صادق زیباکلام استاد دانشگاه و تحلیلگر سیاسی در روزنامه شرق نوشت:
اگرچه رییس‌جمهور از ابتدا هم گفته بودند که پس از بیان مطالبشان «کار دارند» و می‌روند، اما همچنان این احساس یا درست‌تر گفته باشیم این انتظار و توقع از ایشان می‌رفت که پس از بیان مطالبشان، لختی تامل می‌کردند و از باب احترام به ساحت مجلس و قوه‌مقننه هم که شده بود، اندکی زمان می‌گذاشتند و به مطالب نمایندگان هم گوش می‌دادند. اما ایشان با وجود اعتراض نمایندگان و اصرار آنان که بعد از پایان سخنرانی به حرف‌های نمایندگان هم گوش دهند، مجلس را به سرعت ترک کردند.
هدف این یادداشت ارزیابی و تجزیه و تحلیل مطالبی که رییس‌جمهور در مجلس بیان کردند نیست. درواقع نیازی هم به تجزیه و تحلیل نمی‌رود. ما می‌توانستیم چشمانمان را روی هم ببندیم و تصور کنیم که در سال‌های 84 یا 85، یا حتی 89 و 90 به‌سر می‌بریم. چراکه حرف‌ها همان حرف‌های همیشگی بود.
همان حرف‌هایی که هفت‌سال و هفت‌ماه است احمدی‌نژاد تکرار کرده است: اینکه کشور ایران ثروتمند است؛ این ثروت را خداوند مخصوصا به واسطه عنایتی که به ما ایرانی‌ها داشته به ما اعطا کرده؛ ما باید با استفاده از هوش و استعداد خدادادی که ایرانی‌ها از آن برخوردارند و با بهره‌گیری از شیوه‌ها و الگوهای ایرانی - اسلامی توسعه، کشورمان را آباد کنیم؛ در راستای این عزم و اراده ملی که شدنی هم هست و ایرانی می‌تواند، گام‌های بلندی توسط دولت ایشان برداشته شده؛ انتظار و توقع ایشان آن است که مجلس محترم و نمایندگان دلسوز هم دست در دست دولت بگذارند و کمک کنند تا این دولت خدمتگزار و تلاشگر بتواند گام‌های بلندتری بردارد.
و در ادامه هم... اینکه مخالفان و دشمنان اعم از داخلی و خارجی که فکر می‌کردند ما شکست خواهیم خورد و تسلیم می‌شویم، امروز از سرعت و حجم پیشرفت‌های ما بهت‌زده شده‌اند. و بالاخره اینکه برخی از کشورها اظهار تمایل کرده‌اند که از طرح‌ها و برنامه‌های ما از جمله طرح هدفمند‌سازی یارانه‌ها الگوبرداری کنند و...
هدفم بیشتر در این یادداشت پرداختن به این نکته است که چرا آقای رییس‌جمهور زحمت اینکه یک احترام حداقلی هم به مجلس و 290نماینده آن بگذارند را هم به خودشان ندادند و بعد از ارایه سخنرانی‌شان چون «کار داشتند» مجلس را ترک می‌کنند.
در این تردیدی نیست که رییس‌جمهور واقفند و می‌بیند و می‌دانند که مردم این کم‌توجهی ایشان به مجلس را نظاره می‌کنند و معتقدم اتفاقا ایشان با علم و آگاهی از اینکه مردم متوجه این رفتار می‌شوند و آن را می‌بینند، این حرکت را انجام می‌دهند.
به بیان دیگر، می‌خواهم بگویم که ایشان ای‌بسا می‌خواهند نشان دهند که مجلس «در راس این امور نیست.» والا ایشان بعد از سخنرانی‌شان لختی تامل می‌کردند و به صورت سمبلیک هم که شده بود دست‌کم به سخنان شماری از معممین و پیشکسوتان خانه ملت گوش می‌دادند و سپس می‌رفتند. چرا او نگرانی و دغدغه‌ای از این بابت ندارد که مردم ممکن است از این برخورد ایشان با مجلس ناراحت شوند؟
در پاسخ باید گفت که حساب و کتاب آقای احمدی‌نژاد خیلی هم غلط نیست و ایشان به درستی احساس می‌کنند که مجلس به عنوان خانه ملت و نمایندگان به عنوان صدای ملت در نتیجه عملکردشان در گذشته و امروز به جایگاهی رسیده‌اند که او احساس می‌کند نباید این دغدغه را داشته باشد که کم‌توجهی به مجلس ممکن است باعث آزردگی مردم شود.
حاشا و کلا که خواسته باشم رفتار آقای رییس‌جمهور با مجلس را مورد تصدیق و تایید قرار داده باشم اما حرفم چیز دیگری است، بحثم بر سر آن است که چرا مجلس در مسیری حرکت کرده که آقای احمدی‌نژاد با آن اینگونه رفتار کند.
پاپ و موسولینی: اتحاد نامقدس مخفی؛ چگونه کلیسای کاتولیک با موسولینی همبستر شد؟
آیا صدام حسین واقعا «دیوانه خاورمیانه» بود؟
از کشتن افراد عینکی به جرم روشنفکر بودن تا حذف پول و مذهب از مناسبات اجتماعی / فاجعهبارترین حرکت قرن بیستم برای ساخت اتوپیای روستایی
شباهتهای قائد بغداد و پیشوای برلین؛ از میل به ویرانگری تا قهرمان پرستی
