کار به جایی رسیده است که فردوسی و اشعار او، دستمایه شوخی های کمدینی شدهاند که پیش از این با شخصیت طنز بی ادب و فحاش معروف شده بود.
در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۸۵ مطلب
کار به جایی رسیده است که فردوسی و اشعار او، دستمایه شوخی های کمدینی شدهاند که پیش از این با شخصیت طنز بی ادب و فحاش معروف شده بود.
چه کسی ممکن است از لحن یک متن کهن چنین خوانش سبک کوچه بازاری داشته باشد؟ جز کسی که در پی جلب توجه از طریق تاثیرگذاری بر اذهان بیمار شهوت گراست؟ آن هم با لحنی چنین بیآزرم که از یک بانوی ایرانی قبیح است.
محمدرضا شفیعی کدکنی، شاعر و استاد دانشگاه تهران، با انتشار بیت «زمانه بس که پلید و پلشت و مسخره شد/ عیارْسنجیِ خورشید کارِ شبپره شد» به جنجال زینب موسوی طنزپرداز درباره فردوسی واکنش نشان داد.
احمد شاملو هر چقدر که حافظ را مورد ستایش قرار میداد، برعکس به سعدی و فردوسی میتاخت. چرا شاملو سعدی و فردوسی را دوست نداشت؟
«من فرانسیس فورد کاپولا هستم. شاهنامه، این حماسه عظیم شاهان، چند سال پیش به دستم رسید و با ولع خواندم. حس کردم گنجینهای همپایه گیلگمش و حماسههای هومر را کشف کردهام؛ این بار از ایران باستان. اشعارش توسط فردوسی سروده شدهاند و با داستانها و نامهای پادشاهانش، انتظارم را کاملاً برآورده کرد.»
«همین است که تأکید دارم مطالعه شاهنامه نباید فقط به جامعه دانشگاهی و اهالی ادبیات محدود شود، حتی سیاستمداران هم باید این شاهکار را بخوانند و از آن درس بگیرند. تأکید بر تعامل و گفتوگو، نجاتبخش جهان آشفته امروز است. حتماً شاهنامه را بخوانید. اگر تا به امروز فقط برخی داستانها و حکایتهای آن را خواندهاید، دیگر وقتش شده که به سراغ کل آن بروید.»
در شب ۲۵ اردیبهشت ماه، آرامگاه حکیم ابوالقاسم فردوسی در توس با نورپردازی ویژه روشن شد. ۲۵ اردیبهشت، روز بزرگداشت ابوالقاسم منصور بن حسن طوسی متخلص به فردوسی، شاعر حماسهسرای ایرانی و سراینده شاهنامه است. شاهنامه بزرگترین منظومه حماسی فارسی و نماد شکوه و هویت ملی ایران است. او را «حکیم سخن» و «حکیم توس» نیز خواندهاند و نامش در تاریخ ادب پارسی بهعنوان شاعری که هویت ملی ایران را پاس داشت، میدرخشد.
«شاهنامه قصهای کهن نیست، زندهترین کتاب امروز ماست؛ کتابی است برای انگیزش، بیداری، شجاعت و همت در ساختن ایرانی نو و سربلند. زنان ما که در جای جای شاهنامه در قامت همسر، مادر، فرمانروا و قهرمان، نقشی پررنگ و کارا دارند؛ امروز نیز همچنان حاضران استواری و فرهنگ و آگاهیاند»
دانشگاه تهران، بهعنوان یکی از کهنترین و معتبرترین نهادهای آموزش عالی کشور، میراثدار خاطرات و نشانههایی است که بخشی از هویت فرهنگی و تاریخی ایران را در خود جای دادهاند. در میان این یادگارها، تندیس فردوسی در دانشکده ادبیات و علوم انسانی، نه تنها نماد زبان و ادب فارسی، بلکه نشانهای ماندگار از پیوند نسلهای دانشجو با گذشتهای فاخر و الهامبخش است.
در جهانبینی فردوسی، دانش صرفاً انباشت اطلاعات نیست؛ بلکه نیرویی است جستجوگر، کنجکاو، و معناگر. فردوسی در جایجای شاهنامه از «دانش» نه بهمثابه ابزاری فناورانه، که بهمثابه نیرویی کیهانی و هستیشناسانه یاد میکند؛ نیرویی که انسان را از جهل، از سرکشی، و از تباهی میرهاند و او را به مرزهای اخلاق، خرد و سعادتمندی میرساند.
