طولانی‌ترین جنگ آمریکا به روایت تصویر

فرارو- مصطفی جرفی. بلافاصله پس از حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، توجه ارتش ایالات متحده به افغانستان، جایی که رهبران القاعده در آن مستقر بودند، جلب شد. بسیاری می‌دانستند که جنگ در راه است، اما به قطع، آن زمان کسی تصور نمی‌کرد که این جنگ به اصطلاح «برای آزادی و دموکراسی»، تبدیل به طولانی‌ترین جنگ آمریکا خواهد شد.

این جنگ سه دوره ریاست جمهوری آمریکا و ۱۳ فرمانده نظامی این کشور را به خود کرده است. این جنگ همچنین دریچه‌ای به جهان خارج را در کشوری باز کرده که هنوز شاهد کشمکش میان آداب و سنن باستانی و دینی با مدرنیسم است. نشریه نیویورک تایمز، بر اساس یک ترتیب زمانی، از دریچه دوربین عکاسان خود، نگاهی به سیر این جنگ طولانی کرده است.

جنگ آغاز می‌شود (۲۰۰۱-۲۰۰۲)
«عملیات آزادی پایدار» از ۷ اکتبر ۲۰۰۱ با بمباران مراکز القاعده و طالبان توسط هواپیما‌های آمریکایی آغاز شد. در زمین نیز نیرو‌های ویژه آمریکایی با همراهی شبه نظامیان افغان مخالف طالبان- عمدتاً نیرو‌های اتحاد شمال- در اواسط ماه نوامبر توانستند، کابل را به همراه مقر طالبان در قندهار، آزاد سازند.

در ماه دسامبر، اسامه بن لادن، رهبر القاعده، از طریق کوه‌های اطراف «تورا بورا» به پاکستان گریخت و در همان ماه، دولت موقت افغانستان به سرپرستی حامد کرزای، رسماً فعالیت خود را آغاز کرد. بر اساس قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد نیز «نیرو‌های بین المللی کمک به امنیت» یا ISAF به رهبری ایالات متحده تأسیس شد تا امنیت در افغانستان را تضمین نماید.

 

 

حرکت به سمت عراق (۲۰۰۳-۲۰۰۷)
دونالد رامسفلد، وزیر دفاع وقت ایالات متحده، خاتمه عملیات بزرگ نظامی در افغانستان را در ماه مه ۲۰۰۳ اعلام کرد. با وجود یک برنامه ریزی بزرگ برای بازسازی افغانستان و حضور حدود ۸۰۰۰ سرباز آمریکایی در این کشور، دولت جرج دبلیو بوش شروع به تغییر عملیات جنگی به سمت عراق کرد.

در سال ۲۰۰۴، مجلس افغانستان پیش نویس یک قانون اساسی را برای این کشور تهیه کرد که «زلمای خلیلزاد»، سفیر وقت آمریکا در افغانستان، آن را «پایه و اساس نهاد‌های دموکراتیک» در این کشور خواند.

در سال ۲۰۰۶ نیرو‌های طالبان با انجام کمین و بمب گذاری‌های انتحاری، عملیات خود بر ضد حکومت مرکزی افغانستان و نیرو‌های آمریکایی را رسما آغاز کرد. علیرغم آموزش و تأمین تجهیزات توسط ایالات متحده و ایساف، نیرو‌های امنیتی افغانستان نتوانستند از قیام طالبان، که از کمک شبه نظامیان در مرز‌های پاکستان بهره می‌برد، جلوگیری کنند. به همین دلیل ایالات متحده مجبور شد تعداد بیشتری از سربازان خود را به جنگ اعزام کند.

 

 

تغییر سیاست و افزایش نیرو‌ها (۲۰۰۸-۲۰۱۰)
در فوریه ۲۰۰۹، رئیس جمهور جدید آمریکا، باراک اوباما، به طالبان اعلان جنگ کرد و ۱۷۰۰۰ سرباز دیگر را به افغانستان اعزام کرد که در ادامه به ۳۶۰۰۰ سرباز افزایش یافت. در ماه دسامبر، اوباما اعلام کرد این "افزایش" به معنای ایجاد و آموزش یک نیروی امنیتی در افغانستان است که به اندازه کافی قدرتمند باشد تا مسئولیت مبارزه با شورشیان را به عهده بگیرد. برنامه وی شامل اعزام ۳۰۰۰۰ سرباز آمریکایی دیگر بود که تعداد آن‌ها در اواسط سال ۲۰۱۰ به نزدیک به ۱۰۰۰۰۰ نفر رسید.

 

 

 

 

 

 

 

مذاکرات صلح و یک توافق تاریخی (۲۰۱۸-۲۰۲۰)
اواخر سال ۲۰۱۸، نمایندگان آمریکا و طالبان، نخستین مذاکرات صلح را برگزار کردند. در سال ۲۰۲۰ این مذاکرات مسیر جدی تری در دوحه قطر به خود گرفت در حالی که دولت افغانستان به علت امتناع نمایندگان طالبان از ملاقات با آن ها، از این مذاکرات خارج شده بود.

در ۲۹ فوریه، ایالات متحده توافقنامه صلح با طالبان را امضا کرد و در را برای خروج تدریجی و نهایی سربازان خود از افغانستان و آغاز مذاکرات مستقیم بین دولت افغانستان و شورشیان برای تعیین آینده این کشور باز گذاشت. ایالات متحده تا کنون بیش از ۲ تریلیون دلار را صرف این جنگ طولانی کرده است. بیش از ۲۴۰۰ سرباز آمریکایی و نزدیک به ۷۰۰ سرباز ائتلاف از دیگر کشورها، در این جنگ کشته شده اند. همچنین بیش از ۳۸۰۰۰ غیرنظامی از زمان آغاز جنگ در افغانستان کشته شده اند که اگر نظامیان دولت مرکزی افغانستان را به این آمار اضافه کنیم، تعداد کشته شده گان به حدود ۶۰۰۰۰ نفر خواهد رسید.