دو انگشت علی لاریجانی، در جیب کت خاکستری!

روزنامه اعتماد در گزارشی از جلسه یکشنبه مجلس که لایحه CFT در آن تصویب شد، نوشت: نمی‌شود نقش رییس مقتدر مجلس را نادیده بگیریم و بگوییم مثلا لاریجانی جز همان یک رایی که احتمالا به تصویب لایحه داد، نقش دیگری نداشت. خیر. لاریجانی نه‌تنها عملکردی مثبت و موثر در تحقق این تصمیم مهم پارلمانی داشت، بلکه حتما جزو یکی از نمایندگانی بود که در صورت فقدانش در روند رسیدن به این تصمیم مهم مشکل می‌افتاد.

اتفاقا لاريجاني بسيار موثر بود و از پس ايفاي نقش تاريخي‌اش در تصويب لايحه الحاق دولت ايران به كنوانسيون CFT سربلند برآمد اما واقعيت اين است كه او بيش از آنكه يكي از بازيگران نقش اصلي اين روايت جنجالي باشد، از جمله بازيگردانان پشت صحنه بود.

شايد شبيه به يكي از خالقان چندگانه يك اثر سينمايي كه علاوه بر ايفاي نقش اصلي‌اش به عنوان عضوي از گروه نويسندگان يا كارگردانان، نقشي كوچك نيز براي خود مقابل دوربين كنار گذاشته است. چرا كه سكانس مهمي كه لاريجاني در آن اثرگذاري كرد، غيرعلني و به ‌دور از لنز دوربين‌ها اتفاق افتاد.

وقتي كه لاريجاني، روز شنبه 31 شهريورماه، درست دو هفته پيش از روز سرنوشت CFT با تشكيل جلسه‌اي با حضور وزراي خارجه و اطلاعات، سرپرست وزارت اقتصاد، رييس‌كل بانك مركزي، نمايندگاني از سپاه پاسداران و البته نمايندگاني از مجلس در مقام رياست كميسيون امنيت ملي و فراكسيون‌هاي اميد و مستقلين تا آنجا كه مي‌شد ابهامات را برطرف كرد تا انبوه مخالفان FATF عملا تبديل شوند به اقليت در فراكسيون نمايندگان ولايي.

رييس مجلس البته در روز سرنوشت CFT هم كم نگذاشت. او كه پس از تصويب طرح اقدام متقابل و متناظر جمهوري اسلامي ايران در اجراي برجام در جلسه تاريخي 19 مهرماه 94 در مجلس نهم، همواره شديدا مورد انتقاد بخشي از ياران ديروزش كه حالا به عنوان «دلواپسان» معروف‌ترند تا «اصولگرايان»، مواجه بوده، در جلسه يكشنبه 15 مهرماه 97 در مجلس دهم نيز بار ديگر موثر و البته مخالف نظر دلواپسان بازي كرد و در همين 24 ساعت پس از اتمام جلسه، به‌شدت هدف حملات مخالفانش قرار گرفته است.

كساني كه از قضا در همين جلسه اخير هم با يادآوري ماجراي تصويب برجام‌ و دستاويز قرار دادن كليدواژه «تصويب 20 دقيقه‌اي برجام» كه گويا جزو معدود نقاط ضعف لاريجاني است و مي‌تواند در هر شرايطي، اعصاب او را تحريك كند، عليه او وارد ميدان شدند.

هرچند بي‌راه نيست اگر بگوييم كه دلواپسان اين‌بار سخت‌تر از دفعات قبل، با ضرب شست او مواجه شدند. آنجا كه با اصراري عصبي، لاريجاني را در شرايطي قرار دادند كه بتواند با لحن سرد هميشگي از اينكه مجبور شده برخلاف ميل باطني، متن نامه رهبري را آن هم در صحن علني مجلس و روبه‌روي تمامي دوربين‌ها و خبرنگاران قرائت كند، گلايه كند و درعين حال با خواندن همان چند سطر تكليف را يكسره كند.

جالب اينكه وقتي لاريجاني تصميم گرفت بالاخره آن نامه تاريخي را بخواند، حتي نياز نداشت كه از كسي بخواهد «مكتوب واصله» را برايش بياورد. كافي بود دو انگشت اشاره و وسط دست راستش را به‌ سمت جيب آن كت خاكستري برده، مكتوبه را بيرون بياورد و بعد همزمان با آنكه گلو صاف مي‌كند و با شست راست، برگه كاغذ را صاف، و از رو بخواند.