فرارو- مقامات طالبان از زمان رسیدن به قدرت در سال ۲۰۲۱، زنان را از حضور در دانشگاه‌ها و بسیاری از مشاغل منع کرده‌اند، اما آن‌ها در بخش مراقبت‌های بهداشتی معافیت‌هایی را قائل شده‌اند.
به گزارش فرارو، عزیزه رحیمی در روستای کوچکی در بامیان افغانستان که دور آن کوه‌های پوشیده از برف سفید است، در سوگ نوزاد پسری است که سال گذشته پس از زایمان دلخراش و بدون مراقبت پزشکی از دست داد.
این زن ۳۵ ساله می‌گوید: وقتی بچه ام را از دست دادم برای من خیلی سخت بود. من به عنوان یک مادر ۹ ماه بچه را در شکمم پرورش دادم، اما بعد او را از دست دادم، خیلی دردناک است.
زیبایی ناهموار و دورافتاده این روستا در دره فولادی بامیان با موانع مرگباری برای مادران باردار همراه است. یک جاده باریک به روستا با وسایل نقلیه کم گاهی اوقات توسط برف قطع می‌شود و راه نجات نیرو‌های امدادی را قطع می‌کند.
با این حال، یک بهبود بالقوه نجات دهنده در راه است. این روستا یکی از روستا‌های اطراف بامیان است که ۴۰ زن جوان را به مدت دو سال به عنوان قابله به مرکز این ولایت اعزام کرده و پس از آن به خانه بازخواهند گشت.
سازمان ملل متحد تخمین می‌زند که هر دو ساعت یک زن افغان در دوران بارداری و زایمان جان خود را از دست می‌دهد و این باعث می‌شود که نرخ مرگ و میر مادران در افغانستان بالاترین میزان در آسیا باشد.
برنامه ماما‌های کارآموز توسط آژانس پناهندگان سازمان ملل متحد (UNHCR) با یک موسسه خیریه محلی، برپا ششده است. آن‌ها امیدوارند که این برنامه را که در استان همسایه دایکندی نیز انجام می‌شود، گسترش دهند.
محمداشرف نیازی، رئیس دفتر کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد در بامیان گفت: وقتی جاده‌ها مسدود است، البته هیچ وسیله‌ای برای تردد وجود ندارد، مردم حتی از الاغ برای انتقال بیماران به مراکز پزشکی استفاده می‌کنند، اما گاهی حتی فرصت این کار وجود ندارد.
زنانی که زایمان می‌کنند، وضعیت بسیار متفاوتی را در بیمارستان اصلی بامیان تجربه می‌کنند، جایی که قابله‌های کارآموز با کمک یک مربی یاد می‌گیرند که چگونه زنان باردار را ارزیابی و راهنمایی کنند، نوزادان را به دنیا بیاورند و مراقبت‌های پس از زایمان را ارائه دهند.
یکی از کارآموزان ۲۳ ساله که هر روز دو ساعت پیاده روی تا بیمارستان می‌رود، گفت: ما می‌خواهیم یاد بگیریم و به مردم روستای خود خدمت کنیم.
بسیاری از ماما‌های کارآموز، برخی دارای فرزندان کوچک خود، با چالش‌های مالی و لجستیکی مواجه شده اند، و اغلب مجبور بوده اند مسافت‌های زیادی را طی کنند، یا برای شرکت در این برنامه دور از خانه زندگی کنند.
یک کارآموز ۲۰ ساله و مادر یک دختر می‌گوید: ابتدا نمی‌خواستم پرستاری بخوانم یا مامایی بخوانم، اما بعد از اینکه در دوران بارداری با مشکلات و درد‌هایی مواجه شدم، تمایل به تحصیل در رشته مامایی پیدا کردم. او گفت که بسیاری از زنان و خانواده‌ها در مناطق دورافتاده اطلاعات و پشتیبانی لازم برای آماده شدن برای زایمان ایمن را ندارند. من می‌خواهم برای درمان زنانی که با مشکلاتی روبرو هستند به مناطق دورافتاده بروم.