یک جامعهشناس سیاسی برجسته گفت: مسیر آینده منطقه - چه به سمت کاهش تنشها و چه به سمت تشدید درگیریها - بسته به عوامل متعددی از جمله تغییرات ژئوپلیتیکی، نقش قدرتهای غربی و مکانیزمهای همکاری منطقهای است.
۸۰۳ مطلب
یک جامعهشناس سیاسی برجسته گفت: مسیر آینده منطقه - چه به سمت کاهش تنشها و چه به سمت تشدید درگیریها - بسته به عوامل متعددی از جمله تغییرات ژئوپلیتیکی، نقش قدرتهای غربی و مکانیزمهای همکاری منطقهای است.
فرید زکریا در واشنگتن پست مینویسد آتشبس غزه موفقیتی نمایشی برای ترامپ بود، اما همین شیوهٔ دیپلماسی شخصی و معاملهمحور در برابر چین ناکارآمد است. او تأکید میکند سیاست خارجی ترامپ بر تهدید، عقبنشینی و بیثباتی بنا شده و در رقابت ساختاری با پکن، نیازمند صبر، ثبات و ائتلافسازی است. کاهش بودجهٔ پژوهش، سیاستهای مهاجرتی سختگیرانه و رویکرد واکنشی ترامپ، توان ملی و انسجام بینالمللی آمریکا را تضعیف کرده و نشان دادهاند «هنر معامله» جایگزین «معماری راهبرد» نیست.
این یادداشت تصویری انتقادی از سیاست خارجی دونالد ترامپ ارائه میدهد که آن را آمیخته با شخصیگرایی، فساد مالی و بیثباتی راهبردی میداند. از غزه و خاورمیانه تا آمریکای لاتین و شرق آسیا، تصمیمهای ترامپ بر پایهی منافع شخصی و روابط فردی شکل گرفته است. او با بیاعتنایی به دموکراسی، آمریکا را از مدافع آزادی به حامی دیکتاتورها بدل کرده و در قبال چین و روسیه نیز شکست خورده است. نتیجه، تضعیف اعتبار جهانی و فروپاشی انسجام سیاست خارجی ایالات متحده است.
ترامپ گفت: رئیسجمهور پوتین به من و ایالات متحده در مورد دستاورد بزرگ صلح در خاورمیانه تبریک گفت، چیزی که به گفته او، قرنها آرزوی آن بوده است.
نیروهای امنیتی وابسته به شورشیان حاکم بر دمشق، در یک عملیات امنیتی ویژه در حومه لاذقیه، نمیر بدیع اسد، پسرعموی بشار اسد را بازداشت کردند.
بعد از برگزاری نشست شرمالشیخ و مشاهده وقایع آن معلوم شد که عدم شرکت ایران در این اجلاس درست بود و در صورت شرکت نه تنها تهران منفعتی به دست نمیآورد که برخی برگهای برنده خود را از دست میداد.
فارغ از ژستهای ظاهرا صلحطلبانه دیپلماتیک، اتمسفر خاورمیانه همچنان بوی باروت و خون میدهد. بازیگران منطقهای و فرامنطقهای همچنان درگیر تعارض منافع و راهبرد هستند، اما سوال بنیادین اینجاست که چرا رهبران 20 کشور همراه «دونالد ترامپ» برای آتشبس بیقراری میکنند؟
پزشکیان میگوید به سازمان ملل میروم که مظلومیت ملت ایران را فریاد بزنم، خب چرا همین کار را در شرمالشیخ نمیکنی؟ نکند نیویورک خاکش غنیتر است؟ آنجا که آن همه تحقیرمان کردند و به عدهای ویزا ندادند و دستهجات راه انداختند که علیهمان شعار دهند و بدترین محدودیتها را گذاشتند، با چه ذوق و شوقی رفتید، بعد اینجا که دعوتمان کردند و السیسی حرمتمان گذاشت و عزت و احتراممان کرد نمیروید؟
نپذیرفتن دعوت مصر از سوی ایران برای شرکت در اجلاس شرمالشیخ نه به هدر دادن فرصت دیپلماسی است و نه تله؛ بلکه این موضوع را باید از زاویهای منطقیتر و واقعبینانهتر دید و آنهم این است که دولت و حکومت در ایران هنوز آمادگی لازم برای تغییر رویکرد در سیاست تعامل با آمریکا و اروپا را ندارد.
آقای عراقچی چند شب پیش در تلویزیون گفت که قصد داشتیم در نشستی چندجانبه در نیویورک با حضور نمایندگان تروئیکا و ویتکاف شرکت کنیم اما ویتکاف حاضر نشد. این مواضع چه تناسبی با هم دارند؟ شاید قابل درک باشد که ایران با توجه به مواضع قبلیاش نخواسته باشد در سطح بالا با شرکت در نشست شرمالشیخ به طرح ترامپ و... اعتبار بدهد. اما اینکه بگوئیم چون طرف آمریکایی در اجلاسی حضور دارد، پس ما شرکت نمیکنیم، قابل درک نیست. یعنی از این به بعد آمریکاییها هر جا بودند ما در آنجا نخواهیم بود؟
