گاهی اوقات ایده‌های جدید چندان شگفت‌انگیز نیستند و بجای آن روش‌هایی کاربردی و مؤثر هستند.
فرارو- سبک والدگری پاندا این روز‌ها در دنیای تربیت فرزند محبوب شده و بر خودکفایی کودکان تأکید دارد.
به گزارش فرارو به نقل از گود هاوس کیپینگ، اصطلاح والدگری پاندا را استر ووجچیکی در کتاب چگونه انسان‌های موفق پرورش دهیم رواج داد. عنوانی بلندپروازانه برای کتابی که البته، شواهد موفقیت آن غیرقابل‌انکار است: او مادر سوزان ووجچیکی، مدیرعامل پیشین یوتیوب و آن ووجچیکی، بنیان‌گذار شرکت ژنتیکی ۲۳ اند می است. اما چرا پاندا؟ ووجچیکی در کتابش می‌نویسد: «پاندا‌ها به خوابیدن و خوردن معروف‌اند. آنها را به اشتباه تنبل می‌نامند، اما این تصویری است که در ذهن مردم شکل گرفته. سبک والدگری من تنبل یا بی‌دقت نیست، بلکه بر استقلال تأکید دارد. والدین باید به فرزندان خود بیاموزند که مستقل و خودکفا باشند.»
با شنیدن نام این سبک، ممکن است تصور کنید که والدگری پاندا مشابه والدگری آسان‌گیر است؛ سبکی که به گفته کارشناسان، برای کودکان مضر است. اما والدگری پاندا برخلاف این تصور، نیازمند مشارکت فعال والدین است. پتال مودست، کارشناس تربیت کودک، می‌گوید: «به جای کنترل تمام جنبه‌های زندگی کودک، والدین پاندا چارچوب حمایتی فراهم می‌کنند که به کودکان اجازه می‌دهد تصمیم بگیرند، ریسک کنند و از تجربه‌هایشان درس بگیرند. این سبک، تعادل بین راهنمایی و آزادی را حفظ می‌کند و به کودکان کمک می‌کند تا اعتمادبه‌نفس و تاب‌آوری بیشتری داشته باشند.» ووجچیکی برای یادآوری اصول این سبک، از سرواژه‌هایی استفاده می‌کند که شامل پنج اصل کلیدی است: اعتماد، احترام، استقلال، همکاری و مهربانی.
مودست می‌گوید: «تمرکز این سبک بر آموزش تفکر مستقل به کودکان است، نه صرفاً اطاعت از قوانین سخت‌گیرانه. والدین پاندا مرز‌های مشخصی تعیین می‌کنند، اما به فرزندان خود اجازه می‌دهند تا پیامد‌های طبیعی تصمیماتشان را تجربه کنند. اگر کودکی انتخاب اشتباهی کند، والد پاندا به جای مداخله یا سرزنش، ممکن است بپرسد: فکر می‌کنی چه اتفاقی افتاد؟ یا دفعه بعد چطور می‌خواهی این اتفاق را مدیریت کنی؟» یکی از مهم‌ترین مزایای این سبک، پرورش استقلال و اعتمادبه‌نفس در کودکان است. مودست اضافه می‌کند: «با فرصت دادن به کودکان برای مواجهه با چالش‌ها به تنهایی، در حالی که می‌دانند والدینی حمایتگر در کنارشان دارند، آنها مهارت‌های تصمیم‌گیری و تاب‌آوری را یاد می‌گیرند. این روش همچنین رابطه والد و کودک را تقویت می‌کند، زیرا ارتباط بین آنها بر پایه اعتماد و احترام متقابل بنا شده است، نه کنترل. کودکانی که با این شیوه بزرگ می‌شوند، اغلب هوش هیجانی، خلاقیت و توانایی دفاع از خود را بهتر از دیگران توسعه می‌دهند.»
برای اجرای این سبک والدگری باید به کودکان بیاموزید چطور به یک مسئله نزدیک شوند، چگونه گزینه‌های مختلف را ارزیابی کنند و کجا به دنبال کمک بگردند. به جای حل مشکلات کودکان، باید به آنها کمک کرد تا ابزار‌های لازم برای حل مشکلات را خودشان به دست آورند. در نهایت، همان‌طور که ووجچیکی و سایر متخصصان اشاره می‌کنند، این سبک والدگری صرفاً یک شعار نیست، بلکه رویکردی مؤثر برای تربیت کودکانی مستقل، قوی و دارای تفکر منتقدانه است. والدگری پاندا به ما یادآوری می‌کند که گاهی بهترین کمکی که می‌توانیم به فرزندانمان کنیم، این است که کمی عقب بایستیم و اجازه دهیم خودشان مسیرشان را پیدا کنند.
