مهم نیست که مدت‌ها دیده نشوی. اگر به اندازه کافی خوب باشی، سرانجام اتفاقی که باید بیفتد، می‌افتد. او حالا فقط پسر احمدرضا عابدزاده نیست بلکه برای خودش هویتی مستقل دست و پا کرده است.
اسم احمدرضا عابدزاده در فوتبال ایران آن قدر بزرگ بود که خیلی‌ها زیر آن له شدند؛ از دروازه‌بان‌هایی که همزمان یا در فاصله کوتاهی بعد از او داعیه «شماره یک» تیم ملی را داشتند تا عزیزترین آدم زندگی احمد، یعنی پسرش امیر! صادقانه باید گفت امیر عابدزاده در دوران آغاز فوتبال حرفه‌ای‌اش به چشم هیچکس نمی‌آمد.
در نظر بسیاری از مخاطبان و ناظران، امیر همچنان همان پسربچه کوچک و بامزه‌ای بود که روزگاری در کنار پدر مشهورش روی چمن آزادی می‌آمد و بدنش را گرم می‌کرد. عابدزاده کوچک از سن خیلی پایین تلاش کرد برای خودش در فوتبال جایگاهی مستقل پیدا کند. او حضور در چند مدرسه فوتبال و تیم‌های پایه چند باشگاه مختلف در انگلستان را تجربه کرد. در این بخش از رزومه امیر، نام تیم‌هایی مثل تاتنهام و برنتفورد (باشگاه فعلی سامان قدوس) به چشم می‌خورد. او بعد‌ها در لیگ برتر ایران برای تیم‌هایی مثل راه‌آهن و پرسپولیس هم بازی کرد. امیر در راه‌آهن رزرو بود و در جمع سرخ‌پوشان هم بسیار به‌ندرت به بازی گرفته شد. تقریبا همه مطمئن بودند که این عابدزاده قرار نیست مثل آن یکی عابدزاده سری بین سر‌ها دربیاورد. امیر، اما ناامید نشد و آن قدر به کار و تلاش ادامه داد که امروز مزدش را گرفته است.
بنا بر اعلام فدراسیون جهانی آمار و ارقام، امیر عابدزاده در فهرست ۲۰ نفره بهترین دروازه‌بان‌های سال ۲۰۲۱ قرار گرفته است. نام او کنار بزرگانی مثل جان لوئیجی دوناروما، کورتوآ، نویر، دخه‌آ و یک آقازاده دیگر یعنی کسپر اشمایکل، فرزند پیتر اشمایکل بزرگ به چشم می‌خورد. عابدزاده با این انتخاب، مزد یک سال عملکرد فوق‌العاده‌اش در ماریتیموی پرتغال را گرفت؛ تیمی که صرفا به خاطر درخشش امیر در چارچوب دروازه، در لیگ برتر پرتغال باقی ماند. گلر ایرانی در این تیم بیش از صد مهار نجات‌بخش داشت و در پایان فصل، به شوق دیده‌شدن و حضور در لیگی بزرگ‌تر راهی «پومفرادینا» در دسته دوم فوتبال اسپانیا شد. حضور امیر در این تیم هم تا اینجا موفقیت‌آمیز بوده و باعث شده او پای ثابت اردو‌های تیم ملی باشد. عابدزاده در خوب سنی به خوب جایی رسیده است. او ۲۸ سال دارد که برای دروازه‌بان‌ها اصلا زیاد نیست. امیدواریم امیر روز‌های بهتری در پیش داشته باشد؛ پسر سر به زیر و آرامی که به‌وضوح ثابت کرد آدم‌ها با کارکردن، تلاش و پشتکار بالاخره می‌توانند حق خودشان را بگیرند. مهم نیست که مدت‌ها دیده نشوی، اگر به اندازه کافی خوب باشی، سرانجام اتفاقی که باید بیفتد، می‌افتد. او حالا فقط پسر احمدرضا عابدزاده نیست، بلکه برای خودش هویتی مستقل دست و پا کرده است.
