آمد بهار خرم و آمد رسول يار
مستيم و عاشقيم و خماريم و بي قرار
اي چشم واي چراغ روان شو به سوي باغ
مگذار شاهدان چمن را در انتظار
اندر چمن زغيب غريبان رسيده اند
رو رو که قاعده است که " القادِم يُـزار"
گل از پي قدوم تو در گلشن آمده است
خار از پي لقاي تو گشته است خوش عذار
اي سرو گوش دار که سوسن به شرح تو
سرتا به سر زبان شد بر طرف جويبار
غنچه گره گره شد ولطفت گره گشاست
از تو شکفته گردد و بر تو کند نثار
گويي قيامت است که برکرد سرزخاک
پوسيدگان بهمن و دي مردگان پار
تخمي که مرده بود کنون يافت زندگي
رازي که خاک داشت کنون گشت آشکار
شاخي که ميوه داشت همي نازد از نشاط
بيخي که آن نداشت خجل گشت و شرمسار
آخر چنين شوند درختان روح نيز
پيدا شود درخت نکوشاخ بختيار
لشکر کشيده شاه بهار و بساخت برگ
اسپرگرفته ياسمن و سبزه ذوالفقار
گويند سربريم فلان را چوگندنا
آن را ببين معاينه درصنع کرد گار
آري چو در رسد مدد نصرت خدا
نمرود را بر آيد از پشه ايي دمار
آغاز شمایید و سرانجام شمایید!*
آن صبح نخستین بهاری که ز شادی*
می آورد از چلچله پیغام، شمایید!*
آن دشت طراوت زده آن جنگل هشیار*
آن گنبد گردننده ی آرام شمایید!*
خورشید گر از بام فلک عشق فشاند*
خورشید شما، عشق شما، بام شمایید!*
نوروز کهنسال کجا غیر شما بود؟*
اسطوره ی جمشید و جم و جام شمایید!*
عشق از نفس گرم شما تازه کند جان*
افسانه ی بهرام و گل اندام شمایید!*
هم آینه ی مهر و هم آتشکده ی عشق*
هم صاعقه ی خشم ِ بهنگام شمایید!*
امروز اگر می چمد ابلیس، غمی نیست*
در فنّ کمین حوصله ی دام شمایید!*
گیرم که سحر رفته و شب دور و دراز است*
در کوچه ی خاموش زمان، گام شمایید*
ایّام ز دیدار شمایند مبارک*
نوروز بمانید که ایّام شمایید!*