(تصاویر) زنان ماهیگیر کشمیری

با بدتر شدن وضعیت دریاچه وولار در کشمیر تحت حاکمیت هند به دلیل افزایش آلودگی آب، زنان ماهیگیر به آینده‌ای مبهم روبرو شده‌اند.

به گزارش فرارو، دریاچه وولار در ناحیه باندیپورا کشمیر، احاطه شده توسط هیمالیا‌های باشکوه، یکی از بزرگترین دریاچه‌های آب شیرین آسیا است.

دریاچه‌ای که انواع ماهی، شاه بلوط آبی و علوفه تولید می‌کند، علاوه بر اینکه به عنوان زیستگاه پرندگان آبزی مهاجر است، زندگی نزدیک به ۳۲ هزار خانوار در ۴۰ روستای اطراف خود را برای نسل‌ها فراهم کرده است.

اندکی پس از نیمه شب، زنان ماهیگیر کشمیری که برای بقا به دریاچه وابسته هستند، سوار بر قایق‌ها برای ماهیگیری و جمع آوری شاه بلوط حرکت می‌کنند.

اما آن‌ها اکنون دلایلی برای نگرانی دارند، زیرا وضعیت دریاچه به دلیل افزایش آلودگی در منطقه به طور پیوسته بدتر شده و باعث ناپدید شدن بسیاری از گونه‌های ماهی می‌شود.

هاجره بیگم، ۴۵ ساله، یک ماهیگیر در روستای لنکشپورا، وقتی اکثر اعضای خانواده اش در خواب هستند، خانه را ترک می‌کند و ساعت‌ها در دریاچه پارو می‌زند.

تا چند سال پیش، سخت‌کوشی او یک قایق پر از شاه بلوط و چندین کیلو ماهی برای او می‌آورد و به امرار معاش کمک می‌کرد. اما او می‌گوید که مقدار هر دو به شدت کاهش یافته و باعث ناراحتی او شده است.

وی می‌گوید: آینده ما نامشخص است، زیرا دریاچه درمانده است. اگر بمیرد، ما با آن خواهیم مرد. او به الجزیره گفت. ما در غم و اندوه هستیم، زیرا منبع امرار معاش ما در وضعیت وحشتناکی قرار دارد. ما هم از نظر جسمی و هم از نظر روحی تحت تأثیر قرار می‌گیریم.

کار ماهیگیران آسان نیست. بسیاری از بیماری‌های مختلف از جمله زخم‌های دهان، تاول، عفونت‌های قارچی و بدن درد به دلیل ساعت‌های طولانی ماهیگیری در دریاچه شکایت دارند. آن‌ها همچنین دچار آفتاب سوختگی شدید و ملاسما می‌شوند.

هاجره گفت: دست‌هایم متورم می‌شوند و اغلب دچار بثورات پوستی و عفونت قارچی می‌شوم. سه دخترش بازمانده از تحصیل هستند و در کار فروش محصولاتش در بازار به او کمک می‌کنند.

وی گفت: اگر بیرون نرویم، روی میز غذا نخواهیم داشت. ما فقط می‌خواهیم از این دریاچه محافظت شود تا معیشت ما حفظ شود.

قسمت‌های زیادی از دریاچه با سیلت، پلی‌اتیلن و سایر زباله‌های جامد پوشیده شده است.

مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۸ توسط مجله علمی بین‌المللی آگرو اکونومیست، نشان می‌دهد که در ۱۰۰ سال گذشته، این دریاچه ۴۵ درصد از ۱۵۷.۷۴ کیلومتر مربع (۶۰.۹ مایل مربع) در سال ۱۹۱۱ به ۸۶.۷۱ کیلومتر مربع (۳۳.۴۸ مایل مربع) در سال ۲۰۰۷ کاهش یافته است.

در حالی که برخی از انواع ماهی‌ها در طول سال‌ها ناپدید شده اند، کارشناسان می‌گویند بسیاری از انواع دیگر در معرض خطر انقراض قرار دارند.

عایشه بیگم، یکی دیگر از زنان ماهیگیر کشمیری به الجزیره گفت: ما احساس غمگینی و ویرانگی داریم. پیش از این، درآمد خوبی داشتیم. اما در حال حاضر ۷۰ درصد ضرر داریم، زیرا ماهی و شاه بلوط با تمام زباله‌هایی مانند پلی اتیلن و زباله‌های زهکشی که در آن ریخته می‌شود کاهش یافته است.

کاهش صید باعث شده است که زنان ماهیگیر به دنبال شغل دیگری باشند. اما بسیاری می‌گویند که سن آن‌ها پیدا کردن کار را سخت می‌کند.

مطالعات نشان می‌دهد که آینده آب شیرین در خطر است، زیرا بخش‌های زیادی از آن به زمین کشاورزی تبدیل شده است.

ساخت و ساز‌های غیرقانونی و درختکاری در داخل دریاچه صورت گرفته است که باعث ایجاد لجن و افزایش آلودگی آب شده است.