امکان پیوند اعضای خوک به انسان وجود دارد!

دانشمندان می گویند که با کمک یک شیوه ویرایش ژنتیکی شاید روزی در آینده امکان پرورش اندام های داخلی خوک به طوری که برای پیوند به انسان مناسب باشد فراهم شود.

پروفسور جورج چرچ و همکارانش با استفاده از تکنیک موسوم به کریسپر (Crispr) دی ان ای سلول های خوک را طوری تغییر دادند که در انسان قابل استفاده تر باشد.

این مطالعه اولیه، که نتایج آن در نشریه ساینس چاپ شده، با هدف رفع نگرانی در مورد طرد عضو (رد پیوند) یا عفونت آن توسط ویروس نهفته در دی ان ای خوک صورت می گیرد.

اگر این شیوه موفق باشد، می تواند پاسخی برای مشکل کمبود اهداکننده اندام به حساب آید.
البته سال ها وقت می خواهد تا خوک هایی که اصلاح ژنتیکی شده اند پرورش یابند و ارگان های آنها در انسان قابل استفاده باشد.

ویرايش ژنتیکی
کریسپر یک ابزار نسبتا جدید علمی است که به دانشمندان امکان می دهد دی ان ای - حاوی کد زندگی - را ویرایش کنند.

پروفسور چرچ از دانشگاه هاروارد از این شیوه برای غیرفعال کردن یک رتروویروس (ویروس پسگرد)‌ در سلول خوک استفاده کرد.

این ویروس های درون زاد به طور بالقوه خطرناک است چون می تواند سلول انسانی را حداقل در آزمایشگاه آلوده کند.

در آزمایش هایی که به روی جنین تازه شکل گرفته خوک انجام شد، پروفسور چرچ توانست همه ۶۲ کپی ویروس های پسگرد را با کمک کریسپر از سلول خوک پاک کند.

او سپس آزمایش کرد تا ببیند سلول های خوک باز هم ویروس ها را به سلول انسانی منتقل می کنند یا نه. نتیجه منفی بود.

پروفسور چرچ می گوید این کشف نویدبخش استفاده از اندام های حیوانات در انسان است.

او که یکی از صاحبان شرکتی است که می خواهد خوک های اصلاح شده را برای پیوند اندام پرورش دهد، گفت:‌ "از دو نقطه نظر جالب بود. اولا رکوردی برای شیوه کریسپر ثبت می کند، و آنچه پیچیده ترین مشکل در زمینه پیوند اعضا از حیوان به انسان به حساب می آمد را حل می کند."

"با تغییر تحمل سیستم ایمنی، چشم انداز آینده کاملا تغییر می کند. این دو تحول، یعنی تغییر تحمل سیستم ایمنی و خلاصی از همه ویروس های پسگرد، راه را هموار می کند."

دکتر سارا چان، متخصص در دانشگاه ادینبورو، می گوید:‌ "حتی وقتی مساله علمی و ایمنی حل شد، باید مراقب نگرانی های فرهنگی و تاثیر اجتماعی مرتبط با استفاده گسترده تر از اندام های خوک برای پیوند در انسان باشیم."

"به هرحال، نتایج مطالعه هم از نظر اثبات اصول و هم گامی بالقوه به سوی پیشرفت درمانی در بخش هایی که به شدت نیازمند تحقیقات است ارزشمند است."