فرارو- این مرد در برابر جمعیتی که به اندازه یک استادیوم فوتبال بود سخنرانی کرد. جمعیت به دلیل حرف‌های جالب و البته تکان‌دهنده او درباره «قدرتِ امید،» مجذوب او شده بود. اما دلیل دیگری نیز وجود داشت: اینکه او توانسته بود سرپا بایستد!
به گزارش فرارو به نقل از بی‌بی‌سی، نیک وویچیچ اکنون 32 سال دارد. او از بدو تولد از داشتن دست و پا محروم بود. گرچه او برای انجام کارهای روزمره خود (مانند مسواک زدن) دچار مشکل است، اما به سخنرانی قدرتمند و امیدبخش تبدیل شده است.
توضیح پزشکی درباره ناتوانی فیزیکی نیک وویچیچ (Nick Vujicic) وجود ندارد. یک اختلال مادرزادی نادر به اسم سندروم «تترا آمِلیا» عامل وضعیت کنونی او است. او یک پای بسیار کوچک زیر مفصل رانِ چپ خود دارد که «تعادل» را برای او ممکن می‌سازد. او می‌تواند تایپ کند، با انگشتان پای خود چیزی را نگه دارد و حتی توپ را شوت کند. او اعتراف می‌کند که به آدرنالین معتاد است و مرتب به شنا می‌رود. نیک حتی آسمان‌نوردی را هم تجربه کرده است.
حس «اعتماد به نفس» به سادگی در او پدیدار نشده است. او در ملبورن استرالیا بزرگ شده و در دوران مدرسه، به دلیل زورگویی‌های دیگران بسیار افسرده بود. در ده سالگی او حتی خودکشی را نیز امتحان کرد. اما به مرور زمان سعی کرد که مثبت اندیش باشد. در 17 سالگی، سرایدار دبیرستان او را تشویق کرد تا یک «سخنران عمومی» شود. این چهره کاریزماتیک استرالیایی اکنون به نقاط مختلفی از جهان سفر می‌کند تا برای جمعیت‌های مختلف مانند گروه‌های شغلی و بچه‌مدرسه‌ای‌ها سخنرانی کند. نیک به بیش از 50 کشور جهان سفر کرده و هزاران بار سخنرانی داشته است.
او نویسنده کتاب «عشق بدون محدودیت» است و اکنون با همسرش «کانا» و پسر دوساله‌اش در کالیفرنیا زندگی می‌کند. فرزند بعدی آن‌ها هم در راه است.
او یک موسسه غیرانتفاعی «زندگی بدون دست و پا» را به راه انداخته که در زمینه بازاریابی سخنرانی‌ها و کمپین‌های ضد زورگویی او فعالیت می‌کند. گفتنی است تاکنون مستند و کلیپ‌های ویدئویی زیادی از او منتشر شده است.
نیک وویچیچ می‌گوید: «امروز اینجا هستم تا به شما بگویم خدا خیلی دوستتان دارد. اگر به سمت او بروید اتفاقاتی در زندگی‌تان می‌افتد که شما را مطمئن می‌کند.» کافی است به این فکر کنید که نمی‌توانید عزیزترین افراد زندگی‌تان را در آغوش بگیرید. دوچرخه‌سواری، کوه‌نوردی و بسیاری از ورزش‌های هیجان‌انگیز دیگر در لیست کارهایی قرار دارد که شما نمی‌توانید انجام دهید. در آن لحظه است که قدر سلامت خود را بیشتر می‌دانید. نیک اما به «امید» باور قلبی دارد. شاید شما هم موافق باشید که نیک در زندگی از ما موفق‌تر هم است. شعار زندگی‌اش «معلولیت، محدودیت نیست» بوده و همین مسئله به او کمک کرده است. امید و مثبت‌اندیشی گویا حلقه گمشده زندگی بسیاری از ما است.
من هم میلیونها نفر مثال می ارم که نه خودشون تونستن و نه طبیعت و کاینات کمکشون کرد و خودکشی کردن از افراد سالم تا مشکلدار
اینها چیز نسبیه نمیشه بگی همه دیگه باید شاد باشن و ...
افسردگی یک بیماری سخته مثل سرطان خوش خیم داره تا بدخیم اینطوریها هم نیست که بشه به این راحتی بگی مردم پس قدر زندگیتون را بدونین
اصلا مگه من از کسی خواسته بودم دنیا بیام که حالا قدرشو بدونم؟