یادداشت دریافتی- امیر حسن‌شاهی*؛ در جریان بازی‌هایی که در زمین سیاست انجام می‌شود، هر حزب و جناحی منافع خود را در نظر می‌گیرد و بعد از پیدا کردن جایگاه خود در زمین، شروع به بازی می‌کند. اینکه هر جناحی به فکر منفعت، مصلحت و اهداف خود باشد اجتناب ناپذیر است و در عالم سیاست کاملا طبیعی است، اما نکته قابل توجه این است که این منافع و مصالح یک جریان سیاسی تا کجا و تا چه حدی باید تامین شود؟ و آیا برای رسیدن به اهداف یک جریان، شایسته است که دیگر منافع ملی را زیر پا بگذاریم؟
در جریان مذاکرات هسته‌ای و بیانیه لوزان، موضع گیری‌های مختلفی صورت پذیرفت، که جای تامل دارد. عده‌ای موافق و عده‌ای مخالف بودند که وجود این دو گروه هم به نظر طبیعی می‌آید. اما چیزی که در این میان غیر طبیعی جلوه می‌کند این است که هر گروه، وجود گروه دیگر را نفی می‌کند بدین صورت که هر جریانی می‌گوید وجود جریان مقابل باعث لطمه زدن به مذاکرات است.
جریان‌های موافق، وجود جریان مخالف را در حال حاضر و تا زمان توافق نهایی از این جهت نفی می‌کنند که وجود جریان‌های مخالف باعث می‌شود که دنیا فکر کند ملت ایران به نمایندگان خود اعتماد ندارند و بین ملت و دولت اختلاف نظر جدی وجود دارد، چرا که کشورهای دولتمردان موافق مذاکرات هستند و در مقابل مردم و ملت ایران مخالف مذاکرات می‌باشند.
در جبهه مقابل جریان‌های مخالف می‌گویند که وجود جریان‌های موافق به ضرر کشور ایران و عزت ایرانیان در جهان است، چرا که وجود جریان‌های موافق حاکی از آن است که کشور ایران همیشه به فکر مذاکراتی بوده که بتواند مشکلات اقتصادی خود را حل کند و از طرفی دنیا فکر می‌کند که ملت ایران چشم به برون از مرزهای خود دارد و حال که این فرصت برای ایران فراهم شده است، آن‌ها دست از پا نمی‌شناسند و بسیاراز این توافق خرسند می‌باشند.
تا حدودی شاید این دغدغه‌ها به نظر صحیح آید ولی اگر با دقت به نقشه کلی عرصه سیاست بنگرید، متوجه خواهید شد که در حال حاضر و تا زمان توافق نهایی راجع به مسائل هسته‌ای، وجود هر دو جناح لازم است. وجود هر دو گروه با هم، برای پیش بردن اهداف مذاکرات تاثیرگذار و مفید خواهد بود.
وجود گروه‌های مخالف و منتقد بدین سبب مفید است که دیگر کشور‌ها این امر را درک می‌کنند که فعال بودن این گروه‌ها این معنا را دارد که ایرانیان زیاد چشم به مذاکرات و حل مشکلات به واسطه فعالیت‌های برون مرزی، ندوخته‌اند. و از جهت داخلی می‌توان گفت که گروه‌های منتقد بعضا نکات و انتقاد‌های به جایی دارند که به روند مذاکرات و جزییات آن، کمک می‌کند.
از طرف دیگر، وجود گروه‌های موافق از این جهت مفید خواهد بود که دیگر کشور‌ها درمی‌یابند تیم مذاکره کننده و نمایندگان دیپلماسی در ایران مورد حمایت مردم و گروه‌های سیاسی هستند.
*دانشجو کار‌شناسی فقه و حقوق اسلامی