تو را، چشم در راهند

میثم همدمی؛ ایام نوروز نزدیک است، از اینرو نگارنده قصد داشتم از لزوم توجه به محیط زیست در این ایام بنویسم. خواهش کنم تا هموطنان عزیزم رودخانه را با زباله دانی یکی ندانند. خواهش کنم تا هنگام ترک جنگلی که با مهربانی آنان را به آغوش خود پذیرفته است، از خاموشی آتشی که افروخته‌اند مطمئن شوند و چندین و چند خواهش دیگر، اما اندیشیدم زمانیکه هنوز دوستان عزم سفر نکرده‌اند گله‌گذاری‌هایی اینچنینی می‌تواند کم لطفی باشند.

بنابراین می‌خواهم پیرامون مسیر سفر، پیرامون جاده بنویسم؛ همه می‌دانیم، جاده‌های خطرناکی داریم. در ۳۰ سال اخیر تصادفات رانندگی جان ۸۰۰ هزار نفر را گرفته و  ۹ میلیون انسان را مجروح و معلول ساخته‌اند. هشتصدهزار نفر یعنی هشت استادیوم آزادی مملو از تماشاچی و نه میلیون نفر یعنی جمعیتی بیش از جمعیت هر کدام از کشورهای استرالیا یا سوییس.

چندی پیش دفتر نمایندگی سازمان جهانی بهداشت در ایران، نرخ سوانح جاده‌ای در کشورمان را ۲۰ برابر میانگین جهانی براورد و اعلام کرد در جاده‌های ایران، هر ۱۹ دقیقه یک تن جانش را از دست می‌دهد و هر دو دقیقه خبر مصدومیت جدی و حتی معلولیت همیشگی یک نفر به اعضای خانواده‌اش می‌رسد.

براساس آمار اعلام شده از سوی پزشکی قانونی، در چهار ماهه نخست سال ۱۳۹۳ تعداد ۵ هزار و ۸۰۱ تن در حوادث مختلف جاده‌ای جان خود را از دست دادند، رقمی بیش از کشته شدگان آمریکا در جنگ سال ۲۰۰۳ با عراق (۴هزارو ۴۸۷ تن).

نباید از خاطر برد که این‌ها صرفاً اعداد و ارقام نیستند، انسانند. بسیاری دوستشان ‌داشته‌اند. آرزو‌ها داشته‌اند، خندیده‌، گریسته و عاشق شده‌اند. با مرگ آنان بسیاری از خنده‌ها به گریه بدل شده و بسیاری از آرزو‌ها برباد رفته‌اند.

عوامل مختلفی در ایجاد این آمار تکان‌دهنده نقش دارند. خودروهای ناایمن و بی‌کیفیت، جاده‌های غیر استاندارد، شرایط جوی و البته عوامل انسانی؛ زور ما به شرکت‌های خودروسازی انحصارطلب و قلدر نمی‌رسد. استانداردسازی همهٔ جاده‌های کشور هم اتفاقی خلق و الساعه نخواهد بود. طبعاً شرایط جوی را هم ما کنترل نمی‌کنیم. اما رفتار ما کاملاً در کنترل خود ماست. آمار‌ها نشان می‌دهند حداقل نیمی از تصادفات بدلیل رفتارهای نامناسب انسان‌ها رخ می‌دهند.

طبق اعلام پلیس راه کشور عدم توجه به جلو از سوی راننده وسیله نقلیه، تخطی از سرعت مطمئنه و خواب آلودگی از جمله‌ مهمترین علل ایجاد تصادفات در جاده‌هاست.

پدر عزیز، خواهش می‌کنم هنگامی که خواب آلوده هستید خودروی‌تان را متوقف کنید، نفس‌های فرزندانتان، جان همسرتان در دستان شماست.

دوست عزیزم، خواهشاً هنگام رانندگی با تلفن صحبت نکنید. از «وایبر» یا «واتس اپ» خارج شوید. زمانیکه پیام ارسال می‌کنید چگونه می‌توانید به جلو توجه داشته باشید. ممکن است خدای ناکرده تصادف کنید. اگر در‌‌ همان حال که در «وایبر» هستید، دچار سانحه شوید شاید دیگر نتوانید آن عزیزی را که با او مشغول گفتگو بودید ببینید، نتوانید دوباره دستانش را بگیرید. اگر دچار ضایعه‌ای جدی شدید به او حق بدهید که شما را ترک کند.

 ضمناً اگر خبر تصادف شما حین استفاده از «وایبر» یا «واتس اپ» رسانه‌ای شود می‌تواند بهانه‌ها برای فیل‌تر کردن آن‌ها را افزایش دهد.

چرا باید سریع‌تر از سرعت مطمئنه راند. با این کار چقدر زود‌تر به مقصدتان می‌رسید. آنقدر جملات کلیشه‌ای پیرامون این قضیه گفته شده که ادامه نمی‌دهم.

عابر محترم التماس می‌کنم، زمانیکه جاده پوشیده از مه است، از عرض آن عبور نکنید. خواهش می‌کنم پل هوایی بیابید یا اصلاً از خیرش بگذرید! این استدلال که جاده خلوت است، ممکن است کشنده باشد. چه بسیار عابرانی که با چنین تصوری قصد عبور از جاده‌ای مه‌آلود را داشته‌اند، اما در ‌‌نهایت این خودرو‌ها بوده‌اند که از روی آن‌ها عبور کرده‌اند.

تا جایی که می‌دانیم یک بار بدنیا می‌آییم، یک بار می‌میریم و درنهایت تنها یک بار زندگی می‌کنیم، پس قدر لحظات خود را بدانیم. اگر قدر لحظات خودمان را نمی‌دانیم لااقل برای لحظات دیگران ارزش قائل باشیم.

در انتهای مسیر بسیاری شوق دیدارمان را دارند، چشم براه ما هستند. نگذاریم نوروز برای عزیزانمان پیام‌آور مصیبت باشد. خانواده‌های بسیاری سالیان گذشته در ایام نوروز، عزیزانشان را در سوانح جاده‌ای از دست داده‌اند واز آن پس دیگر ایام نوروز برایشان رنگ و بوی همیشگی را نخواهد داشت.