صفحه نخست

سیاست

ورزشی

علم و تکنولوژی

عکس

ویدیو

راهنمای بازار

زندگی و سرگرمی

اقتصاد

جامعه

فرهنگ و هنر

جهان

صفحات داخلی

کد خبر: ۱۲۸۱۸۳
تاریخ انتشار: ۱۱:۵۱ - ۱۲ مهر ۱۳۹۱
 هفته‌نامه «گل‌آقا» به مدیریت کیومرث صابری فومنی سرآمد نشریاتی بود که طی دهه‌های ۷۰ و ۸۰ با زبان طنز و کاریکاتور به نقد فضای سیاسی و اجتماعی کشور می‌پرداخت. این نشریه پرطرفدار که با شعار «یک دهان دارم دوتا دندانِ لق / می‌زنم تا زنده هستم حرفِ حق» منتشر می‌شد، مدیران دولت‌های هاشمی رفسنجانی [و در این اواخر دولت خاتمی] را به عنوان سوژه‌هایی همیشگی در طنزهای تصویری روی جلدش مد نظر داشت. طنزهایی که با زبانی ساده، نقدهایی جدی را به سیاست‌های داخلی و خارجی دولت مطرح می‌کرد، آنچنان که به دل نقدشونده هم می‌نشست. 
 
با وجود درگذشت کیومرث صابری فومنی (گل‌آقا) در اردیبهشت‌ماه ۱۳۸۳ فعالیت‌های موسسه گل‌آقا همچنان ادامه یافت اما چهارسال بعد در دی‌ماه ۱۳۸۷ پوپک صابری، فرزند گل‌آقا و مدیرمسئول این نشریه اعلام کرد هفته‌نامه تا اطلاع ثانوی منتشر نخواهد شد و مؤسسه نیمه‌تعطیل است. 
 
گل‌آقا در طول دوران فعالیت ۱۸ ساله خود تاثیر بسزایی بر فضای سیاسی و اجتماعی کشور گذاشت و هنوز هم به عنوان یکی از مهم‌ترین نشریات طنز تاریخ مطبوعات در یاد‌ها مانده است. آنچه می‌بینید کاریکاتورهای برخی از شماره‌های گل‌آقا است که چهره‌های شاخص دولت سازندگی سوژه‌های اصلی آن‌ها هستند که پایگاه اطلاع‌رسانی آیت‌الله هاشمی رفسنجانی آن را منتشر کرده است.























برچسب ها: هاشمی دولت گل اقا
ارسال نظرات
نام:
ایمیل:
نظر:
saeed
۱۳:۰۱ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۵
میترسم با انتشار مجدد این کاریکاتورها یکسری از دوستان ارزشی ، برن جسد مرحوم صابری رو در بیارن و به جرم اقدام علیه امنیت ملی و توهین به ارزشها محاکمه کنن
ناشناس
۱۸:۳۹ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۲
این کاریکاتورها بخوبی نشون میده که توی ایران همیشه این مشکلات بوده و خواهد بود و اگه بدتر بشه بهتر نخواهد شد.
مرتضی
۱۸:۱۶ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۲
یادقدیما بخیر
کجایی گل آقا
ناشناس
۱۸:۱۰ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۲
خدا رو شکر هر تهمتی که به دولت هاشمی می زدند خود آقایان صدها برابر آن را مرتکب شدنداز قبیل اختلاس و گرانی ...
ناشناس
۱۸:۰۶ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۲
عجيبه كه اون زمان كاريكاتور كشيدن اقدام بر عليه امنيت ملي نبوده!!!
ناشناس
۱۷:۵۸ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۲
شادروان گل همه آقاها بود نشریه اش هم گل همه نشریه ها بود،افسوس که تحمل دولتمردان الان خیلی کم شده
ناشناس
۱۷:۵۰ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۲
روحش شاد باشه،آن موقع هفته ای یکبار میتونستیم هم بخندیم و هم از تنها ترین نشریه ای که میتوانست مطالبی بنویسه که بفهمیم تو ایران چه خبره استفاده کنیم ،هم لذت میبردیم هم ذلت،اما الان فقط ذلت میبریم،کجائی صابری جان که اگه الان بودی هر لحظه از روز یک گونی سوژه برای طنز داشتی؟
ناشناس
۱۷:۴۶ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۲
اون موقع این کاریکاتورها بیشتر شوخی با دولت بود، اما حالا واقعیت محضه.
ناشناس
۱۵:۱۴ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۲
خدا رحمت کنه مرحوم صابری رو.
ناشناس
۱۹:۳۵ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۲
خوانندگان محترم لطفا فاتحه ای هم بفرستید.
ابراهیم
۱۵:۰۴ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۲
عالی بود فهمیدم که اونموقع فضای انتقاد از حالا راحت تر بود
مسعود
۱۴:۵۹ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۲
روح صایری فومنی شاد
خاطرات اون روزها برام زنده شد.
عجب روزهایی بود....
روزبه
۱۴:۴۳ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۲
روحش شاد راستی امروز هم میشه کاریکاتور مسیولین و کشید یا اینکه مثل شرق تعطیل میشه لااقل خودشون قبول داشتن اشتباه می کنند...
پدرام
۱۴:۳۵ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۲
مردم نوک دماغ بین...گذشته فراموش شد . تکرار تاریخ نه یکبار بلکه بی نهایت بار ....
ناشناس
۱۴:۲۳ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۲
حالا خودتون قضاوت كنين اونم وقع فضاي باز براي نقد بوده يا الان؟
ناشناس
۱۴:۰۰ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۲
اوکی
اما بعداً همه متوجه شدیم که این سیاست ها خیلی هاش درست و بالاجبار بوده
نمی دونم منظور شما از این مطلب چیست
ناشناس
۱۳:۵۱ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۲
اون موقع اینا طنز بود آلان واقعیته .
ناشناس
۱۳:۴۰ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۲
فضای سیاسی به نظر میاد باز تر الان بوده
ناشناس
۱۳:۱۷ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۲
هنوزهم دغدغه همینه !!!!!!!!
ناشناس
۱۲:۵۹ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۲
عااااااااااااااالي بود
کریمی
۱۲:۵۵ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۲
خیلی جالب.. خیلی زیبا.. لذت بردم. راستی ظرفیت دولت اون وقتا بالا بوده نه..؟! اگه یکی ازین کاریکاتورا الان در بیاد پدر صاحاب بچه رو در میارن! اون موقع حالیمون نبود الان داریم با همه وجود درک میکنیم چی سرمون اومده!
آرش
۱۲:۳۷ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۲
الانم کسی جرات میکنه ازین کاریکاتوا بکشه؟
علي با خدا
۱۲:۱۹ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۲
اگه توي اين دوره چاپ ميشدند، هركدوم از اينها براي بستن يك روزنامه، تشكيل دهها تجمع خودجوش و... كافي بود.
چه روزگار خوشي داشتيم...
ناشناس
۱۲:۰۶ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۲
خیلی باحال بود. اما خداییش اون زمان مسئولین بیشتر جنیه داشتند و تا کاریکاتور یا مطلبی راجع به خودشان می دیدند فوری نمی رفتند و شکایت نمی کردند. یاد آقای دکتر حبیبی هم بخیر.