همدلی و شادی ملی، یک ضرورت

محمود زارعی قاین؛ این روز‌ها دقیقا دو سال می‌گذرد دو سال از روز‌های برگزاری جام جهانی ۲۰۱۸ در کشور روسیه و روز‌هایی که پر از هیجان بود و شور و شادی ملی...

دو سال پیش بود که در اولین بازی مرحله گروهی با مراکش که یکی از قهرمانان قاره آفریقا بود مردانه وپر شور و حرارت جنگیدیم و مزد زحمات بچه‌های تیم ملی فوتبال با گل دقیقه ۹۵ و پیروزی تیم ما داده شد هرچند گل به خودی بود وعزیز بوهدوز دروازه خودی را باز کرد، ولی این گل چسبید و یک شادی ملی در پی داشت چقدر کیف کردیم دسته جمعی شادی کردیم شادی ملی و عمومی و دسته جمعی...

دوست داشتنی‌ترین گل به خودی فوتبال برای ما... چیزی که این روز‌ها با شیوع گسترده بیماری کرونا مجددا به آن نیاز داریم همدلی و همراهی ملی و یک شادی ملی... با برد بازی اول ما صدرنشین شده بودیم در گروه مرگ جام جهانی در حضور غول‌های فوتبال دنیا اسپانیا و پرتغالی که با هم مساوی کردند و قهرمانان جهان و اروپا بودند گزارش جذاب و دلچسب عادل فردوسی پور فراموش نشدنی هست.

بازی جانانه امید ابراهیمی و جمله جونم امید ابراهیمی عادل و جملات انتهایی گزارش او که چه پسر‌هایی هستند بچه‌های ما و چقدر ماه هستند اینا و جمله جونم کی‌روش بعد از تصاویر شادی کارلوس کی‌روش او که فهمیده بود اگر می‌خواهی در ایران باشی باید احساسی باشی و رویاپرداز و او چنین بود و همین بود که ۸ سال اینجا ماندنی شد بعد از مراکش رقابت با اسپانیا را داشتیم ستاره‌های میلیارد یورویی جهان و مقاومت جانانه بچه‌ها و فقط دریافت یک گل از این تیم بزرگ...

تازه گل هم زدیم به این تیم که گل عزت اللهی به لطف ویدئو چک که آن روز‌ها به صورت جدی وتازه به فوتبال آمده بود مردود اعلام شد و مقاومت جانانه بیرانوند و محافظت وی از دروازه تیم ملی و بازی سوم با پرتغال بود با پرتغال یک بر یک مساوی شدیم و حتی اگر دقایق پایانی دقت بچه‌ها بالا بود حتی بردن پرتغال دور از دسترس نبود وشاید صعود به جمع ۱۶ تیم برتر جام جهانی و پنالتی کریستیانو رونالدو که بیرانوند شجاعانه از او گرفت و خوابید روی توپ و محکم توپ را در آغوش گرفت او تمام رویاهایش را در آغوش گرفته بود او محبوب تمام ملت بود و شادی تمام ایرانی‌ها یعنی ۸۰ میلیون ایرانی در کشور و تمام ایرانی‌های سراسر جهان با هر فکر و هر پوشش و هر عقیده‌ای که متحد و یکدل همه ایران را دوست داشتند وایران را فریاد می‌زدند و اشتراک بزرگ همه ما‌ها فقط ایران بود و بس.

اصلا یک انتقاد از رسانه‌ها دارم چرا آنقدر که بر جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه وتیم آن زمان و بازی ایران واسترالیا و گل خداداد عزیزی مانور می‌دهند چرا تیم ۲۰۱۸ روسیه مظلوم هست و روی این تیم مانور نمی‌دهند این تیم ۴ امتیاز در جام جهانی کسب کرد امتیازی بیشتر از تمام حضور‌های ما در جام جهانی وحتی تا آخرین لحظات مدعی صعود به مرحله گروهی بود در گروه مرگ و قهرمانان جهان وقاره ها... و حتی این تیم به عنوان دومین تیم جهان بعد از برزیل وبدون احتساب روسیه میزبان به جام جهانی صعود کرده بود و با قاطعیت و بدون، اما واگر و چند بازی مانده به پایان بازی‌های مرحله انتخابی جام جهانی و حتی تا آخرین بازی که دو گل خورد بدون گل خورده پس این تیم هم یک تیم رؤیایی بود وخاطره ساز و نوستالژیک و باید به این تیم پرداخته شود.

این روز‌ها به خاطر کرونا حتی شاید ۱۰۰ روز فوتبال‌ها هم لغو بوده یا کم بوده و حتی لیگ داخلی هم شروع نشده با نگارش این یادداشت خواستم همه فوتبال دوست‌ها و عشق هیجان‌ها را به دو سال قبل ببرم دوسال قبل درست همین روز‌ها چقدر به هم نزدیک بودیم و با هم شاد بودیم و سراسر غرور ملی این روز‌ها بیماری مسری کرونا ما را از هم دور کرده ولو فیزیکی البته دل‌ها به هم نزدیک هست و نیاز داریم دوباره به شادی جمعی مثلا شادی پیروزی بر کرونا یا هر شادی دیگر به شرط همدل بودن و به شرط همراهی همگی با همدیگر...

به شرط خراش نزدن ما به صورت یکدیگر و این که به همدیگر رحم کنیم مشکلات اقتصادی برای همه ما هست برخی مشاغل چند ماه تعطیل بوده برخی‌ها به حمایت بیشتر نیاز دارند دولت هم خیلی وظایف دارد ما هم به همدلی و همراهی ملی می‌توانیم بار دولت را کمتر کرده به شادی جمعی ملی برسیم...

به امید آن روز