روز به‌یادماندنی فارغ‌التحصیلی پیشگامان درمان از دارالفنون

تـاسـیس مـدرسـه دارالـفنون در سـال ۱۲۳۰ نـقطه تـحول و گـذر از طـب سـنتی بـه طــب نــویــن به شمار می‌رود.

به گزارش همشهری آنلاین، مدرسه طب ابتدا بخشی از دارالفنون بود. در ایــن مــدرســه دانــشجویــان از طــریــق آمــوزش تــوســط پــزشــکان اروپــایــی بــا طــب نــویــن آشــنا شــدنــد.

مهرشاد کاظمی، تهران‌پژوه درباره نخستین مدرسه پزشکی می‌گوید: «شاگردان رشته طب در مدرسه دارالفنون، قسمت‌های عملی را در مطب پزشکان معروف و معلمان مدرسه آموزش می‌دیدند و با آن‌ها به عیادت بیماران می‌رفتند. به علاوه بعضی از دستگاه‌های آزمایشگاهی، نقشه‌های طبی و تشریحی و اسکلت انسانی و مجسمه‌های مختلف از اروپا برای شاگردان تهیه شده بود. از نامه‌های به‌جا مانده از امیرکبیر و مندرجات روزنامه وقایع اتفاقیه و اسناد دیگر برمی‌آید در آغاز نام خاصی برای این واحد آموزشی در دست ساخت در نظر نگرفته بودند و از این بنا با عناوین "مدرسه، مدرسه جدید، مکتبخانه پادشاهی، تعلیم خانه، معلم خانه و مدرسه نظامیه" یاد شده است.»

طب سنتی هم در کنار طب مدرن تدریس می‌شد و اولین مدرس آن، میرزااحمد طبیب کاشانی، پسر محمدحسین شریف تنکابنی، پزشک دوره فتحعلی‌شاه و محمدشاه بود. جانشین او سلطان الحکما میرزا ابوالقاسم نائینی (پسر میرزامحمد جعفر) و میرزا کاظم محلاتی شیمی بود که در دارالفنون مدرس طب سنتی بودند. جالب است بدانید که مدت تحصیل در مدرسه طب ۷ سال بود، ولی پس از مدتی به ۵ سال تقلیل یافت. گواهی نامه و تصدیق این دانشکده به چهار قسمت تقسیم می‌شد؛ هر قسمت به یک شاخه از علم طب و امتحان مربوط به آن اختصاص داشت و توسط مدرس مربوط به آن تکمیل می‌شد. این گواهی نامه که به زبان‌های فارسی و فرانسه نوشته شده، دیپلم چهارخانه نام داشت. فارغ‌التحصیلان دارالفنون عنوان دکتر نداشتند؛ این عنوان برای کسانی به کار می‌رفت که مطالعات گسترده در این حوزه داشتند.

تا سال ۱۲۹۷تدریس پزشکی در دارالفنون انجام می‌شد و در این زمان به مدرسه طب منتقل شد. دانشکده پزشکی از دارالفنون جدا و به ساختمانی در خیابان شیخ هادی منتقل شد. میرزا احمدخان بدر، نصیرالدوله، وزیر فرهنگ و معارف، دکتر محمد حسین خان لقمان ادهم (لقمان الدوله) را برای ریاست به احمد شاه معرفی کرد و از این تاریخ به بعد ریاست دارالفنون از ریاست مدرسه طب مجزا شد. هنگامی که در سال ۱۳۱۳ مجلس شورای ملی قانون تاسیس دانشگاه تهران را تصویب کرد، مدرسه طب نیز مثل دارالفنون، مدرسه علوم سیاسی و چند مدرسه دیگر در این دانشگاه ادغام شدند. وزارت فرهنگ وقت که آن زمان وزارت معارف نام داشت و آموزش عالی از جمله وظایفش بود، در تیرماه ۱۳۱۳ قطعه زمینی از اراضی جلالیه را خریداری و شروع به ساخت دانشگاه با شش دانشکده (پزشکی، حقوق و علوم سیاسی، علوم، ادبیات، فنی، معقول و منقول) کرد. اولین قسمت دانشگاه تحت عنوان دستگاه ابن سینا بود که با افتتاح آن در ۱۵ بهمن ۱۳۱۳، دانشگاه تهران عملا افتتاح شد.