فرارو- بیش از نیم قرن پیش در چنین روزهایی الجزایر پس از هشت سال جنگ میان ارتش آزادی بخش این کشور و فرانسه توانست در سوم ژوئیه ۱۹۶۲ مصادف با 12 تیر 1341 به سلطه 132 ساله فرانسه خاتمه داده و استقلال خود را به دست بیاورد.
به گزارش سرویس عکس و تاریخ فرارو، نبرد الجزایر که از سال 1954 در این کشور میان استقلال طلبان و نیروهای استعمارگر فرانسه آغاز شد در سال 1962 و پس از رای مثبت مردم این کشور به استقلال پایان یافت و چندی بعد این کشور به عضویت سازمان ملل متحد درآمد.
نخستین جرقه های جدی استقلال الجزایر از فرانسه پس از پایان جنگ جهانی دوم و در سال 1950 زده شد. در این سال عده ای از جوانان الجزایری تحصیلكرده فرانسه به توصیه فرحت عباس یك سازمان سری برای آزادی الجزایر تشکیل و فعالیت های نظامی و سیاسی برای رسیدن به آزادی الجزایر را آغاز کردند.
آنها چهارسال بعد "جبهه آزادی بخش ملی" و سازمانی نظامی با عنوان "ارتش آزادی بخش الجزایر" به فرماندهی "هواری بومدین" تشکیل دادند و پایگاه هایی در مراكش، تونس و الجزایر ایجاد کردند. چندی بعد و زمانی که جمال عبدالناصر به ریاست جمهوری مصر رسید، قاهره تبدیل به پایتخت حكومت موقت الجزایر به ریاست فرحت عباس شد.
در سال 1958 ارتش آزادی بخش الجزایر به رهبری سرهنگ هواری بومدین، ضربات سختی را بر پیكر ارتش فرانسه وارد ساخت به طوری كه فرانسویان مقیم الجزایر، گروه گروه كشور را ترك می كردند.
در ژانویه 1960 ژنرال دوگل، رئیس جمهور فرانسه طی نطقی در الجزایر خواستار برقراری صلحی شجاعانه شد و ضمن سفری كه به الجزایر كرد با اغلب سران قبایل ملاقات و نسبت به اعطای استقلال به الجزایر اظهار تمایل كرد.
ژنرال دوگل اعلام كرد كه به شرط تشكیل یك كنفرانس صلح میان سران جبهه آزادی بخش ملی و دولت فرانسه در شهر «اویان» و انجام یك رفراندوم حاضر به قبول استقلال الجزایر است.
در 18 مارس 1962 پس از آنكه فرحت عباس موافقت خود را در شهر قاهره به اعضای جبهه آزادی بخش ملی در مورد مذاكرات اویان ابلاغ كرد این كنفرانس به ریاست كریم بلقاسم تشكیل شد و فرانسه قبول كرد كه به الجزایر استقلال دهد و زندانیان الجزایری را آزاد كند.
در اول ژوئیه 1962 طی یك رفراندوم، 90 درصد از مردم الجزایر خواهان جدایی از فرانسه و استقلال كشور خویش شدند و مقرر شد كه سوم ژوئیه 1962رسما به این كشور استقلال داده شود. به مناسبت سالگرد استقلال الجزایر در سه گزارش تصویری وقایع جنگ و استقلال الجزایر از سال 1957 تا 1962 را مرور می کنیم؛ ریموند دو پاردون، مارس ریبود، جورج راجر و کرین تاکونیس عکاسان این مجموعه هستند.
نماز جماعت سربازان ارتش آزادی بخش الجزایر در جنگل‌های "مکا". سال 1957
آموزش سربازان ارتش آزادی بخش با سلاح هایی که از فرانسویان به غنیمت گرفته اند. سال 1957
جبهه جنگ سربازان ارتش آزادی بخش در جنگل های الجزایر. سال 1957
آماده باش دسته ای از سربازان ارتش آزادی بخش در جنگل های الجزایر. سال 1957
فرماندهان ارتش آزادی بخش از رادیو فرانسه اخبار جنگ را می شنوند. سال 1957
یکی از افسران ارتش آزادی بخش در میان کودکان در مناطق روستایی الجزایر. سال 1957
افسران ارتش آزادی بخش در مناطق کوهستانی الجزایر. سال 1957
یکی از قرارگاه های سری سربازان ارتش آزادی بخش در جنگل های الجزایر. سال 1957
فرماندهان ارتش آزادی بخش در قرارگاه سری در حال بررسی مناطق عملیاتی. سال 1957
یکی از قرارگاه های ارتش آزادی بخش در مناطق مخفی الجزایر. سال 1957
افسر ارتش آزادی بخش در جمع کودکان روستایی در مناطق تحت حمله ارتش فرانسه. سال 1957
مرد روستایی پس از حمله نیروی هوایی فرانسه برای افسر ارتش آزادی بخش پیام آورده است. سال 1957
نظامیان ارتش آزادی بخش در یکی از مقرهای مخفی در جنگل ها الجزایر. سال 1957
رژه سربازان ارتش آزادی بخش در جنگل های الجزایر. سال 1957
افسران ارتش آزادی بخش در حال بررسی مناطق عملیاتی. سال 1957
مواجهه افسر ارتش آزادی بخش با کودک روستایی در مناطق تحت حمله فرانسه. سال 1957
سربازان ارتش آزادی بخش در مقرهای مخفی خود در جنگل. سال 1957
یکی از محل های آموزش نیروهای ارتش آزادی بخش در مصر. سال 1957
آوارگی مردم از روستاها پس از حمله هوایی فرانسه. سال 1957
آوارگی مردم از روستاهای الجزایر پس از حمله هوایی فرانسه. سال 1957
آغاز سفر چهار روزه ژنرال دوگل به الجزایر. سال 1958
سفر چهار روزه ژنرال دوگل به الجزایر. سال 1958
سخنرانی ژنرال دوگل در جمع الجزایری ها. سال 1958
سخنرانی دوگل در جمع الجزایری ها. سال 1958
از کشتن افراد عینکی به جرم روشنفکر بودن تا حذف پول و مذهب از مناسبات اجتماعی / فاجعهبارترین حرکت قرن بیستم برای ساخت اتوپیای روستایی
شباهتهای قائد بغداد و پیشوای برلین؛ از میل به ویرانگری تا قهرمان پرستی
طرز تهیه کباب لاهماجون، خوشمزهترین کباب ترکی
سالاد فیله مرغ سوخاری با سس رنچ، جذابترین سالادی که تابهحال خوردهاید
آزادي خواهانه لزوما منجر به ايجاد آزادي و دموكراسي نمي شود. آزاديخواهان ديروز ديكتاتوران امروز!