برتری چین در کارخانههای تاریک/ چالش راهبردی هند در انقلاب صنعتی چهارم
رهبران این دوره از انقلاب صنعتی اکنون به دنبال تعیین هنجار برای صنعت هوش مصنوعی هستند و امسال و سال گذشته نیز ۳۴ درصد استانداردهای جهانی را ارائه دادند؛ مسیری که اگر پکن به مقصد آن برسد میتواند بر چندوچون فناوری همه دنیا مسلط شود.
رهبری چین در تولید هوشمند و ادغام فناوریهای عملیاتی و اطلاعاتی، نهتنها مزیت صنعتی بلکه قدرت تعیین قواعد انقلاب صنعتی چهارم را برای پکن به همراه آورده است؛ جایگاهی که هند هنوز پاسخ روشنی برای آن نیافته است.
به گزارش ایرنا از نشریه آسیا تایمز، چین تاکنون رهبری صنایعی که انقلاب صنعتی چهارم را میسازند با پیشتازی در فناوریهایی همچون اینترنت نسل پنجم، صنعت رباتیک، اتوماسیون کارخانه (استفاده از سیستمها و تجهیزات هوشمند برای انجام فرایندهای تولیدی با حداقل دخالت نیروی انسانی) و غیره به دست گرفتهاست.
این رهبری، هند را ملزم به پاسخ به پرسشی راهبردی میکند که پیشتازی پکن چگونه و تا چهحد خودمختاری دیجیتال، ظرفیت و پیشرفت صنایع دهلی نو را متاثر خواهد کرد؟ علیرغم این نابرابری فناورانه، هند نیز برتریهایی در زمینه وضع قانون و امکان اتصال محصولات این کشور به ساختههای چینی و غربی دارد.
اکنون انقلاب صنعتی چهارم به واقعیتی تبدیل شده که در آن میتوان ادغام و درهمآمیختگی فناوری عملیاتی و اطلاعاتی را بهویژه در کارخانههای تاریک چین دید که بیوقفه و بدون دخالت انسان خودروهای برقی و وسایل الکترونیکی تولید میکنند. چین قصد دارد تا از پیشتازی تولید صنعتی در جهان فراتر رود و به «معمار پلتفرم» این انقلاب بدل شود؛ میتوان آثار این دنیای جدید را به وضوح در مکانهایی مثل کارخانه شیائومی دید که هر ۳ ثانیه یک تلفن هوشمند تولید میکند که از تبعات آن میتوان حذف چشمگیر نیروی کار از صنعت در برخی موارد تا بازه ۸۰ تا ۹۰ درصد را نام برد.
رهبران این دوره از انقلاب صنعتی اکنون به دنبال تعیین هنجار برای صنعت هوش مصنوعی هستند و امسال و سال گذشته نیز ۳۴ درصد استانداردهای جهانی را ارائه دادند؛ مسیری که اگر پکن به مقصد آن برسد میتواند بر چندوچون فناوری همه دنیا مسلط شود.
از طرفی هند نیز بدون اتکا به هوش مصنوعی نمیتواند صنعتی شود. بهرهوری نیروی کار هند یک پنجم چین تخمین زده میشود و ۱۵ درصد صنایع هندی اتوماسیون را پذیرفتهاند که این رقم در قیاس با ۶۰ درصد اتوماسیون چین نشان میدهد که بدون تغییر وضع موجود دهلینو از صحنه رقابت بیرون خواهد رفت.
این صحنه، تنها عرصه رقابت نیست بلکه میدان نمایش وابستگی است. صنعت خودروسازی برقی هند همانند دیگر نقاط به دلیل مواردی چون باتری، موتور، نرمافزار و غیره تحت سلطه چین قرار دارد. بسیاری از کارخانهها روی محصولات خود نشان«ساخت هند» را میزنند اما «مغز» کارشان چینی است.
هر دو کشور فناوریهای انقلاب صنعتی چهارم را بخشی لاینفک از رشد خود میدانند اما سیاستگذاریها در هریک مسیری جداگانه را میپیماید. چین به انقلاب صنعتی چهارم به عنوان پروژهای ملی در جهت ارتقا صنایع داخلی مینگرد و هند رویکردی غیرمتمرکز با هدف جذب سرمایه و دانش خارجی و پیوستن به زنجیره تولید جهانی را اتخاد کردهاست.
چین با تکیه بر یکپارچگی کامل محصولات از سنسورها و سختافزار تا نرمافزار صنعتی و مدلهای پایه، یک خط تولید انحصاری صنعتی ساخته که در مقیاس عظیم، ارزانتر و آزمودهتر از رقباست و با دیگر محصولات قابل ادغام نیست. این بستههای هوش صنعتی چینی با هزینه ۲۵ تا ۴۰ درصد کمتر، بهویژه در پروژههای اتوماسیون کمهزینه و سریع، حتی در کارخانههای هند هم بیشتر استفاده میشود.
در مقابل، هند زیرساخت صنعتی عمیقی ندارد اما در نرمافزار و خدمات هوش مصنوعی تخصص دارد؛ بنابراین بهجای مالکیت کل، خود را بهعنوان یکپارچهساز سیستمها و جایگزینی باز برای محصولات چینی معرفی میکند و همزمان با تنوعبخشی به تامینکنندگان (اروپایی، ژاپنی) وابستگی به پکن را کاهش میدهد.
با این حال، پنجره فرصت برای دهلینو برای تبدیل شدن به قدرت برتر فناوری محدود است؛ اگر هند طی ۵ تا ۷ سال آینده مدلهای پایه و میانافزار صنعتی خود را در مقیاس بزرگ نسازد، کارخانههای هندی که از محصولات دیگر کشورها استفاده میکنند نیز بهتدریج به سوی سیستمهای نرمافزاری چین کشیده میشوند، حتی اگر نام رباتها ژاپنی یا آلمانی باقی بماند.
