چرا باید از ژاپن ترسید؟

این روز‌ها هر‌بار که اسم ژاپن می‌آید، بسیاری به یاد شکست تلخ تیم ملی والیبال ایران در فینال رقابت‌های قهرمانی آسیا در ارومیه می‌افتند. آن‌ها بدون اینکه به ایران اجازه دهند حتی یک ست را به نام خودش بزند، با اقتدار قهرمانی در آسیا را به دست آوردند و جام را از ایران برداشته و با خود بردند. والیبال ایران هم مبهوت از نتیجه حاصله، چاره‌ای به غیر از پذیرش شکست نداشت.

والیبال در شرایطی در ایران جام قهرمانی را به سامورایی‌ها دودستی تقدیم کرد که رقیب تا همین یکی دو سال قبل، در تلاش برای گرفتن یک ست از ایران بود، چه برسد به اینکه بخواهد این تیم را شکست دهد و جام را به دست بیاورد. ورق، ولی حالا برگشته، والیبال ژاپن در دیدار‌های اخیری که با والیبال ایران داشته یکی پس از دیگری ملی‌پوشان ایرانی را برده و نشان داده که تیم برتر آسیاست. آن‌ها پیش از رقابت‌های قهرمانی آسیا، در لیگ ملت‌های والیبال هم ایران را شکست داده بودند تا نشان دهند نتایجی که به دست آورده‌اند، اتفاقی نیست. ژاپن در آن دوره از بازی‌های لیگ ملت‌ها خودش را به جمع چهار تیم پایانی رساند و نهایتا مدال برنز را به دست آورد. مدالی که والیبال ایران حتی در روز‌های اوجش هم به آن نزدیک نشد.

حالا که والیبال ایران در آستانه معمولی‌شدن است، مسئولان این رشته هم ابایی از اعتراف به قدرت ژاپن ندارند. در‌واقع آن‌ها بیش از آنکه ضعف خود را پذیرا شوند، در پی برجسته‌کردن قدرت ژاپن هستند. البته که فقط والیبال نیست که ژاپن در آن تبدیل به کابوسی برای ورزش ایران در آسیا شده است. تیم ملی فوتبال این کشور هم سال‌هاست که یک سروگردن بالاتر از تیم ملی ایران نشان داده و کیفیت خوبی دارد.

این تیم اگرچه در سال‌های اخیر همواره پس از ایران، دومین تیم برتر آسیا بوده، ولی آن‌ها هم ایران را در این ورزش پس زده و مدت‌هاست خودشان را به عنوان برترین تیم فوتبال آسیا معرفی کرده‌اند. این بدان معنی است که ایران اگر حتی از سد دیگر قدرت‌های فوتبال آسیا هم عبور کند، امری که ساده نیست، برابر ژاپن کار بسیار دشواری دارد. درست در روز‌هایی که ایران سرگرم بازی با تیم‌های درجه چندم اروپایی و آفریقایی است، ژاپنی‌ها با تیم‌های باکیفیتی از آمریکای جنوبی و اروپا بازی می‌کنند و اتفاقا نشان داده‌اند که سقف آسیا دیگر برایشان کوتاه است. دلیلش را می‌توان در همین آخرین دیدار تدارکاتی که آن‌ها برگزار کرده‌اند، دید. ایران در‌حالی برابر بلغارستان به میدان رفت که ژاپن به مصاف آلمان، یکی از بهترین تیم‌های اروپایی رفت و در خانه حریف توانست با ایجاد یک بازی روان و چشم‌نواز با نتیجه ۴ بر یک به برتری برسد. کار حتی به جایی رسیده که پس از ثبت چنین نتیجه‌ای مسئولان آلمانی به فکر اخراج هانسی فلیک، سرمربی تیم ملی کشورشان افتادند.

البته که آلمان تنها نیست. در خردادماه هم ژاپن دو بازی برابر ال‌سالوادور و پرو داشت که اولی را ۶ بر صفر و دومی را ۴ بر یک شکست داد. با حسابی سرانگشتی، ژاپنی‌ها در سه بازی اخیرشان موفق شده‌اند ۱۴ گل بزنند و تنها دو بار دروازه‌شان باز شود. ضمن اینکه نباید از یاد برد که رقبایی که ژاپن با آن‌ها بازی کرده به‌مراتب تیم‌های باکیفیت‌تری از تیم‌هایی نشان داده‌اند که ایران به مصافشان رفته است. این رویه حتی در بازی بعدی هم حکم‌فرماست، چون ایران قرار است برابر تیم ضعیف آنگولا یک بازی تدارکاتی داشته باشد، ولی ژاپن در دیدار بعدی به مصاف ترکیه خواهد رفت. این ژاپن حتی از همان تیمی که ایران را در نیمه‌نهایی جام ملت‌های آسیای قبلی هم برد قوی‌تر و خطرناک‌تر شده و بعید است نه‌تن‌ها ایران بلکه هیچ تیم آسیایی دیگری در این برهه توان شکست‌دادن ژاپن را داشته باشد. البته که اگر اتفاق غیرمترقبه‌ای رخ ندهد.