ممنونیم از چشم بادامی‌های عزیز که چشم مسئولان ما را باز کردند

روزنامه جمهوری اسلامی در یادداشتی به بیانیه ضدایرانی و مشترک عربستان و چین علیه ایران اشاره کرده و در بخش‌هایی از آن نوشته است:

بیشتر از همه جنس‌های خوب و بنجل چینی که در این سال‌ها روانه ایران شد، این درس‌شان به کار ما می‌آید. همین که رسماً، علناً و عملاً به ما تعلیم کردند که به باور آن‌ها، "دوست و دشمن دائمی وجود ندارد. "

با ایستادن و همصدا شدن با عربستان، نشان دادند که برای آنان "منافع ملی‌شان است که دائمی است.

به آنان نمی‌شود خرده گرفت. خرده را باید به کسانی گرفت که روی دیوار اینان نقاشی دائمی می‌کشند. حالا انگار چینیان امروز، داستان نقاشی مولوی را خوانده‌اند و این بار جای خود را با رومیان عوض کرده‌اند.

در آن داستان، نقاشان چینی با هزار تلاش و تکاپو، نقش از رنگ‌های بی‌شمار زدند و تابلویی بی‌نظیر خلق کردند، اما رومیان - بخوانید غربیان - فقط دیوار را صیقل دادند، اما چون پرده برافتاد، نقش نقاشی چینیان در دیوار رومیان، پسندیده‌تر آمد و بازی را بردند.

امروز چینیان دیوار سیاست خارجی خود را صیقل داده‌اند تا بی‌زحمت و هزینه زیاد، دست بالا را داشته باشند حتی در عربستان که حیاط خلوت غرب به حساب می‌آید. رندی نمودند به حساب خود و در نگاه ما "نامردی" را تمام کردند، اما باید از دل این تهدید، به سوی فرصت شاهراه باز کرد با تأکید بر منافع ملی ایران؛ لذا می‌توان گفت، ممنونیم از چشم بادامی‌هایی که این واقعیت را پیش چشمِ درشتِ دوستان ما آوردند تا "درست" ببینند که چینی‌ها - مثل همه کشور‌های دیگر - جز منافعشان چیز دیگری را نمی‌شناسند و نگاهشان به غرب در آسیا می‌تواند به گوشه چشمی، از تهران بلغزد تا ریاض. نه فقط همین که چشم چپ عرب‌ها را برای جزایر سه‌گانه ایرانی هم سرمه بکشند. کاری که هیچکدام از اعضای دائم شورای امنیت نکردند حتی آمریکا، اما این رفیق قدیمی ما - که برخی‌ها برایش غش و ضعف می‌رفتند - انجام داد.

واقعیت دنیا هم همین است. ما دقیق نمی‌دیدیم که به قاعده رفیق بازی لوتی‌های قدیم نان و نمک را برای این جماعت دارای حرمت می‌پنداشتیم. نه، از این خبر‌ها نیست. خبرِ امروز، بازی برای منافع بیشتر است. کاری که قُلِ دیگر بازی ما، روسیه هم به شکل دیگر انجام می‌دهد.

بازار نفت و گاز ثابت می‌کند که فقط "منافع دائمی" و جود دارد نه شریک دائمی. آن‌ها راه خود را می‌روند، ما هم آیا راه خود را خواهیم رفت یا همچنان نگاه‌مان به کرشمه چشم بادامی‌ها خشک خواهد شد.

اویغور کشان‌شان را ندیدیم، همراهی‌شان را با استکبار ندیده گرفتیم، در برابر سیاست تازه‌شان چه خواهیم کرد؟ آیا با نگاهی تازه به منافع ملی خود و تنظیم مجدد روابط بر این اساس همت خواهیم کرد؟ آیا برای تولید و انباشت و نگهداشت آن، آستین همت بالا خواهیم زد؟

خدا کند چنین کنیم که جز این هر کار دیگر ما را هم از منافع ملی دور می‌کند و هم "حکمت" ما را زیر سؤال می‌برد و هم "عزت" ما را به غبار می‌کشد و هم "مصلحت" را ندید می‌گیرد. از این تهدید فرصت بسازیم. این شدنی است. مطمئن باشیم.