۸۳ مطلب
دلشاد تهرانی به مفهوم و نگاه اصلاحی امام علی (ع) نسبت به «تبعیض» اشاره کرد و گفت: تبعیض ظلمی است که حکومت را از درون مانند خوره میخورد، سرمایه اجتماعی را نابود میکند، مردم را مایوس میکند، توانمندان را کنار میزند، ناتوانان را جلو میآورد و داراییهای عمومی را به غارت میبرد بنابراین تبعیض بزرگترین ظلم است.
هیچ اخلاقی، بدون موازنه قدرت و تضمین کافی، پایدار نخواهد ماند. پس رویکرد واقعگرا از این جهت نیز بر رویکرد اخلاقگرا برتری عملی دارد. انتزاعی و اخلاقی کردن امور واقعی مثل قدرت و پول، ممکن است نتایج منفی داشته باشد و حتی اخلاق را زایل کند.
دموکراسی در حال تدافعی قرار دارد. نابرابری فزاینده به این احساس این دامن زده که نهادهای دموکراتیک به شهروندان خود خدمت نمیکنند. اینترنت و رسانههای اجتماعی دچار وضعیت دو قطبی سیاسی و شکافهای فرهنگی هستند که پوپولیستها به راحتی از آن سوء استفاده میکنند.
مردم خسته شدهاند به جای آنکه افق روشنی برای اصلاح امور پس از تغییر هر دولت پیش چشم ببینند شاهد لعن و نفرین آمدگان بررفتگان باشند و به تماشای مجادلهای بنشینند که در سطوح بالای حکمرانی بین مقامات در جریان است و ربط چندانی به آنان پیدا نمیکند.
طبابت تبدیل به یک مذهب شده و واکسن و واکسیناسیون آئین و نماد مقدس مذهبی تازه است و این که توضیح داده نمیشود که چرا با علم به آن که ممکن است افراد جان خود را به خطر اندازند به هر قیمتی میخواهند واکسینه شوند. در چنین شرایطی چه باید کرد؟
در شرایط کنونی یکی از چالشهای جدی فراروی نظام جمهوری اسلامی ایران مساله کاهش اعتماد سیاسی و به تبع از آن سیر نزولی سرمایه اجتماعی میباشد. بررسی رویدادهای سیاسی و اجتماعی ایران در چند سال اخیر بیانگر این واقعیت است.
ناخوشی ایران امروز را فهم کنید و ارادهای معطوف به تیمارش داشته باشید تا آدمها آنچه میدانند از علاج و دوا تقدیمتان کنند. در و دروازههای ذهنی خود را بگشایید تا نقد آدمها آزارتان ندهد.
مهم تکتک افرادی نیستند که اسیر «شبهعلم» شدهاند، مهم این است که برخی و البته نه همه، تصمیمات کشور گاه در چنین ورطهای میافتد و مراکز حساس سیاستگذاری کشور به تسخیر کسانی درمیآید که تحتتأثیر «شِبهعلم»اند.
بیتردید، با منع و ممانعت نمیتوان فضای ذهنی مردم را تغییر داد، نمیتوان نگاه تیره آنان را سپید کرد، نمیتوان سوگیری منفی آنان را مثبت کرد.
کنش سیاسی برای آنکه آسیبزا نباشد باید بر تحلیل روشن استوار باشد و تحلیل هم به نوبۀ خود بر سنجش بیطرفانۀ دادهها در دستگاهِ نظری قابل ابطال و در نظر گرفتن پیامدهای عمل در تمام جوانب آن تکیه دارد و مختص زمان و مکانی خاص و در نتیجه همیشه منعطف و سیال است.
