وقتی پای شعار علیه سرمربی در باشگاه پرسپولیس به میان می‌آید، نمی‌توان به سادگی از کنار آن گذشت. دلیلش بسیار ساده است؛ پرسپولیس قریب به یک دهه است با چنین فضایی بیگانه است.
پرسپولیس، مدافع عنوان قهرمانی لیگ برتر، فرصت بزرگ صدرنشینی را از دست داد تا شرایط علیه سرمربی اسپانیایی این تیم، یعنی خوان کارلوس گاریدو شود. این تیم که در هفته یازدهم در تهران و قلعه‌حسن‌خان به مصاف تیم نساجی قعرنشین رفته بود، در عین ناباوری با یک گل مغلوب شد تا بهترین فرصت برای بازپس‌گیری صدر از تراکتور را از دست دهد. شاگردان گاریدو که پیش از این از ۹ بازی ۲۰ امتیاز داشتند، می‌توانستند با برتری در این دیدار خانگی، با ۲۳ امتیاز به تنهایی صدرنشین شوند که این امر میسر نشد.
از‌دست‌رفتن سه امتیاز این بازی یا حتی ثبت دومین باخت این تیم در ۱۰ هفته‌ای که سرخ‌پوشان تهرانی به میدان رفته‌اند، سوژه چندان مهمی محسوب نخواهد شد. داستان وقتی جدی می‌شود که با به صدا درآمدن سوت پایان بازی، تعدادی از تماشاگران پرسپولیس علیه سرمربی شعار داده و خواستار برکناری او می‌شوند. شاید اگر این اتفاق در باشگاه دیگری رخ می‌داد، امری معمولی تلقی می‌شد؛ اما وقتی پای شعار علیه سرمربی در باشگاه پرسپولیس به میان می‌آید، نمی‌توان به سادگی از کنار آن گذشت. دلیلش بسیار ساده است؛ پرسپولیس قریب به یک دهه است با چنین فضایی بیگانه است. دوره چهارساله برانکو و پس از آن دوره چهارساله یحیی در این تیم همواره با روابط خوب سرمربی و تماشاگران همراه بود. رابطه‌ای که حتی در دوران کوتاه‌مدت حضور اوسمار روی نیمکت این تیم نیز تداوم پیدا کرد.
موضوع وقتی غریب‌تر می‌شود که بدانیم حتی در عصر برانکو و یحیی، در بازه‌ای که تیم بعضی اوقات نتیجه مدنظر را نمی‌گرفت، تماشاگران تشویق بیشتری می‌کردند و حمایت ویژه‌ای از سرمربی داشتند. شعار «هرچی برانکو بگه» از معروف‌ترین شعار‌های هواداران پرسپولیس در حمایت از سرمربی و تصمیمات او بود. اینکه در این باشگاه یکباره بعد از یک بازه ۱۰ ساله شرایط برعکس می‌شود و تماشاگران دوباره علیه سرمربی شعار می‌دهند، اتفاق مهمی است. البته که اوضاع این تیم دست‌کم به لحاظ نتیجه چندان بد هم نیست؛ پرسپولیس فعلا اختلاف اندکی با صدر جدول در لیگ برتر ایران دارد و در لیگ نخبگان آسیا نیز اگرچه سخت و خیلی دیر، بالاخره به اولین پیروزی خود رسیدند و الشرطه عراق را در دیداری دراماتیک شکست دادند تا شانس صعودشان به مرحله بعدی زنده بماند. با‌این‌حال، نمایش بد برابر الریان قطر، شکست برابر نساجی قعرنشین و برد همراه با حرف‌و‌حدیث مقابل الشرطه باعث شده اعتماد بخشی از هواداران پرسپولیس به این سرمربی اسپانیایی از دست برود.
از سوی دیگر، سبک بازی گاریدو و نمایش این تیم در زمین هم بدون حرف‌و‌حدیث نیست. پرسپولیس استارت خوبی به همراه این سرمربی اسپانیایی داشت و نمایش آنها برابر الاهلی عربستان بسیاری را امیدوار کرد که این مربی بتواند گره از مشکلات آسیایی این تیم بگشاید. آن روز‌ها چنین عنوان شد که اگر کیفیت چمن خوب باشد، رقبا کار دشواری برابر پرسپولیس خواهند داشت. این اعتراف بعد‌ها رنگ باخت؛ پرسپولیس که به دلیل محروم‌بودن ایران از میزبانی توفیق اجباری پیدا کرد تا در زمین‌های هموار کشور‌های همسایه میدان برود، هرگز نتوانست نمایش برابر الاهلی عربستان را تکرار کند تا رفته‌رفته شک و شبهات نسبت به توانایی این مربی بیشتر شود. کار به جایی رسید که گاریدو هم در چرخشی محسوس از این گفت که این تیم باید در ایران مقابل دیدگان هواداران خودی به میدان برود تا سختی کمتری متحمل شود. اگرچه اظهاراتش درست بود، ولی با توجه به بهانه‌جویی اولیه برای کیفیت زمین چمن، گرفتن میزبانی از تیم‌های ایرانی، از سوی منتقدانش بهانه‌جویی جدیدی تلقی شد.
در کنار این موارد، انتشار اخبار حاشیه‌ای از اردوی این تیم نیز اجازه نداده تا آرامش بر رختکن حاکم باشد. بحث لج‌بازی و کنار‌گذاشتن چند ستاره پرسپولیس از یک سو و مخالفت پنهان و آشکار یکی، دو ستاره دیگر این تیم با تصمیمات تاکتیکی این سرمربی از سوی دیگر، باعث شده فضای همدلی که همیشه یکی از عوامل موفقیت این تیم محسوب شده، از بین برود. حالا کار به جایی رسیده که خبر می‌رسد مسئولان باشگاه پرسپولیس هم قرار است گاریدو را به جلسه کمیته فنی بکشانند و با او اتمام حجت کنند. در این زمینه نیز روایت‌ها پراکنده است؛ عده‌ای از پایان کار گاریدو در این شرایط می‌گویند و عده‌ای دیگر هم از اولتیماتوم مدیران پرسپولیس به این مرد اسپانیایی حرف می‌زنند. به زعم افراد دسته دوم، مسئولان باشگاه پرسپولیس قرار است دو بازی به گاریدو فرصت دهند تا مشکلات را برطرف کرده و این تیم را تبدیل به همان تیم منسجم و قدرتمندی کند که هواداران در پی آن هستند. اگر این سناریو صحت داشته باشد، آن‌وقت دو جدال با ملوان و سپاهان می‌تواند حکم مرگ و زندگی را برای خوان کارلوس گاریدو داشته باشد. به این ترتیب شاید دوباره همان پرسش کلیدی اینجا هم به کار بیاید: آیا در چنین فضایی، گاریدو برف تهران را خواهد دید؟
