بایرن مونیخ پیش از دیدار امشب در آلیانز آره‌نا مقابل حریف سنتی، دورتموند، با لورکوزن صدرنشین ۱۰ امتیاز فاصله داشت. شاگردان توخل نه تنها بازی حیثیتی را واگذار کردند بلکه اختلاف امتیازشان را به ۱۳ امتیاز رساندند. جبران سیزده امتیاز در فاصله باقی مانده تا پایان فصل کار هر تیمی نیست، چه برسد به بایرن مونیخ متزلزل توماس توخل.
اگر چند هفته خوب بایرن پیش از فیفا دی مارس را فاکتور بگیریم، مدت‌ها بود که هواداران در اوج ناامیدی بودند. هوادارانی که در یک مکانیزم روانی دفاعی به دنبال مقصر می‌گشتند: یک بلاگردان. چه بلاگردانی بهتر از یک ستاره انگلیسی بزرگ و نامدار که راهی آلمان شده و سابقه ویژه‌ای دارد: حتی یک جام قهرمانی در کارنامه درخشان فوتبالی هری کین پیدا نمی‌شود.
پیش از فیفا دی روند بدون شکست بایرن از ۲۴ فوریه شروع شده بود و آن‌ها پیش از آن سه باخت پیاپی را تجربه کرده بودند. سه باخت پیاپی مقابل لورکوزن، لاتزیو و بوخوم. باخت‌هایی که فاصله بایرن توخل با لورکوزن ژابی را نجومی و قهرمانی را کمرنگ کرده بود.
بایرن مونیخ امشب با حداکثر انگیزه قدم به دِر کلاسیکر گذاشت، اما تنها ۱۰ دقیقه از شروع بازی گذشته بود که کریم آدیمی در انتهای یک کار تیمی فوق‌العاده تمیز و بدون حشو و زوائد دروازه اسون اولرایش را باز کرد و آلیانز آره‌نا را در سکوت فرو برد. جالب اینجا است که هری کین چند دقیقه قبل یکی از اولین فرصت‌های بایرن در این بازی را از دست داده بود. ارسال کات‌دار کیمیش به درون محوطه جریمه فرصتی عالی برای هری بود. او از مامور مهار مستقیمش بالاتر به پرواز درآمد، اما ضربه سرش بیرون رفت.
درحالیکه بایرن عقب افتاده شروع به فشار آوردن روی دروازه زنبور‌ها کرده بود هری کین دوباره فرصتی ایده‌آل به دست آورد. فرصتی که از مهاجمی در کلاس هری کین انتظار می‌رود از دستش ندهد. ارسال تماشایی کیمیش روی خط شش قدم در بهترین شرایط به کین رسید، درحالیکه هیچکس او را مهار نکرده بود. کین با ضربه سر شانس خود را امتحان کرد، ولی توپ با اختلافی اندک از کنار تیر دروازه بیرون رفت.
نیمه اول با برتری یک گله دورتموند به پایان رسید و بایرن و هری کین درحالیکه ضربان قلب‌شان بیشتر از همیشه بود راهی رختکن شدند. یک ربع ساعت از نیمه دوم گذشته بود که سومین ضربه سر هری به مقصد دروازه زرد‌ها شلیک شد. این بار هم بخت با شاهزاده انگلیسی یار نبود.
دورتموند در دقیقه ۸۳ آب سردی روی پیکر بایرن ریخت و توسط ریرسون به گل دوم رسید. حالا تنها امید باواریایی‌ها به یک معجزه بود. بازگشتی دراماتیک مثل کاری که تیم ژابی امروز در عرض سه دقیقه از دقیقه ۸۸ تا ۹۱ کرده و حریفش را شکست داده بود. همه نگاه‌ها و تمنا‌ها به هری کین بود؛ ستاره گلزنی که قرار بود در چنین موقعیت‌هایی گره از کار بسته بایرن بگشاید.
روی عقربه‌های ساعت تنها یک دقیقه به پایان باقی مانده بود. مزراوی که دقایقی پیش وارد زمین شده بود ارسالی به روی خط محوطه شش قدم داشت. هری استارت زد و خودش را به توپ رساند و با ضربه سری پرقدرت به گل رسید. ورزشگاه منفجر شد و همه دست به دعا برداشتند تا در دقایق تلف‌شده شاید هری بار دیگر گلزنی کند و شبی تاریخی برایشان به یادگار بگذارد.
اما نه، داور در هدفون خود مشغول صحبت بود و اتاق وی‌ای‌آر باید مشخص می‌کرد که آیا هری در آفساید قرار داشته یا نه. هری کین بهت‌زده درحالیکه فاصله‌ای ۲ متری با داور حفظ کرده بود با نگاهی عجیب منتظر نتیجه بود. نتیجه‌ای که آه از نهاد او و بایرنی‌ها بلند کرد. هری کمی زودتر از آنچه باید استارت زده بود و خبری از اعلام گل نبود.
گل مردود هری کین که آخرین رمق‌های بایرن را گرفته بود در نهایت بازی را با شکست ۲-۰ پایان داد. در آلیانز خبری از معجزه نبود.
قطعا از ثانیه بعد از پایان مسابقه باید منتظر هزاران کامنت با این مضمون باشیم:" تو طلسم شده‌ای هری، در تاتنهام جام نگرفتی، در بایرن هم جام نمی‌گیری".
منبع: ورزش سه
پاپ و موسولینی: اتحاد نامقدس مخفی؛ چگونه کلیسای کاتولیک با موسولینی همبستر شد؟
آیا صدام حسین واقعا «دیوانه خاورمیانه» بود؟
از کشتن افراد عینکی به جرم روشنفکر بودن تا حذف پول و مذهب از مناسبات اجتماعی / فاجعهبارترین حرکت قرن بیستم برای ساخت اتوپیای روستایی
شباهتهای قائد بغداد و پیشوای برلین؛ از میل به ویرانگری تا قهرمان پرستی
