسش رویکردی که کاخ سفید در حال حاضر دارد. سنا اخیرا با نود رای موافق و یک رای مخالف ، موافقت خود را با رویکرد اسرائیلی ها اعلام کرده است.
اما جای یک چیز در مناظره های انتخاباتی امسال خالی است : راهکاری مشخص برای پایان دادن به ماجرای ترس از هسته ای شدن ایران . تنها راه ظاهرا ساخت منطقه ای عاری از تسلیحات هسته ای است. پیش درآمدهای این موضع گیری نیز وجود دارد. کنفرانسی بین المللی در چند ماه آینده با همین محوریت برگزار خواهد شد و بر اساس نظرسنجی ها ، افکارعمومی در اسرائیل نیز با این مساله موافق هستند.
البته اسرائیلی ها ادعا کرده اند که ترجیح می دهند تا زمان برقراری کامل صلح در منطقه در این کنفرانس شرکت نکنند. صلحی که تا زمانی که اسرائیلی ها به شهرک سازی های غیرقانونی خود در کرانه باختری ادامه می دهند ، برقرار نخواهد شد. واشنگتن نیز موضعی مشابه داشته و ادعا می کند که اسرائیل باید از هرگونه حضور در توافقنامه ای منطقه ای حذر کند. با این شرایط ما در حال حرکت به سمت جنگی هستیم که می تواند هسته ای هم باشد. راه های مستقیم بسیاری برای مقابله با این تهدید وجود دارد اما هیچ کدام از آنها تا زمانی که افکار عمومی سرسختانه بر لزوم اجتناب از تنش اصرار ورزند، به کار گرفته نخواهند شد.
انتخابات را صنعت روابط عمومی پیش می برد. نخستین رسالت آن هم تبلیغات بازرگانی است. تجارتی که قرار است بازار را با مصرف کننده های ناآگاه که می خواهند تصمیم های غیرمنطقی بگیرند، تحت الشعاع خود قرار دهد. همواره در فضای انتخاباتی این صنعت به شیوه هایی روی می آورد که تامین کننده منافع بزرگان مالی این انتخابات است. بزرگانی که دوست ندارند افکار مستقل از وابستگی های حزبی به سمت تصمیم گیری های منطقی بروند.قربانیان اجباری برای اطاعت کردن ندارند. کنش پذیری شاید آسان ترین راه باشد اما به سختی پرافتخارترین هم خوانده می شود.