(تصاویر) «گورخر»، در ایران نیز وجود دارد!

گورایرانی یکی از چهار زیرگونه الاغ وحشی آسیایی، گونه ای که نزدیک ترین شباهت را به اسب دارد، بومی کویر ایران است.

به گزارش خبرآنلاین، در مقایسه با سایر الاغ‌های وحشی، گورایرانی کمی کوچک‌تر با پوششی کم‌رنگ‌تر است. از دیگر نام های رایج آن می توان به الاغ وحشی آسیایی، الاغ وحشی ایرانی و گورخر ایرانی اشاره کرد.

گورخر ایرانی کمی کوچکتر با پوششی کم رنگ تر از سایر الاغ های وحشی است. پوششی به رنگ ماسه‌ای کم رنگ با نوار پشتی قهوه‌ای روشن دارد. نوار پشتی دارای دو نوار سفید اطراف است که در قسمت های عقبی کم رنگ تر ترکیب می شود. علاوه بر نوار پشتی،گورخر ایرانی دارای یک نوار شانه نیز هستند.

آنها یال قهوه ای کوتاهی دارند که ۵ تا ۷ سانتی متر قد دارد و صاف می ایستد. دم آن‌ها کوتاه‌تر از اسب‌ها است و در انتهای آن فقط یک دسته موی کوچک وجود دارد. پهلوها، پشت و زیر گورها سفید است. در زمستان، پوشش آنها بلندتر می شود، خاکستری می شود و نواحی سفید مشخص تر می شوند. نرها و ماده ها فقط کمی از نظر ظاهری با هم تفاوت دارند و نرها فقط کمی بزرگتر هستند.

قد نر ایرانی در ناحیه شانه حدود ۱.۵ متر و طول آنها حدود ۲ متر است. وزن آنها حدود ۲۰۰ تا ۲۶۰ کیلوگرم است. ماده ها فقط کمی کوچکتر از نرها هستند.

زیستگاه بومی
گورخر ایرانی در مناطق های کوهستانی، دشت های نیمه بیابانی یا بیابانی از مغولستان تا عربستان سعودی و تا شمال روسیه و قزاقستان زندگی می کنند. برخی نیز در شمال غربی هند و تبت ساکن هستند. آنها دوباره در مغولستان و ایران معرفی شده اند. اما این زیرگونه خاص در زیستگاه نیمه بیابانی ایران یافت می شود.

جمعیت گورخر ایرانی بین ۶۰۰ تا ۷۰۰ نفر تخمین زده می شود که در دو زیستگاه حفاظت شده ایران زندگی می کنند. بیشترین جمعیت آنها در پارک ملی توران سمنان یافت می شود.

گورخر ایرانی حواس قوی دارد، از جمله حس بویایی بسیار قوی. مانند سایر اعضای خانواده اسب ها، گورخر ایرانی ارتباطات صوتی، لمسی و شیمیایی دارند. علاوه بر این، سیگنال های بصری ممکن است مهم باشند.

گورخر ایرانی گیاهخوارانی هستند که از گیاهان کمیاب در بیابان تغذیه می کنند. غذاها عبارتند از علف ها، بوته ها، گیاهان و شاخ و برگ. گورها بیشتر آب خود را از غذا دریافت می کنند.با این حال، به دلیل شرایط سختی که در بیابان ایجاد می‌شود،آنا معمولا باید در فاصله ۲۰ کیلومتری از یک منبع آب بمانند. زمان چرای آنها در ساعات خنک‌تر روز مانند صبح و عصر است.

ساختار اجتماعی
به نظر می‌رسد که سیستم‌های اجتماعی دفاع سرزمینی رایج‌ترین سیستم‌ها برای مهاجمان باشد. یک نر از یک قلمرو اصلی محافظت می کند و گروه هایی از ماده ها بسته به زیستگاه و ترجیحات جفتشان بین مناطق محافظت شده مهاجرت می کنند. برخی از ماده ها در یک قلمرو محافظت شده باقی می مانند در حالی که برخی دیگر انتخاب می کنند که بین چندین منطقه حرکت کنند.گاهی اوقات نرهای نابالغ قبل از رسیدن به سن تولید مثل گروه های کاملاً نر تشکیل می دهند. با این حال، دانشمندان همچنین شاهد تشکیل گروه‌های ماده ها بوده‌اند.

الاغ های وحشی آسیایی به دلیل دو رفتار، پرورشی شناخته شده اند. در مرحله اول، ماده ها در طول فصل جفت گیری از قلمرو تحت سلطه نر عبور می کنند. نرهایی که بهترین قلمرو را حفظ می کنند، نر های غالب هستند. در رفتار دوم، یک مرد مسلط از ماده‌هایی که با آن ها زاد و ولد می‌کند، محافظت می‌کند.

این تفاوت‌ها در رفتارهای پرورشی ممکن است در بین زیرگونه‌ها تغییر کند یا به دلیل عوامل دیگری مانند تغییرات آب و هوا و از دست دادن زیستگاه باشد که منجر به تغییر رفتار می‌شود. اطلاعات کمی در مورد تفاوت‌های بین زیرگونه‌های الاغ وحشی آسیایی وجود دارد. در طول فصل جفت گیری در اواسط ژوئن، نریان برای حق جفت گیری با یکدیگر می جنگند.

طول بارداری تقریباً ۳۶۵ تا ۳۶۸ روز است. مادیان ها گله را ترک می کنند تا در مکانی امن زایمان کنند. یک کره تک متولد می شود و مدت کوتاهی پس از تولد می تواند بدود. مادیان و کره به سرعت به گله می پیوندند؛ مادر ایمنی کره را به مدت دو سال تضمین می کند.

نگورایرانی در حدود دو سالگی مستقل می شوند. ماده ها در حدود ۲ سالگی از نظر جنسی بالغ می شوند، اما نرها حدود یک سال بعد بالغ می شوند. گورها پرورش دهندگان فصلی هستند و هر سال یکبار تولید مثل می کنند. بیشتر تولدها بین آوریل و سپتامبر اتفاق می افتد.

با این حال کره ها می توانند در هر زمانی از سال متولد شوند. در طبیعت، کره ها ۵۰ درصد نرخ بقا دارند، در حالی که ماده های متولد شده در جمعیت های بررسی شده ۲۴ درصد و نرها ۳۸ درصد شانس زنده ماندن دارند. همچنین طول عمر آنها در حیات وحش مستند نیست اما تقریباً ۴۰ سال گزارش شده است.

منبع: nationalzoo