در سال 2007 در نتیجه یک کنفرانس خبری در سئول، پایتخت کره جنوبی یکی از جوانان حاضر در باشگاه خبرنگاران خارجی یک درخواست غیر عادی دریافت کرد؛ از او خواسته شده بود شلوارش را در مقابل خبرنگاران دیگر دربیاورد...
در کمال تعجب و بی اطلاعی سایرین او این کار را کرد ولی وقتی همه خبرنگاران زخمهای غیر عادی روی پاهایش را مشاهده کردند تازه این درخواست معنی پیدا کرد. با دیدن عمق و نوع زخم‌ها نفس همه در سینه حبس شده بود. نام این مرد جوان «شین دانگ هیوک» نام داشت و پاهایش در اثر برخورد با سیم های خاردار دارای جریان برق هنگام فرار از کمپ زندانیان سیاسی در کره شمالی زخمی شده بود.
ماجرای زنده ماندن شین و فرار او از کره شمالی موضوع اصلی کتاب جدید خبرنگار واشنگتن پست «بلین هاردن» است که عنوان کتابش را با همین موضوع انتخاب کرده است. وی در این کتاب با عنوان «فرار از کمپ 14» در مقدمه اعتقاد خود را علیه دولت کره شمالی به صراحت بیان می کند و از حدود 200هزار زندانی سیاسی در این کشور خبر می دهد.
یکی از ترسناکترین این زندانها به کمپ 14 معروف است که شین در آنجا متولد شده است ولی نتوانست محیط آنجا را تحمل کند. به گفته شین او تنها کسی است که توانسته از آنجا فرار کند. در کمپ 14 کودکان به خاطر گناهان سیاسی پدرانشان شکنجه می شوند که گرسنگی یکی از عادی ترین آنها محسوب می شود.
در این کمپ ها همه امور زندگی جریان دارد و حتی مدارس نیز برای کودکان در نظر گرفته شده است ولی نکته اساسی اینجاست که حداقل امکانات حیات برای حیوانات در اختیار انسانها قرار داده می شود. در مدارسی که کودکان کمپ نگهداری می شوند معلمان به خاطر کوچکترین اشتباهی دانش آموزان را به شدت کتک می زنند.
البته داستان های شبیه سرگذشت شین بارها در رسانه های جهان به خصوص رسانه های کره جنوبی منتشر شده بود. در این کتاب اعتراف صریح شین درباره لو دادن نقشه فرار مادر و برادرش به مقامات کمپ نیز آورده شده است که منجر به اعدام آنها می شود که بعد از اعدام خانواده عذاب وجدان نمی تواند شین را رها کند و نقشه بعدی فرار توسط خود وی طراحی می شود.
در کتاب خبرنگار واشنگتن پست نیز از شین به عنوان یک قهرمان یاد نمی شود بلکه داستان افرادی نقل می شود که مثل شین در کمپ های مختلف در نهایت فقر و بدبختی زندگی می کنند.
مسئله وخیم تر درباره این افراد این است که اگر هم موفق به فرار از این کمپ ها شوند گرفتار باندهای قاچاق انسان یا برده داران نوین در کشورهای چین برای کار بی مزد و مواجب در زمین های کشاورزی می شوند. نویسنده به شدت به سیاست های چین در عدم نظارت بر مرزهای خود با کره شمالی انتقاد می کند و اعتقاد دارد دولت چین از کار کردن پناهنده های کره شمالی در این کشور آگاهی کامل دارد ولی به طور معناداری سکوت اختیار کرده است و به خاطر همین است که در طول شش دهه گذشته 21هزار پناهنده کره شمالی ترجیح داده اند در کره جنوبی اقامت کنند.