اشک عشق در پیوند پادشاه عشق

فرارو - محمد حسین خوشوقت؛ این روزها آزادگان گیتی، به ویژه شیعیان عترت رسول خدا، صل الله علیهم، در غم شهادت مظلومانه حضرت اباعبدالله الحسین و فرزندان و یاران با وفایش عزا دارند.

این غم و عزای عاشقانه، پس از چهارده قرن، بی امان ادامه دارد و سردی نمی گیرد؛ پیامبر گرامی اسلام فرمود: همانا قتل حسین، در قلب مومنان، شور و حرارتی پدید آورده است که هیچ گاه سردی نمی گیرد.(1) 

قهرمان کربلا کیست؟

از دو منظر می توان بر واقعه جگر سوز کربلا نگریست و گریست؛ اول، کربلا با قهرمانی حسین و عباس و علی اکبر و دیگر یاران حق و عشق، دوم، کربلا با قهرمانی گرگ های شیطان صفتی چون شمر و عمر سعد و سنان.

در نگاه اول، کربلا و عاشورا نمایشگاه بندگی پروردگار، اخلاص، عشق راستین، ایثار، مردانگی، تسلیم در برابر حضرت حق و خواست او، رضایت به آن چه که حضرت معبود می پسندند و تمام زیبایی های انسانی و اخلاقی است. تمامی این ویژگی های خدایی و انسانی را حضرت ابا عبدالله و یارانش از هنگام ورود به دشت کربلا تا عصر عاشورا، به زیبایی به نمایش گذاردند.

در نگاه دوم، کربلا نمایشگاه انواع رذالت ها، جنایت ها، بد عهدی ها، بی شرافتی ها، سنگدلی ها، دنیا طلبی ها و در یک کلام، شیطان صفتی هاست.

کدامین قوم، ولی خدا را که در عمر خویش جز خیر مردم را  نخواسته و در حق آنان، جز خیر و نیکی روا نداشته است، این چنین با لب تشنه سر بریده و سپس با کمال جسارت، زیر سم اسبان لگد کوب کرده است؟!

کدامین قوم را سراغ دارید که پیش از ذبح امام معصوم خویش، فرزندان او و برادر و یارانش را در برابر دیدگانش این چنین به قتل برساند و در پایان کار، با انواع اهانت ها، زنان و کودکان او و یارانش را به اسارت ببرد؟!

با این حال، اگر به عاشورا از منظر دوم بنگریم، آن چنان وحشی گری ها و جنایت ها، آن هم پس از چهارده قرن، ارزش این همه عزا و گریه و گرامیداشت ندارد. در طول تاریخ، جنایت هایی از این دست، گرچه نه بدین حد و اندازه، در حق مظلومانی روا داشته شده اما پس از چند سالی، از یاد ها و خاطره ها رفته و یا دست کم، در دل نسل های پسین، از حرارت اوفتاده است.

اما چنان چه به واقعه عاشورا از منظر نخست بنگریم، راز ماندگاری شور و حرارت برخاسته از قتل مظلومانه حسین و یارانش را در می یابیم.

فرزند رسول خدا، فقط برای نجات دین خدا و حفظ ارزش های اخلاقی و انسانی، در برابر باطل ایستاد و به رغم آن که می دانست اگر تن به بیعت و همراهی یا سکوت در برابر حاکمیت یزید دهد، دنیای او و پیروانش آباد خواهد بود، به عشق آفریدگار یکتا و به خاطر حفط مرام و مسلک او، از ارزشمندترین دارایی خویش، جان خود، دست کشید.

حضرت ابا عبدالله الحسین، هنگام عزیمت به سوی کوفه، صریحا اعلام نمود که بر اساس تکلیف الاهی و در جهت امر به معروف و نهی از منکر و نجات امت اسلام از تباهی، قیام نموده است.(2)

 او می دانست که اگر در برابر حکم یزید بایستد، جان خویش را از دست خواهد داد و یاران و اهل بیت اش قربانی شقاوت های سپاه حرام خوار یزیدی خواهند شد؛ او اما آگاهانه و عاشقانه راه معبود را بر گزید و دست از همه چیز شست و بدین سبب، "خون خدا" نام گرفت.

ثواب گریه بر حسین

روایات زیادی از پیامبر اسلام و امان معصوم، به ویژه امام باقر و امام صادق علیهم السلام نقل شده است که بر گریه برای حضرت حسین ابن علی سفارش می کنند و از جمله تصریح می فرمایند که هر کس برای حسین گریه کند یا کسی را به گریه اندازد یا اگر نمی تواند گریه کند، خود را شبیه به گریه کنندگان در آورد، اهل بهشت خواهد بود. بسیاری از این روایات را علمای اهل سنت نیز نقل کرده اند.(3)

علت چنین پاداشی برای گریه ی بر حسین چیست؟

گریه ی عاشقانه و اندوه شورمندانه برای حسین، از عشق به او و راه و مسلک او سرچشمه می گیرید. راه حسین ، راه خدا و طریق پاسداری غیرتمندانه و عاشقانه از دین خداست. چنین گریه ای، باب توبه را باز می کند و مسیر نافرمانی از اوامر الاهی را مسدود می سازد؛ و آن که دلش با حسین پیوند می خورد و برای او می گرید، نمی تواند آغوش خویش را برای شیطان بگشاید و بر خدا پشت کند. چنین گوهری، در سعادت است و فرجامش بهشت.

بدین ترتیب، فهم این نکته آسان است که گریه برای حسین با گناه و نافرمانی صاحب خون حسین، به هیچ روی سازگار نیست.

 اگر بر این تصوریم که می توانیم انواع گناهان کوچک و بزرگ فردی و اجتماعی را مرتکب شویم و برای رهایی از تبعات و عقوبت های دنیوی و اخروی آن، بدون توبه ی راستین، بر سید الشهدا  علیه السلام،  بگرییم، سخت در اشتباهیم!

ارتکاب گناه، به معنای لگد مال کردن قرآن و اوامر و نواهی پروردگار است. حسین و یارانش فقط و فقط به خاطر حفاظت و صیانت از قرآن و منویات نبوی کشته شدند. حسین چگونه می تواند ابزار و بهانه ای برای لگد کردن و نادیده گرفتن هدفی باشد که برای آن، آن چنان مظلومانه به مسلخ رفته است؟!

گریه عارفانه برای حسین و مظلومیت عاشقانه اش، لاجرم دل را با او و راه او پیوند می زند و دل پیوند خورده با ولی خدا، دل در گرو خدا خواهد داشت. دلی که در گرو خدا و محبت اوست به صاحب خویش اجازه گناه و نافرمانی نخواهد داد.

ظلم مضاعف بر حسین

اکنون، با بیان آن چه که در هدف قیام عاشورا گذشت، به خوبی آشکار است که بسیاری از عزاداری های امروزین ما هیچ سنخیتی با حسین و راه و هدف او ندارد.

امروز، با کمال تاسف، برخی زنجیر زنان و طبل نوازان و علم بر دوشانی را می بینیم که حتی در حال نوحه خوانی برای حسین و ابالفضل، چشم می چرانند و دل در گرو نامحرمان می اندازند و در پایان کار، خسته، سر بی نماز بر بالین می گذارند!

یا آن دیگران، با شکم های آکنده از رشوه و مال های حرام، در هیات عزای حسین حاضر می شوند بی آن که شرمسار گناه باشند و عزمی برای توبه داشته باشند، امید رستگاری دارند!

یا آنان که به راحتی دورغ می گویند و غیبت می کنند و شراب می نوشند و پرده های عفت می درند و دشنام می دهند و برای برادران خویش چاه می کنند و کلاه بر می دارند و ربا می خورند و ریا می کنند و دشنام می دهند و دل می سوزانند و عهد می شکنند و  با این همه، بر این این پندار باطل اند که بی توبه، با "حسین حسین" گفتن، خدای حسین را از خویش خشنود می سازند!

عزای حسین را در علم کشیدن و بر طبل کوفتن و قیمه خوردن خلاصه نمودن نیز ظلمی دیگر بر حسین و خدای حسین است!

مباد که با زبان خویش "حسین حسین" گوییم و با پای خویش، خون پاک او را لگد مال سازیم!


سلام بر تو ای غریب غیبان!
سلامت باد ای شهید شهیدان!
سلام بر تو ای بزرگ عاشقان! 
سلام بر لب تفتیده ات!
سلام بر بدن برهنه ی بر زمین فتاده ات!
سلام بر سری که عاشقانه بر نیزه جفا رفت تا دین خدا بماند!

سلام بر حسین و زینب اش!

-----------------------------
1- انّ لقتل الحسين حرارة في قلوب المومنين لا تبرد ابدا... همانا قتل حسین در دل مومنان، حرارتی پدید آورده است که هیچ گاه به سردی نمی گراید (مستدرک الوسائل، جلد 10، ص 318)
2- انی لم اخرج اشرا ولا بطرا ولا مفسدا ولا ظالما وانما خرجت لطلب الاصلاح فی امه جدی، مقتل الحسین مقرم، ص156
3- قال الصادق علیه السلام: من بکی او ابکی او تباکی للحسین وجبت له الجنه. برای مطالعه بیشتر به بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۲۸۶ ،ج٩٨ص١٠٣
و امالی صدوق و وسایل الشیعه، باب های فضیلت گریه بر حسین ابن علی مراجعه کنید.