در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۱۹۱۱ مطلب
انتخابات پارلمان عراق به پایان رسید و تحلیل نتایج اولیه آن در ایران، با اما و اگرهایی همراه است. روایت جریان اصولگرا، صداوسیما و تریبونهای نمازجمعه این است که متحدان ایران و بهطور مشخص جریان مقاومت در این انتخابات به پیروزی رسیدند. اما اندکی آشنایی با عرصه سیاست در عراق نشان میدهد که مسائل این کشور بسیار درهمتنیده و پیچیده است و نتایج انتخابات پارلمانی سال ۲۰۲۵ نیز با روایتهایی که در ایران مطرح میشود، تا حد زیادی تفاوت دارد.
افراد و رسانههای اصولگرا که بهکلی رها از قیدوبندهای قبلی میشوند و چهارنعل علیه دولت میتازند و تا حدی هم درگیر یک مسابقه نانوشته نقد علیه دولت میشوند.
با درگذشت محمدرضا مهدوی کنی بیش از یک دهه پیش جریان راست با بحرانها و رخدادهای مختلفی روبهرو شد. در یازدهمین سالگرد درگذشت آیتالله محمدرضا مهدوی کنی به بررسی تاثیر درگذشت او بر جریان اصولگرا پرداخته می شود
سوپرانقلابیها در مجلس از هیچ کوششی برای تحقق منویات خود و جریان سیاسی متبوع خود حتی به قیمت اختلال در عملکردهای مسئولان در حوزه سیاست خارجی و سیاست داخلی و فاجعهبار کردن شرایط بحرانی کنونی کشور فروگذار نیستند.
اگر قرار باشد موضوع سیاست خارجی ناموسی و به قول معروف مرغ سیاست کشورها یک پا داشته باشد، جز جنگ بیپایان و گسترده چشمانداز دیگری پیش روی جهان نخواهد بود.
نگرانی جریانهای اصولگرا از اختیارات ویژه رئیسجمهور و دفاع عدهای برای ارائه اختیارات بیشتر، مناقشه تاریخی رؤسایجمهوری بر سر حدود اختیاراتی که دارند را یکبار دیگر زنده کرد.
مشکل اصلی در نگاه تُندروها به فرهنگ و جامعه، نوعی سندروم کنترل است، همان رویکردی که هر پدیده نو را تهدید میبیند و در برابرش دیوار میکشد. این همان خطای تاریخی است که از استالین تا امروز مدام تکرار شده، به تصور اینکه میتوان جامعه را از بالا مهندسی کرد و انسان جدید آفرید. نتیجه همیشه یکسان بوده است؛ رکود فرهنگی، سرکوب خلاقیت و گسترش نافرمانی پنهان. در ایران نیز هرگاه سیاست رسمی درِ گفتوگو را بسته، جامعه راه خود را یافته؛ از موسیقی و اینترنت تا پوشش و سبک زندگی.
سیاسیون چه از طیف منتقدان دولت چه متولیان امروز ساختار اجرایی کشور، هنوز در چنبره معادلات و مجادلات چند دهه گذشته سیر و سیاحت میکنند و به جای تمرکز بر وضعیت فعلی و تغییر رویکرد با عنایت به سیر تحولات سپریشده و تغییر نگرش و راهبرد نسبت به معضلات حکمرانی یا اسیر در بهانهگیری و آتوگیری از رقیب و مانور تبلیغاتی و پروپاگاندای سیاسی و جناحی هستند، یا آنکه در پی توجیه وضعیت و حفظ کرسی و صندلی خود و در این میان آنچه که مغفول میماند وضعیت مردم و برونرفت کشور از شرایط ناخوشایند کنونی است.
باهنر در اظهاراتش با تکیه بر واژه مبهم «اجبار»، عملاً همان تصویری را بازتولید کرده است که رسانههای خارجی در سالهای اخیر از سیاست حجاب در ایران ترسیم کردند؛ تصویری که نظام را در موضع «تحمیلکننده» نشان میدهد نه «نهاد تنظیمگر اجتماعی.»
ملت ایران به اندازهای با مشکلات و ناملایمات دست و پنجه نرم میکند که فرصت و توان منازعات جناحی را ندارد. اکنون زمان اتحاد و همبستگی داخلی برای غلبه بر کینهتوزی دشمنان است.
