فرارو- تحریم های اعمال شده علیه ایران نه تنها ضد تولید بلکه موجب محرومیت تجارت آمریکا در بازارها بوده، امنیت اسرائیل را به برزخ کشانده و رکود را در روند صلح عرب- اسرائیل باعث شده است.
به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از لس آنجلس تایمز، شانزدهمین اجلاس جنبش عدم تعهد مقامات عالی رتبه و نمایندگان بیش از 100 کشور جهان- 35 تن از سران کشورها از جمله محمد مرسی، رئیس فعلی جنبش و نخستین رئیس جمهور منتخب مصر و همچنین بان کی مون، دبیرکل سازمان ملل را طی هفته جاری به تهران می کشاند.
طی سه سال آینده ایران به عنوان رئیس این جنبش فعالیت خواهد کرد که در سال 1961 برای ایجاد تعادل میان ابرقدرت ها شکل گرفت. اوایل آگوست ایران میزبان جلسه مقامات ارشد با حضور روسیه برای حل بحران سوریه بود. تمام این نکات بیانگر شکست تحقیرآمیز سیاست آمریکا طی 30 سال اخیر برای «منزوی کردن» ایران است.
سیاست های منع و محدودیت از طریق تحریم ها و مکانیزم اقتصادی بی نتیجه ماندند. در این جهان که مملو از منفذ است، حجم وسیعی از تحریم ها بی اثر بوده اند. تحریم ها مواضع صدام حسین یا معمر قذافی را تغییر ندادند (با این حال برخی معتقدند عوامل دیگری باعث شد که قذافی برنامه هسته ای خود را خلع سلاح کند) یا تاثیری بر کره شمالی و کوبا که علیرغم تحریم های جامع آمریکا به مسیر خود ادامه می دهند، نداشته است. سیاست تحریم های آمریکا جایی موفق بوده اند که با مشارکت مثبت و سازنده همراه بوده اند: پایان دادن به نفاق و جدایی سیاه پوستان و سفید پوستان آفریقای جنوبی و کمونیسم در اروپای شرقی، صلح عرب- اسرائیل (با مشارکت و حضور آمریکا در اردن و مصر)، حفاظت از مالکیت معنوی در چین- همه و همه در سایه حضور و مشارکت کسب شده اند.
طرفداران افزایش فشارها یا به اصطلاح تحریم های فلج کننده یا «تحریم های هوشمندانه» بر ایران، همگی افت قابل توجه صادرات نفت ایران، کمبود ارز خارجی و مشکلات اقتصادی در ایران را دلیلی بر تاثیرگذاری تحریم ها می دانند. با این حال اگر تاثیر تحریم ها را بر یگانه هدف اعمال آن که متوقف کردن برنامه هسته ای ایران بوده، ارزیابی کنیم، درمی یابیم که نتیجه صفر بوده است.
توجیه اصلی ایران برای پیگیری دستیابی به تکنولوژی هسته ای، نیاز به خودکفایی در تولید سوخت برای صنعت هسته ای و تمایل به کسب اعتبار که ناشی از پیشرفت تکنولوژیکی است، بوده است. این واقعیت که کسب ظرفیت انرژی هسته ای ممکن است تجهیز شدن به سلاح را به دنبال داشته باشد، نیز به عنوان عامل بازدارنده ای در برابر دشمنان ایران عمل می کند. جنگ ایران و عراق در سال های 1980 تا 1988 که طی آن غرب از صدام حسین و متحدان عرب وی حمایت کرد، نشان می دهد اگر ایران بخواهد در محیطی امن و با ثبات به بقای خود ادامه دهد، تهران نیازمند عامل بازدارنده مستحکمی است. اما آمریکا مسئله هسته ای ایران را یک مسئله سیاسی می داند.
لس آنجلس تایمز مدعی است که اعمال تحریم های بیشتر بر ایران افراطی گری شده و بر آتش خشم تندروها می افزاید و در نهایت نیروهای دموکراتیک در ایران را به حاشیه می برد. این روزنامه آمریکایی توصیه می کند غرب به جای اعمال تحریم، بهتر است به حمایت و ارتقاء بخش خصوصی ایران بپردازد که موتور رشد اقتصادی و تغییرات اجتماعی است.
وقتی که زمان ایجاد ارتباط برسد، دستور العمل در قبال ایران همانی خواهد بود که آمریکا در غلبه بر احساس وحشت و نگرانی ایدئولوژیک خود در مورد شوروی سابق، چین و ویتنام اجرایی کرد. این ایجاد ارتباط می تواند از اقدامات اعتماد ساز از جمله کاهش تحریم ها که خرید کالا و بهبود بخشیدن به امنیت هواپیمایی کشوری ایران را موجب می شود، آغاز شود. سپس باید شرایط را برای ایجاد ارتباط فراهم کرد، نه اینکه پیش شرط هایی را برای مذاکره تعیین کنیم. در این شرایط می توان در مورد تمام مسائل خارجی از جمله تروریسم، نگرانی های منطقه ای و منع گسترش سلاح نیز گفتگو کرد. آمریکا باید ایران را بخشی از راه حل در چالش استراتژیک خاورمیانه ای خود بداند که ربط چندانی هم به خود ایران ندارد.
همانطور که گردهمایی جنبش عدم تعهد در تهران نشان می دهد، انزوای
ایران بیشتر در اذهان برخی سیاست گذاران آمریکایی و کارشناسان طرفدار آنها است.
آنچه در این میان ضربه می خورد، منافع آمریکا است. آمریکا با نادیده گرفتن ایران
به عنوان یکی از بازیگران اصلی خاورمیانه، بخش خصوصی خود را از بازاری پرسود محروم
می کند، امنیت اسرائیل را به طور غیرمستقیم در برزخ نگه می دارد و کندی روند صلح
عرب- اسرائیل را عمیق تر می کند.
جای تعهجب بنده از همراهی و اظهار نظر بعضی از مسئولان داخلی در جهت تحقق هر چه سریعتر اهداف آمریکاست !!