گالیله نه تنها در زمینه نجوم و فیزیک پیشرفت‌های چشمگیری داشت، بلکه با اختراع و بهبود ابزار‌های علمی مانند تلسکوپ، میکروسکوپ و دماسنج، افق‌های جدیدی را در علم گشود.
گالیلئو گالیله، دانشمند، ریاضیدان و منجم برجسته ایتالیایی قرن شانزدهم و هفدهم میلادی، یکی از تأثیرگذارترین چهره‌های تاریخ علم به شمار می‌رود.
به گزارش روزیاتو، او با مشاهدات دقیق نجومی و آزمایش‌های فیزیکی خود، بنیان‌های علم مدرن را پایه‌گذاری کرد و با به چالش کشیدن باور‌های سنتی درباره جهان، راه را برای انقلاب علمی هموار ساخت.
گالیله نه تنها در زمینه نجوم و فیزیک پیشرفت‌های چشمگیری داشت، بلکه با اختراع و بهبود ابزار‌های علمی مانند تلسکوپ، میکروسکوپ و دماسنج، افق‌های جدیدی را در علم گشود.
گالیله در ۱۵ فوریه ۱۵۶۴ در شهر پیزای ایتالیا در خانواده‌ای هنرمند چشم به جهان گشود. پدرش، موسیقیدان برجسته‌ای بود که علاقه زیادی به ریاضیات داشت. گالیله از همان کودکی استعداد خارق‌العاده‌ای در ساخت اسباب‌بازی‌های مکانیکی نشان داد. در سن ده سالگی به مدرسه‌ای متعلق به راهبان در والومبروزا فرستاده شد، جایی که علاوه بر آموزش‌های مذهبی، با منطق ارسطویی و فلسفه طبیعی آشنا شد.
در سال ۱۵۸۱، گالیله به درخواست پدرش در دانشگاه پیزا به تحصیل پزشکی پرداخت. اما علاقه او به ریاضیات و فیزیک باعث شد تا مسیر تحصیلی‌اش را تغییر دهد. در همین دوران بود که با مشاهده نوسان منظم لوستر کلیسای جامع پیزا، به کشف قوانین پاندول نائل شد. او در سال ۱۵۸۹ به عنوان استاد ریاضیات در دانشگاه پیزا مشغول به کار شد و آزمایش‌های معروف خود درباره سقوط اجسام را از بالای برج کج پیزا انجام داد.
سال‌های ۱۵۹۲ تا ۱۶۱۰ را می‌توان دوران اوج خلاقیت علمی گالیله دانست. در این دوره، او به دانشگاه پادوا منتقل شد و مهم‌ترین کشفیات خود را انجام داد. با شنیدن خبر اختراع تلسکوپ در هلند، نمونه پیشرفته‌تری از آن را ساخت و برای اولین بار آسمان شب را به شکلی دقیق مطالعه کرد. او موفق به کشف چهار قمر بزرگ مشتری، فاز‌های سیاره زهره، لکه‌های خورشیدی و ناهمواری‌های سطح ماه شد. این مشاهدات، شواهد قدرتمندی در تأیید نظریه خورشید-مرکزی کوپرنیک فراهم کرد.
با انتشار کتاب گفت‌و‌گو درباره دو نظام عمده جهان در سال ۱۶۳۲، گالیله به طور مستقیم با کلیسای کاتولیک درگیر شد. این کتاب که از نظریه خورشید-مرکزی دفاع می‌کرد، خشم مقامات کلیسا را برانگیخت. در سال ۱۶۳۳، او در رم محاکمه و مجبور به انکار عقاید خود شد. گالیله به حبس خانگی محکوم شد و تا پایان عمر تحت نظارت کلیسا قرار گرفت. با این حال، در این دوران نیز به تحقیقات علمی خود ادامه داد و کتاب گفت‌و‌گو‌هایی درباره دو علم جدید را نوشت که به بررسی قوانین حرکت و مقاومت مواد می‌پرداخت.
گالیلئو گالیله در ۸ ژانویه ۱۶۴۲ در سن ۷۷ سالگی درگذشت، اما میراث علمی او همچنان زنده است. او را پدر علم مدرن می‌نامند، زیرا روش علمی مبتنی بر مشاهده، آزمایش و ریاضیات را پایه‌گذاری کرد. دستاورد‌های او در نجوم، فیزیک و مکانیک، راه را برای پیشرفت‌های بعدی در این زمینه‌ها هموار ساخت. مقاومت او در برابر جزم‌اندیشی و تعصب، الهام‌بخش نسل‌های بعدی دانشمندان شد. امروزه، گالیله را نه تنها به عنوان یک دانشمند برجسته، بلکه به عنوان نمادی از آزادی فکر و پایبندی به حقیقت علمی می‌شناسند. کلیسای کاتولیک سرانجام در سال ۱۹۹۲، پس از گذشت ۳۵۰ سال، رسماً از رفتار خود با گالیله عذرخواهی کرد، اتفاقی که نشان‌دهنده پیروزی نهایی منطق و علم بر تعصب و خرافات است.
