تینا رحیمی کیست و چطور تاریخ‌ساز شد؟

سهمیه تیم بوکس استرالیا به طور مساوی بین مردان و زنان تقسیم شده است، آماری مناسب برای المپیکی که در ۱۲۸ سال گذشته اولین المپیکی خواهد بود که به برابری جنسیتی تاکید دارد.

رحیمی، اهل بنکس‌تاون در جنوب غربی سیدنی پیشتر در بازی‌های مشترک المنافع شرکت کرد و در وزن (۵۷ کیلوگرم) در بیرمنگام به مدال برنز رسید.

فداکاری‌هایی که رحیمی با پایبندی به ایمانش برای بوکس انجام می‌دهد قابل توجه است. او در پاسخ به این سوال که آیا بوکس با دست‌ها و پاهای پوشیده و داشتن حجاب کامل  ناراحت‌کننده است یا خیر، پاسخ داد:  خیلی گرم می‌شود. در رقابت‌های اخیری که در جزایر سلیمان داشتم رطوبت هوا دیوانه کننده بود. به محض اینکه روکش سرم را برداشتم دیدم چقدر عرق می‌ریزد اما مثل روزه گرفتن و تمرین کردن، خودم را وفق دادم.

ماه مبارک رمضان که طی آن مسلمانان از طلوع خورشید تا غروب آفتاب از خوردن و آشامیدن پرهیز می کنند، مصادف با مسابقات جهانی بوکس زنان در هند بود. رحیمی گفت: من مجبور بودم قبل از طلوع آفتاب به دویدن بپردازم تا سطح تمرینات و آب بدنم را حفظ کنم. فقط می‌توانستم یک جلسه در روز تمرین انجام دهم. خیلی احساس خستگی می‌کردم اما این بخشی از دین من است، بنابراین برای من مهم است.

کاهش وزن نیز می‌تواند چالش‌هایی را برای او ایجاد کند چون در برخی کشورها، یافتن سونای مخصوص زنان دشوار است.

تینا در ۲۷ سالگی در همان سنی که پدرش از همراهی استرالیا محروم شد، در المپیک شرکت خواهد کرد. مایکل رحیمی در ایران متولد شد اما قبل از مهاجرت به استرالیا در دانمارک زندگی می کرد. او که قهرمان سابق کشتی آزاد در ایران و دانمارک بود، با کسب عنوان قهرمانی وزن ۹۰ کیلوگرم در استرالیا در سال ۱۹۹۱، این کشور را به عنوان کشور سومش معرفی کرد. او قصد داشت در المپیک ۱۹۹۲ بارسلون شرکت کند ولی این اتفاق برای او رخ نداد. 

فدراسیون کشتی استرالیا در آن زمان اعلام کرد تنها در اوزان ۶۸ و ۷۴ کیلوگرم کشتی‌گیر به المپیک می‌فرستد، بنابراین مایکل وزن خود را کاهش داد تا در وزن پایین‌تر تلاش کند ولی او نتوانست اسپانسر جذب کند و نتوانست هزینه سفرش را تامین کند.

هری گارساید دارنده مدال برنز توکیو و کیتلین پارکر، دارنده مدال نقره مسابقات قهرمانی جهان نیز در تیم استرالیا حضور دارند. کوئینزلندر نابغه نیز در وزن فوق سنگین (۹۲ کیلوگرم) سهمیه المپیک کسب کرده است.

این بوکسور ایرانی‌الاصل در پایان گفت: من اکنون دو نوبت در روز  و  شش روز در هفته تمرین می‌کنم. بی صبرانه منتظر حضور در  المپیک و رقابت برای استرالیا هستم.

فهیمی در پاسخ به سوالی درباره رفتن به شهر عشق (پاریس) برای مبارزه گفت: ممکن است عشق را در آنجا پیدا کنم، اما در این بین عشق من به بوکس از بین نخواهد رفت. من همان لحظه که شروع کردم بوکس کنم عاشق این رشته شدم.  خیلی حس خوبی داشت.