بخشنامه شهرداری تهران روی «حاجی فیروز» را سفید کرد

در پی بخشنامه معاونت فرهنگی و اجتماعی شهرداری تهران، حاجی فیروز با صورت سیاه از برنامه‌های نوروزی شهرداری حذف شده است که این موضوع با انتقاد دو عضو شورای اسلامی شهر مواجه شد.

به گزارش ایرنا، طی روز‌های گذشته انتشار بخشنامه معاونت فرهنگی و اجتماعی شهرداری تهران مبنی بر پرهیز از استفاده از حاجی فیروز با صورت سیاه در برنامه‌ها و کارناوال شهرداری تهران خبرساز شد و در شبکه‌های اجتماعی بازتاب فراوانی داشت؛ «محمدرضا جوادی یگانه» معاون فرهنگی و اجتماعی شهرداری تهران در این باره با انتشار توییتی اعلام کرد که حاجی فیروز ریشه‌های اساطیری هم دارد، اما سوبرداشت نژادی از چهره سیاه او را نمی‌توان انکار کرد.

وی نوشت: ضمن دعوت از اصحاب علم و هنر برای پژوهش و گفتگو برای روشن‌تر شدن ابعاد موضوع، شهرداری تهران از این پس و تا آن زمان در برنامه‌هایش از حاجی فیروز با صورت سیاه استفاده نمی‌کند.

اما «محمدجواد حق شناس» رییس کمیسیون فرهنگی و اجتماعی شورای اسلامی شهر تهران نیز با انتقاد از این سخنان در صفحه اینستاگرام شخصی خود نوشت: این سخن یک مغالطه آشکار است و نشان از عدم دقت و مطالعه کافی دارد.

حق شناس تاکید کرد: لازم است این سخن اصلاح شود.

«علی اعطا» سخنگوی شورای اسلامی شهر تهران هم در واکنش به نامه معاونت فرهنگی اجتماعی مبنی بر لزوم عدم استفاده از حاجی فیروز با صورت سیاه در برنامه‌های شهرداری تهران در توییتر نوشت: برای دکتر جوادی به عنوان یک جامعه شناس بادانش، احترام فراوان قائلم؛ اما به عنوان یک فرد علاقمند با مختصر مطالعاتی در حوزه فرهنگ و ادبیات، منطق اقدام ایشان را درک نمی‌کنم.

وی افزود: فارغ از ریشه ها، در کجای فرهنگ ایرانی دوگانه نژادسیاه، نژادسفید دارای موضوعیت بوده است.

اعطا نوشت: این نامه، از یک مرجع رسمی در حوزه مدیریت فرهنگی، چیزی جز پذیرش و رسمیت دادن به یک دوگانه ناموجود یا حداقل بسیار کمرنگ نیست.

سخنگوی شورای با بیان اینکه شهرداری دستگاه اجرایی است، تأکید کرد: پژوهش و گفتگو و کشف حقایق را به ساحت خاص خود بسپارید و دستور به توقف یک امر دایر فرهنگی و دستور ناپذیر ندهید.

حاجی فیروز یا خواجه پیروز، یک چهرهٔ افسانه‌ای در فولکلورِ ایرانیان است که در نخستین روز‌های هر سال، در کنار عمو نوروز، به شهر‌ها می‌آید تا از آمدنِ نوروز به مردم آگهی دهد. او یک مرد لاغراندام و سیاه‌رُخ، با کُلاهِ دوکی، گیوه‌های نوک‌تیز و جامهٔ سُرخ است که با دایره‌زنگی و تنبک، به خیابان‌ها می‌آید و به رقص، شیرین‌کاری و خواندنِ آوازِ کوبه‌ای می‌پردازد.